Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε το κείμενο να είναι μία εξ ολοκλήρου ανάλυση για τον αγώνα με την Γαλατά και την σπουδαία νίκη επί μίας ομάδας που μπορεί να διεκδικήσει την είσοδο της στην τετράδα. Σαφώς θα υπήρχαν και αναφορές για την μεταγραφή του Λαβάλ που είναι αυτό που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός και απομένει να δούμε το πόσο γρήγορα θα ενσωματωθεί και θα δέσει με τους υπόλοιπους.
Αλλά σαφώς και όλοι έχετε ενημερωθεί για την δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (https://panathinaikos24.gr/2015/01/31/provlimatismenos-o-giannakopoulos/) και ότι άλλο και να γραφτεί η κουβέντα θα πάει σε κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να απασχολεί το… ταμείο που θα κάναμε στο τέλος.
Επί προσωπικού το να παίζει μία ομάδα με νεαρούς ταλαντούχους Έλληνες παίκτες είναι το ιδεατό. Θα προτιμούσα και δεν φείδομαι των σκέψεων μου, να βλέπω είκοσι λεπτά τον Χαραλαμπόπουλο στο παρκέ, 10-15 τον Διαμαντάκο που είναι ο πιο θρασύς ψηλός στην ηλικία του και βασικούς τους Μποχωρίδη, Γιάνκοβιτς, Παππά και Μαυροκεφαλίδη.
Είναι κοινό όμως μυστικό ότι με μία τέτοια κίνηση κάποιος αν όχι όλοι οι στόχοι του Παναθηναϊκού θα χαθούν. Ίσως βέβαια να επιτευχθεί ο μεγαλύτερος. Αυτός του να βγει μία νέα φουρνιά παικτών – Ελλήνων παικτών- που θα οδηγήσει τους πράσινους στις κούπες.
Στην αξιοιποίηση των νεαρών παικτών το ρίσκο που παίρνει μία ομάδα έχει τρεις μορφές. Αρχικά σε τέτοιο επίπεδο οι ήττες μπορεί να θεμελιώσουν ένα χαρακτήρα looser και να οδηγήσουν σε λιγότερη προσπάθεια. Δεύτερον ο κόσμος που είναι μαθημένος στις νίκες να αυξήσει την πίεση -μαζί με τα ΜΜΕ- και να οδηγήσει σε καταστροφή των πιο ευάλωτων ψυχολογικά νεαρών παικτών και τρίτον το ρίσκο μπορεί να αφορά και τους ίδιους τους παίκτες, που μπορεί να την… ψωνίσουν και να κάνουν κακό τόσο στην ομάδα τους όσο και στον εαυτό τους.
Το τελευταίο είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ομάδες στις μικρότερες κατηγορίες, όπου είναι υποχρεωμένες να χρησιμοποιούν δύο νεαρούς παίκτες και παλαιότερα τέσσερις. Στο πρώτο διάστημα του μέτρου, οι ταλαντούχοι πιτσιρικάδες ζητούσαν περισσότερα χρήματα από τον καλύτερο παίκτη της ομάδας και μόλις έφταναν σε ηλικία που δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή τους… εξαφανίζονταν από τον χάρτη του μπάσκετ. Με άλλα λόγια, πατούσαν στον κανονισμό και δεν προσπαθούσαν να γίνουν καλύτεροι και να παίζουν στην ίδια ομάδα και μετά από κάποια ηλικία.
Τελευταία, το 90% των ομάδων χρησιμοποιεί τους μικρούς (έναν από τους δύο) σε νεκρές φάσεις αγώνα, για 10” ώστε να έχουν το τυπικό της συμμετοχής και μετά τους ξεχνάνε στον πάγκο. Σωστό ή λάθος;
Το σωστό είναι μόνο ένα… Ο κάθε παίκτης ανεξαρτήτου ηλικίας, ή εθνικότητας για να πάμε και στον Παναθηναϊκό, πρέπει να παίρνει σε αγωνιστικό χρόνο συμμετοχής ότι του αναλογεί με βάση την απόδοση του στις προπονήσεις ή στα υπόλοιπα παιχνίδια. Αν ένας μικρός παίκτης ή Έλληνας βγάζει μάτια και δεν παίζει επειδή ο προπονητής του τον αγνοεί επιδεικτικά ή είναι της παλιάς σχολής του στυλ… «μικρός είναι ακόμα θα μάθει, ούτε εγώ έπαιζα 40′ στην ηλικία του», τότε ο κάθε πρόεδρος, οπαδός, δημοσιογράφος κλπ κλπ έχει δικαίωμα στην κριτική. Όπως συνέβη πέρυσι με τον Αργύρη Πεδουλάκη και την περίπτωση κυρίως του Γιάνκοβιτς.
