Τελικά έκανε κακό (!!!) η κατάκτηση του κυπέλλου; Το αναφέρουμε γιατί σε εκπομπές λόγου, φόρα, σχόλια σε site τείνει να παγιωθεί τις τελευταίες ώρες η αντίληψη ότι ο προπονητής μετά την περσινή σεζόν την «άκουσε» και κάμποσοι πιτσιρικάδες «την είδαν ιστορία». Προσθέστε τις μεταγραφικές αστοχίες του καλοκαιριού και να ‘μαστε για νιοστή φορά σε «σημείο μηδέν». Ας εξετάσουμε λοιπόν ένα-ένα τα παιχνίδια που συσσώρευσαν απογοήτευση και μουρμούρα για τον κόουτς:
Αρχές Αυγούστου η ομάδα χάνει κοροϊδίστικα την πρόκριση (και 2.5 εκ. ευρώ) στα πλέι -οφ του Τσάμπιονς Λιγκ από τη Σταντάρ που από το 60′ σου έδινε την εντύπωση ότι άμα ισοφαριζόταν στη συνέχεια θα κατέρρεε. Στον Αναστασίου καταλογίζεται εμμονή στον Πέτριτς (που δεν μπορούσε ούτε να κοντρολάρει εκείνη την βραδιά) που μαζί με Πράνιτς-Μέντες παραβάρυναν το σασί των πρασίνων! Με την είσοδο Ντίνα, Καρέλη το γήπεδο έγειρε αλλά η τύχη «έφτυσε» τον Κυπελλούχο που σε 180΄ μέτρησε τρία (!) δοκάρια και πολλές χαμένες ευκαιρίες στην Αθήνα με τον Καβασίμα να «βγάζει» τα πάντα. Για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν τραυματίας στη ρεβάνς ο πολύτιμος Λαγός που θα μπορούσε να προσφέρει σκληράδα στον άξονα.
Πρεμιέρα πρωταθλήματος, η ομάδα πάει ΟΑΚΑ με απουσίες (Κουτρουμπής, Λαγός, Κλωναρίδης, Πέτριτς στην πορεία Μπεργκ), ο Θάνος αρνείται πεναλτάρα στο γκρέμισμα του Σουηδού από τον Τόμας και στο τέλος για να εξιλεωθεί (;) δίνει ανύπαρκτο υπέρ του τριφυλλιού. Ο κόουτς κατηγορείται για υπερβολικό rotation παρότι οι παίκτες που έμειναν εκτός 11άδας (Νάνο, Μέντες, Ατζαγκούν) δεν είχαν λάμψει ως τότε ενώ ο αντίπαλος (Λεβαδειακός) δεν έκανε απαγορευτικές τις σκέψεις αλλαγών. Σαφώς δεν θα κουβεντιάζαμε τίποτα αν είχε καταλογιστεί το πέναλτι στον Μάρκους και στα χασομέρια ο Τριανταφυλλόπουλος με κεφαλιά σημάδευε σωστά την άδεια από τερματοφύλακα εστία…
Στην Λέσβο η ομάδα ηττάται κι ο ρέφερι Τριτσώνης δεν βλέπει την «καρατιά» του Χογκ (που στην πορεία αποκρούει τα πάντα) στον επελαύνοντα Κλωναρίδη, φάση που περνάει στα ψιλά επειδή ασχοληθήκαμε περισσότερο με την ανυπαρξία Μπαϊράμι-Μπούρμπου, στην απόφαση του κόουτς να κρατήσει 70 λεπτά πάγκο τον Καρέλη (που ήταν στα χάι του εκείνη την περίοδο), στο 0/5 τελικές του Πέτριτς, για το ότι το κλαμπ για τρίτο σερί αγώνα βρέθηκε να κυνηγά στο σκορ.
Ο αγώνας με την Εστορίλ έφερε την πρώτη «επίσκεψη» οπαδών στο Κορωπί επί Αναστασίου. Μια πορτογαλική ομάδα της σειράς, με ένα τρίποντο σε 8 επίσημα ματς ως τότε, σε νίκησε «σβηστή», κάτι που για την ψυχοσύνθεση του κόσμου παραήταν βαρύ αφού δεν εμφανίστηκε καν Παναθηναϊκός στο γήπεδο (βέβαια σε σύγκριση με τα χθεσινά οι δικοί μας εκείνη τη μέρα «πέταγαν», είχαν και δύο (!) τελικές σε ανεπανάληπτα τετ-α-τετ Ατζαγκούν-Πέτριτς).
Με τον ΟΦΗ θυμηθήκαμε μέρες Εργοτέλη, όταν οι καθυστερήσεις ήταν μεγαλύτερες από τον καθαρό χρόνο που παίχτηκε με τον Κομίνη ν’ ανέχεται τις βουτιές των Ομιλητών που έκαναν μέχρι και τον Ρίνο Γκατούζο ν’ απορήσει. Οι φιλοξενούμενοι στέκονται πιο τυχεροί, κερδίζουν με γκολ σε «νεκρό χρόνο» (2-1) κι ο κόσμος «βράζει», πρώτη φορά οπαδοί περιμένουν τους παίκτες έξω από τα αποδυτήρια για να τα πουν ένα χεράκι!
Στο Φάληρο ο ΟΗΕ του Μίτσελ μπλοκάρεται μόνο που δεν υπάρχει Μπεργκ μπροστά για να «φοβίσει» κι ο κόουτς διστάζει να χρησιμοποιήσει τον Κλωναρίδη που Μποτίες, Ομαραίους, Μαζουάκους θα τους πονοκεφάλιαζε αν έπαιζε δίπλα στον «παλαιστή». Ο Καλογερόπουλος σφυρίζει αβέρτα φάουλ υπέρ των οικοδεσποτών, σε ένα από αυτά έρχεται το τέρμα του Αυλωνίτη ενώ στο τέλος γελά η πλάση όλη με το ευφυολόγημα για χέρι του Πέτριτς πριν ο Ατζαγκούν βγει φάτσα με τον Ρομπέρτο.
