Έχει περάσει στα ψιλά αλλά το καλοκαίρι πρώτη φορά στην ιστορία του (τουλάχιστον στα “επαγγελματικά” χρόνια) ο Σύλλογος θα ξεκινήσει τρίτη προετοιμασία με τον ίδιο κουμανταδόρο. Ο Γιάννης Αναστασίου πρέπει να προετοιμάζεται για σεζόν μεγαλύτερων απαιτήσεων. Το κλίμα ανάμεσα και στους πιο φανατικούς υπέρμαχους της δουλειάς του μιλά για τέλος ανοχής, άλλωστε δύο χρόνια κατανόησης σε γκέλες με χωριά, συνοικιακά σωματεία και χρεοκοπημένες ΠΑΕ είναι υπερ-αρκετά.
Στον Παναθηναϊκό η πλειοψηφία των οπαδών που απέχει απ’ το γήπεδο (πλην των κλασικών 10.000 που στηρίζουν με “νύχια και δόντια”) αναφέρεται με επικριτική διάθεση στην αδιαφορία (;) του Αλαφούζου να διαθέσει χρήματα για 2-3 παίκτες αξίας που θ’ ανεβάσουν το επίπεδο. Κατά βάση δεν έχουν άδικο μόνο που μιλώντας διαρκώς για λεφτά λησμονούν ότι άλλες πανάκριβες ομάδες στο παρελθόν τα έκαναν μούσκεμα παρότι αριθμούσαν στο ρόστερ Έλληνες διεθνείς, μέχρι πρωταθλητές κόσμου και Ευρώπης!
Επί πολυμετοχικότητας άπαντες θριαμβολογούσαν για Σισέ, Ζιλμπέρτο, Κατσουράνη, Λέτο, Μπουμσόνγκ, Γκοβού, Γκαρσία, όλοι καταπληκτικοί ποδοσφαιριστές που δεν πήραν την αναγνώριση που τους άξιζε. Διαβάσαμε επικές σαχλαμάρες π.χ για κάποιον Ντουντού που έπρεπε να παίζει στη θέση του Ζιλμπέρτο στη “σελεσάο”, κάναμε τον σταυρό μας στη σύγκριση Τζιμπρίλ με… Βρύζα και στρουμπουλό Κωστάρα Μήτρογλου κι όλα αυτά γιατί η απόκτηση εκείνων των σταρ δεν εντασσόταν σε κάποιο ΣΧΕΔΙΟ με αποτέλεσμα οι ομαδικές αδυναμίες να τους εκθέτουν.
Οι μεταγραφές τους εξυπηρετούσαν (σε μεγάλο ποσοστό) επικοινωνιακούς σκοπούς για να καλυφθούν τα ήξεις-αφίξεις στα διοικητικά και να φανούν οι νέοι μέτοχοι πιο γαλαντόμοι από τον Τζίγκερ! Ο ΠΑΟ όποτε διέθετε μπόλικα ευρώπουλα δεν είχε κριτήριο κι όταν έβρισκε όραμα του έλειπαν τα φράγκα για να μειωθούν τα ρίσκα έπειτα από άπειρα delete και restart.
Ο Αναστασίου δεν είναι πια ο παντελώς άπειρος κόουτς, στόχος του είναι του χρόνου η ομάδα να παρουσιαστεί καλύτερη από την φετινή που πήρε τα πρώτα ευρωπαϊκά της μαθήματα, αποκλείστηκε ηλίθια στο κύπελλο και θα μπορούσε να ήταν πιο κοντά στην 1η θέση αν δεν έχανε για τρεις μήνες τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της (για την οικονομία της συζήτησης παραβλέπουμε το “κυνηγητό” που τρώει απ’ τον Σεπτέμβρη).
