Γαργάλησε μνήμες το χθεσινό κείμενο του Βαγγέλη Πρωτόπαππα (aka Τσάρλι) στο Contra που μας θύμισε τη «γεμάτη» τριετία 1994-1996, όταν ο Παναθηναϊκός πήρε έξι τίτλους, φτάνοντας 90΄μακριά απ’ τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Το ερώτημα αν εκείνη η ομάδα «άνηκε» σε Ρότσα ή Ίβιτσα Όσιμ, το ξενέρωμα απ’ την αποχώρηση Σαραβάκου, η αποχή (!) του κόσμου από το γήπεδο παρότι το τριφύλλι «φύσαγε» κι οι χαμένες ευκαιρίες παικταράδων που προτάθηκαν αλλά δεν ντύθηκαν στα πράσινα ήταν τα πρώτα πράγματα που μας ήρθαν στο νου.
Πως να ξεχαστεί η υπόθεση του Νταβόρ Σούκερ; Ή του Πέτζα Μιγιάτοβιτς; Για πάρτη του τελευταίου, ο Όσιμ είχε γίνει γραφικός, δεν υπήρχε συνέντευξη Τύπου που να μην αναφέρεται σε αυτόν που η Παρτιζάν το 1993 ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ να πουλήσει. Ήταν η εποχή του εμπάργκο και των ΝΑΤΟϊκων βομβαρδισμών στην πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, ο Μιγιάτοβιτς ήθελε να έρθει στη χώρα μας κι η τιμή του δεν ήταν απαγορευτική (350.000.000 δρχ).
Ο Σέρβος σε συνομιλίες με τον προπονητή εξέφραζε την προτίμησή του ν’ αγωνιστεί σε ομόθρησκο έθνος έχοντας πληροφορηθεί απ’ τον κολλητό του, Ντέγιαν Σαβίσεβιτς πως στο Μιλάνο οι καθολικοί κοίταζαν τον «μάγο από το Μαυροβούνιο» με μισό μάτι. Τελικά η Βαλένθια μπήκε «σφήνα», τον έκανε δικό της με 500 «μύρια» και δύο χρόνια μετά τον πούλησε με τα τριπλάσια στη Ρεάλ στην οποία ο τύπος (το 1998) χάρισε το 7ο -και πρώτο μετά από 32 χρόνια αναμονής-Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της.
Εκείνη την δεκαετία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ονόματα σταρ (από… Ντιέγκο Μαραντόνα και Γκιόργκι Χάτζι, μέχρι Τέντι Σέριγχαμ, Σταν Κόλιμορ, Στεφάν Σαπουιζά, Μάρτιν Καρντέτι τον πρώτο σκόρερ της Αργεντινής του 1999 που σνομπαρίστηκε για τον «καρχαρία», Χέλγκι Σίγκουρτσον) παρέλαυναν ΜΟΝΟ στα πρωτοσέλιδα, δυσαρεστώντας τον κόσμο που είχε αρχίσει συγκρίσεις με τους Γιαννακόπουλους.
Εκεί που στη μπάλα φαινόταν… ακατόρθωτη η απόκτηση Βρύζα, Μαχλά, Καραπιάλη, Γιαννακόπουλου, Γεωργάτου, Τουρσουνίδη, Φρούσου (!!!), Αντριόλι (!!!), στο μπάσκετ ο ερχομός Γκάλη, Κόμαζετς, Γιαννάκη, Πάσπαλι, Βράνκοβιτς, Βολκόφ, Ντομινίκ μεγάλωνε την δημοτικότητα των αδελφών και φούντωνε το κύμα αντίδρασης κατά του «καπετάνιου».
Ο Παναθηναϊκός -μ’ ένα σωρό διεθνείς, παίζοντας μπαλάρα- είχε φτάσει να κερδίζει την Πόρτο στο Ντας Άντας το 1995 και στο επόμενο εντός έδρας ματς με την Παναχαϊκή μετά βίας να κόβει 7.000 (!!!!) εισιτήρια, λόγω εμπάργκο των φιλάθλων που θεωρούσαν εμπαιγμό την απροθυμία της οικογένειας να επενδύσει σε φτασμένους ποδοσφαριστές!