Το ζήτημα είναι ότι το τι γίνεται στις προπονήσεις όμως το ξέρει μόνο ο προπονητής. Οι υπόλοιποι σαφώς και έχουν λόγο και μπορούν να κρίνουν αλλά από την μία -για παράδειγμα- δεν μπορείς να λες σε μία ομάδα ότι θέλω ανανέωση και στην πρώτη σου μεταγραφική ανάγκη να φέρνεις έναν… 40χρονο.
Κάντε την αναγωγή στα του Παναθηναϊκού και θα καταλάβετε.
Αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει κάποια ένδειξη φανερή και τεκμηριωμένη προπονητικά ότι οι Χαραλαμπόπουλος, Διαμαντάκος, Παπαγιάννης, Μποχωρίδης, Λούντζης και Κόνιαρης κάνουν ότι θέλουν τους «μεγάλους» στην προπόνηση και δεν παίζουν όπως στο παιχνίδι με την Γαλατά, τότε ναι… του δίνω 1000 δίκια. Αν όμως δεν εμπιστεύεται τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, γιατί του έκανε το χατίρι με τον Λαβάλ, γιατί δεν στάθηκε στην πολύ φτωχή -δυστυχώς- παρουσία του Χαραλαμπόπουλου, όποτε έχει αγωνιστεί και στα πολλά λάθη που κάνει εύκολα ο Μποχωρίδης σε κάθε αγώνα υψηλού επιπέδου. Μπορεί να φταίει η πίεση του λίγου χρόνου συμμετοχής, αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό.
Διαβάζω και σας αναγράφω τα στατιστικά των δύο- γιατί οι υπόλοιποι έχουν όντως δρόμο ακόμα μπροστά τους και φαντάζομαι ότι δεν αναφερόταν σε αυτούς- στην Α1 όσο και όποτε έχουν αγωνιστεί:
Μποχωρίδης: 10 ματς, 3 πόντους, 40% στα σουτ, 3 ασίστ, 2 λάθη μέσο όρο σε 15′ συμμετοχής
Χαραλαμπόπουλος: 11 ματς, 2,8 πόντους, 40% στα σουτ, 2 ριμπάουντ, 1 λάθος, 1 ασίστ σε 11′ συμμετοχής
Οι υπόλοιποι έχουν αγωνιστεί σε 1 ως 3 ματς με πολύ λίγη συμμετοχή και το θέμα είναι πως δεν χωράνε και στην δωδεκάδα.
Οπότε το ερώτημα που θα πρέπει πρώτα από όλα να απαντήσει τόσο η διοίκηση του Παναθηναϊκού όσο και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς είναι αν στο ρίσκο του να παίζουν περισσότερο οι παίκτες που φανερά δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αποκτήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον Παναθηναϊκό, είναι διατεθειμένοι να χάσουν πρωτάθλημα, κύπελλο, ευρωλίγκα και ίσως με κάποιες βαριές ήττες και στο τέλος ίσως να μην τους βγει και τίποτα…
Αν ναι… εγώ είμαι μαζί τους. Αλλά αν ναι, γιατί έμεινε ο Μπλούμς και δεν έπαιξε περισσότερο ο Χαραλαμπόπουλος, γιατί ήρθε ο Λαβάλ και δεν προχωρήσαμε με Διαμαντάκο και Παπαγιάννη;
ΥΓ. Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στην κοπή της πίτας του ΣΕΠΚ. Ο Αργύρης Πεδουλάκης για τον οποίο έχω ασκήσει πολύ αυστηρή κριτική στο παρελθόν, έκανε την πιο σωστή παρέμβαση από όλους όσους μίλησαν. Αναφέρθηκε στην αφαίμαξη μέσω των μαθημάτων, των εξετάσεων και των φροντιστηριακών ωρών των νεαρών παικτών που σιγά σιγά αφήνουν το μπάσκετ και τα τμήματα της υποδομής. Μία τεράστια κουβέντα που δεν θα μπορούσε να με βρει πιο σύμφωνο. Του βγάζω το καπέλο και στο μέλλον θα γίνει μία τέτοια κουβέντα για να καταλάβετε και εσείς για το μέγεθος του προβλήματος.