Πολύ άσχημο να τελειώνει αγώνας και να νιώθεις ότι η ομάδα «φρεναρίστηκε» εκ των έσω. Μαθαίνοντας την 11άδα απορήσαμε πως ο κόουτς δεν βρήκε χώρο και για τον Ουασίμ τον Μπούι ώστε να συμπληρωθεί η παρέα των άτεχνων και των ακούνητων. Αφού στο πρώτο δεκάλεπτο συγκινηθήκαμε με την αγωνιώδη προσπάθεια που κατέβαλλε ο Μπαϊράμι να σταθεί όρθιος με την μπάλα στα πόδια, κοιτούσαμε το χρονόμετρο για να δούμε πότε ο προπονητής θα κάνει αλλαγές.
Με το «σύστημα» να δίνει το σύνθημα εδώ κι ημέρες αναβάλλοντας το παιχνίδι του Πανιωνίου στην Κρήτη ώστε οι παίκτες του Ουζουνίδη να είναι πανέτοιμοι για σένα, πραγματικά απορήσαμε τι σκέφτηκε ο κόουτς βάζοντας βασικούς τους Κροάτες ΚΑΙ τον Σουηδό ΚΑΙ τον Ατζαγκούν που σε απόσταση μεγαλύτερη των δύο μέτρων αδυνατεί να δώσει σωστά μπάλα.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα με την είσοδο του «παλαιστή» που βρίσκει όλο και περισσότερους τρόπους να μας δείξει πως γίνεται να χάνεις ευκαιρίες (η –μη-ενέργειά του στα χασομέρια που ο Παναθηναϊκός βγαίνει μπροστά «τέσσερις με δύο» είναι για να παθαίνεις εγκεφαλικό) και το πράγμα σουλουπώθηκε με την είσοδο Δώνη, Κλωναρίδη.
Ξέροντας ότι θα βρεις αντίπαλο που θα παίξει υπέρ βωμών και εστιών του άλειψες βούτυρο στο ψωμί του ρίχνοντας απέναντί του αμπλαούμπλες, βαριεστημένους, βαδιστές και «καμμένα χαρτιά» με διαλυμένη μέση. Το κωμικοτραγικό είναι ότι δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάμε για τον πόντο δεδομένων των ευκαιριών που έχασε στο τέλος ο γηπεδούχος ή να σιχτιρίζουμε για τις φάσεις που σπατάλησαν οι δικοί μας ακόμα και μπροστά σε άδειο τέρμα.