Λίγοι το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά αν το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός βρει φόρμουλα επικοινωνίας με τους Ρώσους για τον «Σίφο» κι ανακαλύψει κάτι ποιοτικότερο απ’ τον Μπούρμπο (σιγά το δύσκολο!), μετά από χρόνια θα ξεκινήσει σεζόν με αξιοπρεπέστατη (δεδομένων και των «σφιχτών» οικονομικών) οπισθοφυλακή.
Ο Ταυλαρίδης, ο Κροάτης, ο Στιλ, ο Νάνο είναι παιδιά που θα ήταν βασικοί κι επί πολυμετοχικότητας εκτός κι αν θεωρούμε ανώτερούς τους Βάσκο πολέμαρχο, Βύντρα, Καντέ, Μπιάρσμιρ, Γκαλίνοβιτς, Μελίσση, Σπυρόπουλο. Το να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο στα μετόπισθεν σου δίνει ευκαιρία για πειραματισμούς. Ο Αναστασίου -μ’ εξαίρεση ελάχιστα παιχνίδια – έχει δείξει ότι λατρεύει το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αρνούμενος να μπει στη λογική προκατόχων του που πρώτο τους μέλημα ήταν ν’ ασφαλίσουν το «μηδέν» και κατόπιν να ψάξουν γκολ.
Πρώτο μέλημα κάθε τεχνικού είναι να βοηθήσει τους παίκτες να υποστηρίξουν το πλάνο του παρατάσσοντας σχήματα που του κάνουν ευκολότερη τη δουλειά. Την περασμένη σεζόν κι αφού ο κόουτς πειραματίστηκε αρκετά ως τον Γενάρη κατέληξε στον κορμό που έδινε στον Παναθηναϊκό φουλ επιθετικό προσωπείο. Βοήθησε αρκετά το φορμάρισμα του Καπίνο (που μέχρι τον Δεκέμβρη ήταν κίνδυνος-θάνατος) και το ανέβασμα Κουτρουμπή-Σίλντενφελντ.
Για να παρατάξεις 11άδα με επιθετικές βλέψεις δεν φτάνει να την γεμίσεις κυνηγούς (άλλωστε σε πολλά φετινά 90λεπτα είδαμε το κλαμπ να δυσλειτουργεί, έχοντας βασικούς Μπεργκ, Πέτριτς κι έναν εκ των Κλωναρίδη, Καρέλη), αλλά να δώσεις προσοχή στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που καλύπτουν τα πρώτα 2/3 του τερέν. Πως να πιέσεις αν οι στόπερ είναι μπαστακωμένοι στο «κουτί» τους, οι πλάγιοι δεν ανεβαίνουν και τα χαφ δεν πατούν περιοχή; Κουτρουμπής, «Σίφο» («χελώνες» αλλά ξέρουν μπάλα) κι οι διεμβολιστές (τέρατα φυσικής κατάστασης) Ατζαγκούν, Αμπέιντ έκαναν τη ζωή του «Ολλανδού» ευκολότερη.
Το τριφύλλι σε πολλούς αγώνες «έσκαγε» τον αντίπαλο, χωρίς το πρέσινγκ κι η κατοχή μπάλας ν’ αποσκοπεί σε άπλωμα άμυνας μακριά απ’ την περιοχή σου, κάτι που συνέβαινε πολλές φορές επί Τεν Κάτε π.χ (όπου και πάλι οι «πράσινοι» είχαν τρομερές δυνάμεις) με κεντρική τριπλέτα Ζιλμπέρτο, Σιμάο, Τζιόλη. Πέρσι δεν διακρίναμε κανένα ελεγχόμενο ρίσκο παρά μόνο προσδοκία να σκοράρεις όσο περισσότερο μπορείς.
Η νοοτροπία δεν άλλαξε το καλοκαίρι και στην Ευρώπη το πλήρωσες, ενώ στην Ελλάδα το πλάνο δεν πολυτράβηξε λόγω ανυπαρξίας/αστάθειας των περσινών ατού (Νάνο, Πράνιτς), της πολύμηνης απουσίας του υπερόπλου Μπεργκ και της μεταγραφικής αστοχίας όσον αφορά αντι-Μαρινάκη (από τους κορυφαίους πράσινους μέχρι το Νοέμβρη) και αντι-Αμπέντ.
Παρόλα αυτά (προσθέτοντας και το ανηλεές κυνήγι του «συστήματος») η ομάδα δεν πήγε άσχημα από πλευράς ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ, μένοντας πιστή στις εξαγγελίες του κόουτς που την μέρα της παρουσίασής του αναφέρθηκε σ’ ένα Παναθηναϊκό που θα σταματούσε ν’ αντιμετωπίζει παιχνίδια με «φόβο». Τα κατάφερε περίφημα έχοντας στη διάθεσή του το μικρότερο διαθέσιμο μπάτζετ της ιστορίας του σωματείου, ενεργοποιώντας παιδιά που είχαν… λησμονήσει το άθλημα και άπειρους εφήβους.
Αν αναλύσετε λογική μεταγραφών θα διαπιστώσετε πως οι περισσότερες γίνονται για να γεμίσει η επίθεση παίκτες που μπορούν ν’ απειλήσουν, να κάνουν οι μπαλαδόροι παραγωγική κατοχή, (κλέψιμο, ανάκτηση, πάσα ΜΠΡΟΣΤΑ), να «φωνάζει» ο Παναθηναϊκός πως είτε παίζει στο Καραϊσκάκης, είτε στην Τούμπα έχει στόχο να νικήσει, όχι να «κλέψει». Να η νοοτροπία!
Το μοναδικό ματς που η ομάδα αντιμετώπισε «φοβισμένα» ήταν το φετινό στο Φάληρο όπου απέναντι σε Μποτίες, Ελαμπντελαουίδες ο κόουτς δεν τόλμησε να σκαρώσει ούτε μια επίθεση της προκοπής, ασχέτως αν τελικά περισσότερο τιμωρήθηκε απ’ τις βουλές του ρέφερι παρά από το ίδιο το άθλημα…