Πόσο ακόμα;

Το «κλου» του αγώνα της Ξάνθης είναι η εικόνα του χαμογελαστού (!) Γρηγόρη Παπαβασιλείου στο τέλος να προσπαθεί να ηρεμήσει τον Κάρλος Ζέκα με τον Πορτογάλο έτοιμο για «ντου» στον διαιτητή. Να είσαι στον πάγκο, να παρακολουθείς την ομάδα ν’ αδικεί ξανά τον εαυτό της (π.χ  Ατζαγκούν-Καρέλης τα έκαναν ΟΛΑ λάθος, μ’ εξαίρεση το γκολ του «παλαιστή»), τον Παππά να παίζει ΦΟΥΛ έδρα (αυτό που δόθηκε στο Νάνο στο τέλος είναι να «κατεβάζεις»… εκκλησίες) και στο τέλος να γελάς με συγκατάβαση, θέλει ατσάλινο στομάχι!

Ο Παναθηναϊκός χρόνια τώρα γνωρίζει ότι δεν θα του χαριστεί τίποτα, αρκετές φορές θ’ αντιμετωπιστεί κι εχθρικά αλλά το σημερινό μας θύμισε περσινές μέρες Ζαχαριάδη (με Απόλλωνα εκτός) και Κουκουλάκη (με… Ολυμπιακό Βόλου στη Λεωφόρο!), τότε που ακόμα και μειλίχιοι  άνθρωποι έβριζαν Θεούς και δαίμονες.

Εκεί που λες ότι από το 1997 τα έχεις δει ΟΛΑ, πάντα το «μενού» ανανεώνεται, έφτασε μέχρι κι ο (ντελικάτος) Κλέιτον να γίνει τραχύς, να βαρά στο ψαχνό, ξέροντας προφανώς ότι θα έχει το ακαταλόγιστο. Το πράγμα «χόντρυνε» στο β’ ημίχρονο σε σημείο που «ξεχάστηκε» το νωθρό πρόσωπο του Παναθηναϊκού, η αναβίωση ημερών Γκούμα Γιάννη (με την μπάλα να φεύγει με «καμινάδες» απ’ τα στόπερ μπας και σκαρώσει τίποτα η επιθετική γραμμή), η τσαπατσουλιά των μεσοεπιθετικών, η αδυναμία του Μέντες να καλύψει μέτρα με τον κυπελλούχο ν’ αφήνει (κακώς) μέτρα στον Κλέιτον κι ο Βραζιλιάνος να σκαρώνει «ποικιλίες».

Η είσοδος του Λαγού έδωσε σκληράδα, ο Μπεργκ «φόβισε» τους ακρίτες κι ο Πέτριτς σε ταιριαστό ρόλο (να μπαίνει στο τέλος για να εκμεταλλευτεί την κούραση των αντιπάλων) «κόλλησε» τη μπάλα στα πόδια του, μ’ αυτούς τους τρεις η ομάδα ζωήρεψε, βρήκε το γκολ και θα πετύχαινε κι άλλο αν δεν την σταματούσε ο πορτιέρο (ωραίες αποκρούσεις σε προσπάθειες Μάρκους, Μλάντεν) και (πιθανότατα) οι …εμπνεύσεις του «ρέφερι». Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα γινόταν αν Νάνο, Ζέκα συνέχιζαν τις προσπάθειές τους με τα καρέ του Κυριακίδη γεμάτα «πράσινες» φανέλες.

Για να μην στεκόμαστε μόνο σε «τρίτους» παράγοντες (αν και το κλαμπ βάζει υποψηφιότητα για Γκίνες ως το μοναδικό παγκοσμίως (!) που τελειώνει παιχνίδια με μεγαλύτερη κατοχή αλλά και τριπλάσια (!) φάουλ εις βάρος του) πρέπει να δουν οι υπεύθυνοι τι στο καλό συμβαίνει στον τομέα αποφασιστικότητας.

Όταν βλέπεις στη Λεωφόρο τον Κοτσόλη να είναι MVP (!)  ημιχρόνου κόντρα στον Παναιτωλικό, όταν στο Βόλο ο Στιλ κρατά στο τέλος τη νίκη, όταν στα Χανιά (!) οι οικοδεσπότες χάνουν απίστευτη ευκαιρία να σε ρεζιλέψουν, «γυρνώντας» ολοκληρωτικά από το 0-2, ψυχανεμίζεσαι ότι στα Πηγάδια -που προ ημερών έφαγες τέσσερα- τα πράγματα θα είναι ζόρικα. Ευτυχώς η ευφυΐα του Μπεργκ ισοσκέλισε την προκλητική παρουσία του διαιτητή και την κακή μέρα του μεγαλύτερου ποσοστού συμπαικτών του.