Στην Ξάνθη -αγώνας που αν έπαιρνες «κολλούσες» για τα καλά δίπλα σε ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό- έφαγες τέσσερα με βασικούς (πάλι!) τους βαδιστές Κροάτες και στόπερ τον soft Μέντες που κοιτούσε τους αντιπάλους να ίπτανται καθώς η ομάδα δέχτηκε γκολ από δύο κόρνερ. Πράνιτς, Πέτριτς έχουν ποιότητα αλλά σε εκτός έδρας αγώνες που μυρίζουν «μπλόκα» από χιλιόμετρα είναι άσκοπο να χρησιμοποιείς αθλητές που δεν συμμετέχουν στο ανασταλτικό κομμάτι, χώρια που παραείναι αργοί για να ξεμαρκαριστούν μπροστά.
Τα ίδια και χειρότερα στη Νέα Σμύρνη με τον «Ολλανδό» να δηλώνει πριν το ματς ότι κατεβαίνουμε για πόλεμο. Άπαντες ανατριχιάζουν στην εικόνα του βασικού Μπαϊράμι, ποδοσφαιριστή που πλέον δεν είναι για τοπ επίπεδο με το πρόβλημα που κουβαλά στη μέση. Ακόμα κι έτσι, με 45΄ πεταμένα στα σκουπίδια, με τον Μάνταλο κόντρα («ωραίο» πέναλτι έδωσε στον Πανιώνιο) η ομάδα θα νικούσε αν Πέτριτς, Ζέκα, Καρέλης, Πράνιτς σημάδευαν καλύτερα στο τελευταίο δεκάλεπτο, η ευκαιρία δε του Κροάτη στο 93΄ όσες φορές κι αν την δεις αδυνατείς να καταλάβεις πως το τόπι δεν αναπαύτηκε στο πλεκτό.
Που θέλουμε να καταλήξουμε; Ξέχωρα απ’ τις σωστότατες ενστάσεις για την εμμονή του Αναστασίου σε «καμμένα χαρτιά» (Μπούρμπος, Μπαϊράμι, Μπούι, Πέτριτς, Μέντες ως στόπερ) βλέπουμε ότι μεγάλο ρόλο στα άσχημα αποτελέσματα έπαιξε η διαιτησία, η έλλειψη τύχης, ποιότητας. Όσον αφορά τον πρώτο πονεμένο τομέα η διοίκηση εξακολουθεί να… καταγγέλλει, την ώρα που η ΑΕΚ κερδίζει αβέρτα πέναλτι (ε ρε τι έχει να γίνει του χρόνου) και τον ΠΑΟΚ τον πάνε πρίμα. Επειδή περισσότερο απ΄ όλους ΕΣΕΝΑ υπολογίζουν όσο συνεχιστεί αυτό το τροπάρι το «σύστημα» θα εξακολουθήσει να σε (sorry) Γ@@μ@ει όπου κι όποτε σε βρει μπόσικο! Μην κοιτάτε που πέρσι δεν σε «περίμεναν» κι ασχολήθηκαν περιπαικτικά μαζί σου κάνοντας λόγο για υποβιβασμούς, πλέι-οφ παραμονής. Τα πράγματα έσφιξαν μετά το τρίμπαλο στον Πειραιά και το επιβλητικό 4-1 του τελικού, συνεπώς έπρεπε να πάρουν μέτρα κάτι που έπραξαν στην εντέλεια! Α όλα κι όλα σε κάτι τέτοια όπως και στον πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας τους, κολοσσοί τύπου Ρεάλ και Μάντσεστερ πρέπει να παίρνουν ιδέες! Μόνο που τα παραπάνω αφορούν το ΠΑΡΑΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.
Προφανώς γρήγορα λησμονήσαμε ότι ο Αλαφούζος έδωσε τη θέση του προπονητή σε… ασκούμενο (καμιά σχέση με τον Ρότσα του 1994 που παρέλαβε ένα σκασμό παικταράδες, ούτε τον «φυτευτό»… Μουρίνιο της Κοζάνης που διέλυσε ρόστερ αξίας 30.000.000 ευρώ) και πόνταρε την επιβίωση μας στην ακαδημία και ΠΡΩΗΝ παίκτες (τέτοιος θεωρούνταν ο Μπαϊράμι στο Πριγκιπάτο, ο Πράνιτς στη Λισσαβώνα, ο Πέτριτς στο Λονδίνο, ο Μάρκους στο Αμβούργο, ο Μέντες στο Σάλτσμπουργκ). Όταν πας σε κάτι εντελώς νέο χωρίς την παραμικρή δύναμη να το «προστατεύσεις» (εδώ σε παίζουν 30-70 μέσα στο γήπεδό σου), πόσο αφύσικο είναι -μέχρι να «μεγαλώσεις»- να μαζέψεις «σφαλιάρες»; Αν και στο τελευταίο έχουν δίκιο όσοι λένε πως οι αντιδράσεις θα ήταν ηπιότερες αν το κοινό έβλεπε προσπάθεια στήριξης των πιτσιρικάδων. Αντ΄αυτού «εξαφανίσαμε» Μαρινάκη, Σπυρόπουλο για να παίζει ο Κρις ο Μπούρμπαρος, «στείλαμε» τον Ρισβάνη κι έχουμε Δώνη, Ντίνα να κοζάρουν διαρκώς το τζόκινγκ των βετεράνων!
Άλλο αυτό όμως κι άλλο ο μηδενισμός…
