Ο Γιάννης Αναστασίου έχει καταφέρει κάτι δύσκολο. Μέσα σε σκάρτο ενάμιση χρόνο πρόλαβε να γεμίσει την ομάδα ποιοτικούς επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές που ΔΕΝ αδιαφορούν για τα αμυντικά τους καθήκοντα.
Τι χρειάζεται του χρόνου στα ευρωπαϊκά ματς ώστε Μπεργκ, Καρέλης, Ατζαγκούν, Κλωναρίδης να σταθούν άξια σε υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού; Ένας ταχυδυναμικός κόφτης. Το σκεφτόμασταν βλέποντας την ανημποριά του Μέντες να μείνει όρθιος απέναντι στους τεχνίτες του Αστέρα που σουλάτσαραν κάνοντας δύσκολη τη ζωή του κυπελλούχου την Κυριακή. Ο Ολλανδός ξέρει μπάλα, η καλή του πρώτη πάσα σουλούπωσε τον Παναθηναϊκό στον απίθανο περσινό β΄ γύρο αλλά σε top level με χαφ που «δαγκώνουν» θα πει τον δεσπότη Παναγιώτη!
Όσο ανεβαίνει το επίπεδο τόσο ευκολότερο είναι για τον αντίπαλο να σπάσει την πρώτη ζώνη άμυνας (που ξεκινά από τους μπροστινούς), βάζοντας δύσκολα στους αμυντικογενείς. Με πολλά βαριά κορμιά στο κέντρο που δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν τα τρεξίματα των κυνηγών πολλές φορές θα βρεθείς με παίκτες μείον στο πρέσινγκ κάτι που κόντρα σε σωματεία από τοπ πρωταθλήματα συνιστά μέγα ρίσκο. Η έλλειψη ισορροπίας πληρώνεται στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ γι αυτό φέτος η ομάδα ξέμεινε με ένα πόντο παρότι οι κινήσεις τις στην επίθεση (λαμβάνοντας υπόψη και την απειρία) μόνο άσχημες δεν ήταν. Μ’ εξαίρεση την Εστορίλ, Ντιναμό και PSV υπήρχαν διαστήματα που υπέφεραν.
Ως τώρα έχουμε δει τον προπονητή να χρησιμοποιεί κατά διαστήματα στο «6», Πράνιτς, Ζέκα, Δώνη, σε αυτό τον βοηθά το χαμηλό επίπεδο της Σούπερ Λιγκ κι ο φόβος που σκορπά στον αντίπαλο η θέα του τριφυλλιού στη φανέλα. Με αμυντικό χαφ που θα «δαγκώνει» ο Παναθηναϊκός θα βελτιωθεί περισσότερο λαμβάνοντας υπόψη τον χαμηλό μ.ο ηλικίας του, την εξαιρετική του φυσική κατάσταση, την θέληση των κυνηγών να πάρουν στο κυνήγι τα αντίπαλα μπακ.
Τρέχοντας περισσότερο από οποιαδήποτε ελληνική ομάδα ο Παναθηναϊκός θα έχει ήρεμο το κεφάλι του αφού αν οι αντίπαλοι απαλλαχθούν από το αρχικό πρέσινγκ θα πέσουν αποκαμωμένοι πάνω σ’ ένα μέσο φουλ στην ενέργεια που θα δίνει ευχέρεια στον κόουτς να στήνει σε όλο το τερέν παγίδες! Άρα περισσότερα κλεψίματα και κατοχή μπάλας.
Πέρσι όταν οι πιτσιρικάδες βρήκαν προσανατολισμούς στο τερέν υπήρξαν ματς που το τόπι κρύφτηκε όχι γιατί Ζέκα, Αμπέντ, Ατζαγκούν «μιλούσαν» της μπάλας αλλά γιατί ήταν τα τέλεια στηρίγματα ώστε ο σύλλογος να εμφανίζεται στο τερέν λες κι έπαιζαν 12-13 παίκτες! Τις περισσότερες φορές η αγωνιστικότητα υπερπηδά την κλάση αλλά αυτό αφορά κυρίως τα ελληνικά ματς!
Αν κάτι έδειξε στο προπονητικό τιμ η φετινή περιπέτεια στο Γιουρόπα είναι ότι κλαμπ από προηγμένα πρωταθλήματα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα μπλοκάρεις τρέχοντας περισσότερο διότι ο μεγάλος παίκτης με 2-3 εμπνεύσεις δύναται να σε «καθαρίσει» πριν καλά-καλά το καταλάβεις.
Συνέβη στα εντός έδρας ματς με Ρώσους, Ολλανδούς. Με τον επιθετικό τρόπο που σκέφτεται το ποδόσφαιρο ο Αναστασίου σύντομα θα μας απασχολήσει μεταγραφή αμυντικού χαφ ασχέτως αν προτεραιότητα δίνεται σε στόπερ και κυνηγό.
Στο πρωτάθλημά μας, βλέπετε, ένας προπονητής με την τακτική του μπορεί να «κρύψει» και 1-2 παίκτες που μοιάζουν παράταιροι από το υπόλοιπο σύνολο. Αυτό στην Ευρώπη δεν γίνεται μόνο που γι αυτό τον τομέα θα ξαναμιλήσουμε το καλοκαίρι.