Τον Σύλλογο περιμένουν μεγαλύτερες δυσκολίες στο μέλλον! Αν η υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης πάρει τον δρόμο του αρχείου τα πράγματα θα ζορίσουν απίστευτα, συν ότι του χρόνου με Μελισσανίδη παρόντα υπολογίζεις ένα ακόμα “σκληρό” και καπάτσο “παίκτη”. Το καλοκαίρι η διοίκηση καλείται ν’ απαλλαγεί από συμβόλαια (Μέντες, Μπαϊράμι, Πράνιτς, Πέτριτς, Κοτσόλης) που βγάζουν από τα ταμεία 2.000.000 ευρώ, ενώ δεν θα πει “όχι” σε προτάσεις πώλησης Καρέλη, Κλωναρίδη (βάλτε όποιο όνομα γουστάρετε), οφείλοντας όμως να εντοπίσει αντικαταστάτες.
Παρόλα αυτά η μεγάλη τύχη του τριφυλλιού είναι ότι σημαντικό μέρος των παικτών ΑΓΑΠΟΥΝ την ομάδα. Ο Μαυρίας γύρισε τρέχοντας, ο Νίνης δέχθηκε χωρίς δισταγμό να πετσοκόψει το κασέ του! Το απίθανο είναι ότι παρατηρούμε ανάλογα φαινόμενα στους ξένους που δεν μεγάλωσαν με αφίσες Σαραβάκου-Δομάζου στα δωμάτιά τους: Το ψυχικό δέσιμο του Ζέκα (που ανανέωσε στο “άψε-σβήσε”) η σπουδή του “Σίφο” να πιέσει τη Ντιναμό να τον αφήσει δανεικό άλλη μια σεζόν, η θέληση του 33χρονου Φιγκερόα να μάθει ελληνικά, η συγκίνηση του Μάρκους και της Ζοζεφίν στην επίσκεψη της “13” στο νοσοκομείο όπου το δώρο των οργανωμένων (γάντια πυγμαχίας) “σκλάβωσε” τον Σουηδό, είναι μια σειρά παραδειγμάτων.
Τα χρέη του συλλόγου (που όλο και μειώνονται) αποτρέπουν (όχι για πολύ, είμαστε βέβαιοι) τα ισχυρά πορτοφόλια να δηλώσουν δυναμικό παρών, ο ΠΑΟ για 1-2 σεζόν ακόμα οφείλει να είναι προσεκτικός, μεθοδικός, διόλου σπάταλος άρα και απίστευτα ΔΥΣΚΟΛΟΣ σ΄ όσους έλαχε να τον κουμαντάρουν. Με τέτοιο brand name στα χέρια σου είναι “κάπως” να μην “φωνάζεις” ότι κυνηγάς την πρωτιά κόντρα σε Τζιμάκους, Ντοσεβίδες, Φορτούνηδες και Μανιάτηδες.
Ωστόσο, μ’ όλα του τα μείον, το σωματείο παραμένει ελκυστικός προορισμός για άξιους παίκτες, κάτι που προσφέρει “μαξιλαράκι” γνώσης πως -αναλόγως και του σχεδιασμού φυσικά- δύνασαι να έχεις πάντα ΑΞΙΟΜΑΧΟ σύνολο. Επιπλέον υπάρχει τίποτα καλύτερο σε μια “φαληρισμένη” ομάδα από το ν’ αποτελείται από παιδιά που δίνουν σ’ αυτήν ότι έχουν και δεν έχουν; Μέχρι και ραγισμένα (!) μέτωπα σαν του Μαρινάκη στο “Βικελίδης”! Ή σπασμένα δάχτυλα σαν αυτά του Σίντενφελντ πέρσι στην ήττα στο Αγρίνιο. Ακόμα και δάκρυα σαν αυτά του “Τριάντα” στο 0-1 του Μήτρογλου (τι δάκρυα ,δηλαδή, που το παιδί βαλάντωσε στο κλάμα και στο β΄ γύρο έμοιαζε ικανός να “δείρει” όλο το Καραϊσκάκη) ή του Μπεργκ όταν το φθινόπωρο απ’ το κρεβάτι του πόνου πόζαρε σαν μποξέρ!