Ανεξαρτήτως από το (για μια ακόμα φορά) άδικο αποτέλεσμα προβλέπουμε να έχει… πολύ κόσμο το γήπεδο την Κυριακή. Ο κυπελλούχος με πέντε παιδιά («30», Λαγός, Χουχούμης, Δώνης, Ρισβάνης) από την ακαδημία του (που μέχρι πρόπερσι χάζευαν αυτά τα ματς από την τηλεόραση) έδωσαν παράσταση από το 35΄ ως το 70΄ στο πιο «γεμάτο» διάστημα του φετινού Παναθηναϊκού.
Το παραπάνω καταγράφηκε με τους βασικούς παρκαρισμένους στον πάγκο, στην εξέδρα ή στον καναπέ του σπιτιού τους, με επιλογές παικτών από τα αζήτητα, τον Ατζαγκούν από ένα χωριό της Νιγηρίας, τον Κουτρουμπή από την υποβιβασμένη ΑΕΚ, τον Ντίνα απ’ την Παναχαϊκή της Β εθνικής και τον Στιλ από τις μικρές κατηγορίες της Αγγλίας.
Ο κόουτς θέλοντας στο τέλος να μοιράσει τον χρόνο πέρασε μέσα τους έμπειρους κι η Εστορίλ πήρε πάνω της, αν έπαιζε κι ο (slow motion) Μλάντεν Πέτριτς μέχρι που χάναμε κιόλας, εδώ οι Πορτογάλοι στο τέλος δεν πίστευαν ότι έφυγαν με πόντο! Αν μάλιστα δεν υπήρχε κι ο απίστευτος Στιλ (όσες φορές κι αν δούμε την φάση με τον Μπαλμπόα αδυνατούμε να πιστέψουμε πως άπλωσε το κορμί του) το ματς θα κυλούσε στο «διπλό».
Κανένα ανάθεμα δεν θα ρίξουμε στον Πράνιτς (το παλικάρι βαριέται που ζει αλλά έχει το ακαταλόγιστο γιατί από το Μουντιάλ κιόλας διαλαλούσε ότι η ρήτρα αποδέσμευσής του είναι χαμηλή, πλην όμως ουδείς έσπευσε να του κάνει πρόταση) ή στον «Τριάντα» που είδε ξανά από την πλευρά του να γίνονται οι πιο επικίνδυνες επιθέσεις.
Το αποτέλεσμα μας ξενέρωσε όμως δεν γίνεται να μην δώσουμε εύσημα σ’ αυτά τα παιδιά που έχουν μπροστά τους 12-15 χρόνια καλού ποδοσφαίρου και σίγουρα θα εξαργυρώσουν μελλοντικά την επιστημονική δουλειά που γίνεται μαζί τους στο «Καλαφάτης».
Η βελτίωση του «παλαιστή» π.χ μέσα σε λίγους μήνες είναι εντυπωσιακή, το ξεψάρωμα του Δώνη το ίδιο, ο Ρισβάνης έπαιξε με αέρα αναντικατάστατου, ενώ τι να πούμε για τον Θανάση Ντίνα. Μπορεί σε κάθε κοντινό πλάνο να θυμίζει κεραμιδόγατο που τρέμει πότε θα το σβερκώσουν αλλά εδώ και κάμποσες εβδομάδες παίρνει προσπάθειες, ζητά μπάλα, ταλαιπωρεί τους αντιπάλους με την κοφτή ντρίμπλα του και την αίσθηση γηπέδου που έχει.
Τα μπινελίκια του Καρέλη στο τέλος, το περίλυπο βλέμμα του Ρισβάνη σ’ έναν (εδώ που τα λέμε) αδιάφορο αγώνα μαρτυρούν ότι αυτή η φουρνιά είναι φτιαγμένη από καλή πάστα κι ότι ο σύλλογος μέσα στην ατυχία της αφραγκίας του στάθηκε ευλογημένος που έλαχε σ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές να σηκώσουν το βάρος της παλινόρθωσής του.
Του χρόνου σοφότεροι!