Ο αντι-βαρδινογιαννισμός άρχισε να καλλιεργείται αρχές δεκαετίας του 1990 λόγω της πάγιας σφιχτής πολιτικής του προέδρου στο μεταγραφικό παζάρι την ώρα που ο διαλυμένος-ελέω Κοσκωτά-Ολυμπιακός έπαιρνε Προτάσοφ, Καραπιάλη, Λιτόφτσενκο. Την ίδια ώρα στο ενεργητικό του «καπετάνιου» συσσωρεύονταν γκάφες:
Το καλοκαίρι του 1991 π.χ είχε προταθεί ο Βραζιλιάνος, Παολίνια, στράικερ της Σάο Πάολο, κορυφαίας ομάδας της Λατινικής Αμερικής εκείνη την εποχή, υπό την καθοδήγηση του Τέλε Σαντάνα. Ο Παναθηναϊκός προτίμησε να στραφεί στον Χουάν Μπορέλι που ναι μεν αποδείχθηκε ανεπανάληπτη παικτούρα αλλά έκανε να παίξει μπάλα 2.5 χρόνια, τη στιγμή που ο Βραζιλιάνος παρέμενε hot. Το 1992 και το 1993 πρωταγωνίστησε στους τελικούς του Διηπειρωτικού με Μπαρτσελόνα, Μίλαν, σκοράροντας μάλιστα εναντίον των «ροσονέρι».
Το 1996 ο Βέλιμιρ Ζάετς ήθελε να φέρει στην Παιανία τον Νταβόρ Βούγκρινετς που εκείνη τη χρονιά έχει σκοράρει 17 γκολ στην Κροατία. Η διοίκηση αδράνησε, ο παίκτης πήγε στην Τραμπζονσπόρ (!) κι από εκεί στη Λέτσε που τον χρυσοπλήρωσε, κάνοντάς μέλος του (ακόμα) ακριβοθώρητου Καμπιονάτο.
Ο «Ζέκο»… χτυπιόταν και για την περίπτωση του Μαρκ Βίντουκα που έκανε «παπάδες» στην Κροάσια. Ο Αυστραλοκροάτης στράικερ θεωρήθηκε «αλμυρός» κι αντί να περιμένει τον Παναθηναϊκό πήγε στη Σέλτικ όπου πρόλαβε να γίνει είδωλο (όπως και στη Λιντς).
Ο Χουάν Ραμόν Βερόν έφερε τον γιο του, Σεμπάστιαν, το 1995 στην Ελλάδα και τον πρότεινε δανεικό στον πρόεδρο, πριν τον «προξενέψει» σε ομάδες τοπ πρωταθλημάτων. Η διοίκηση θεώρησε υπερβολικό να σκάσει 1.5 εκ. δολάρια στην Εστουντιάντες για ένα 19χρονο «άγουρο» χαφ και δεν ασχολήθηκε περαιτέρω! Βλέποντας την εξέλιξη της «μικρής μάγισσας» σε Σαμπντόρια, Λάτσιο σ’ έπιανε μελαγχολία…
Καλοκαίρι του 1996, με την ομάδα να πραγματοποιεί την κορυφαία σεζόν της ιστορίας της και γεμάτα ταμεία από τα μπόνους της ΟΥΕΦΑ, ο συνεργάτης του Ρότσα, Γκόμεζ ντε Φαρία, ενημερώνει τον «Ινδιάνο» για μια ταλεντάρα στην Αργεντινή που δεν τιμάται περισσότερα από 350.000.000 δρχ. Το ποσό θεωρήθηκε υπερβολικό για ένα 18χρονο ποδοσφαιριστή, το επόμενο καλοκαίρι ο ΧΟΥΑΝ ΡΙΚΕΛΜΕ κάνει όργια στο Παγκόσμιο Νέων της Μαλαισίας κι ο Ντιέγκο Μαραντόνα τον χαρακτηρίζει μαζί με τον Πάμπλο Αϊμάρ το μέλλον των «γκαούτσος».
Αρνούμενη να πιάσει τον παλμό του κόσμου, η διοίκηση έβλεπε το Στάδιο να τιγκάρει στα ευρωπαϊκά παιχνίδια και στα ελληνικά (όπου το θέαμα ήταν εξασφαλισμένο) με το ζόρι μαζεύονταν 12.000 νοματαίοι. Τη σεζόν 1994-1995, στο τέλος του πρώτου γύρου η ομάδα είχε 10 βαθμούς διαφορά από την ΑΕΚ, τέρματα 46-9, 14 νίκες και 3 ισοπαλίες και ο μ.ο προσέλευσης στο Μαρούσι ήταν 11.717!
«Αλλιώτικος» ο κόσμος της από δω πλευράς…