Για καλύτερη παρουσία στην Ευρώπη ή περισσότερους βαθμούς στο πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός έπρεπε να προσαρμοστεί σε τρόπο παιχνιδιού που ως τώρα δεν καταδεχόταν να υιοθετήσει. Η ομάδα αδυνατούσε να κερδίσει αγώνες αφήνοντας μπάλα στον αντίπαλο, ενώ την τελευταία φορά που δοκίμασε να παίξει άμυνα του θανατά αποκλείστηκε ηλιθιωδώς στο κύπελλο.
Από πέρσι έχουν γίνει ατέλειωτες συζητήσεις για την επάρκεια των στόπερ, την κάλυψη που προσφέρουν οι ακραίοι, την ηρεμία (ή όχι) που μεταδίδουν οι γκολκίπερ, ξεχνώντας όμως ότι κανείς στόπερ δεν είναι απαραίτητο να σπριντάρει σαν τον παλαβό δεξιά κι αριστερά ή να πηδά στον Θεό για να τα βγάλει πέρα με τους στράικερ της λίγκας μας που δεν είναι και κλάσης επάνω ραφιού. Το …γιο του ανέμου να πάρεις και να τον μπαστακώσεις πίσω είναι βέβαιο πως θα τα βρει μπαστούνια αν βλέπει μπροστά του διαρκώς να ξεπηδούν αντίπαλοι με μπάλα στα πόδια.
Ήταν τόσο καιρό η άμυνα για πέταμα; Κάποιοι ομολογουμένως είναι καλύτεροι με τη μπάλα στα πόδια (Σίντενφελντ, Κουτρουμπής, Ρισβάνης) απ΄ ότι οι ανάγκες της θέσης δικαιολογούν, ενώ όσοι είναι “σκληροί” (Τριανταφυλλόπουλος) βρίσκονται σε φάση μάθησης με συνέπεια τα λάθη τους να είναι πολλά. Ο Αναστασίου στον πρώτο γύρο προσπάθησε να βρει λύσεις με τον Μέντες αλλά ακόμα και σε πόστο που ο Ολλανδός δεν χρειαζόταν να τρέξει παραήταν soft. Όχι γιατί αδυνατούσε να σπριντάρει αλλά επειδή δεν καθοδηγούσε συμπαίκτες (ως ο εμπειρότερος όλων), δεν έβαζε το σώμα του με δυναμισμό σε διεκδικήσεις ή μάχες αιθέρων.
Με το που ο Στιλ καθιερώθηκε κι ο Ταυλαρίδης πήρε φανέλα βασικού σπίτι τα πράγματα βελτιώθηκαν κι ο Αναστασίου (έχοντας το κεφάλι του ήσυχο) άρχισε τα πειράματα. Πάρε Ζέκα δεξί μπακ (παρότι είναι ο πιο κομβικός σου χαφ για τον “πόλεμο” της μεσαίας γραμμής), πάρε σχήματα με ταυτόχρονη παρουσία Πέτριτς-Μπεργκ-Κλωναρίδη, πάρε βασικό βρέξει-χιονίσει Ντάνιελ-βάζω-τα-χέρια-στη-μέση-και-δεν-μου-τη-λέει-κανείς-Πράνιτς, πάρε Ατζαγκούν κεντρικό χαφ…
Η αξιόπιστη οπισθοφυλακή επιτρέπει να παίζεις με παίκτες που μπορεί να μην είναι στο πικ της φόρμας τους αλλά δείχνουν χρήσιμοι όταν ξέρεις που να τους χρησιμοποιήσεις. Ο κόουτς π.χ στέλνει τον Πέτριτς πίσω από τον κυνηγό δημιουργώντας μηχανισμό κάλυψης στα νώτα του. Μπορεί να μην είναι υπέρ της ομορφιάς του παιχνιδιού αλλά σου δίνει αποτελεσματικότητα. Η ομάδα παίρνει από τον βετεράνο άσο γκολ και ασίστ ακόμα κι αν αυτός κινείται στο 1/3 των χώρων που κάλυπτε στα ντουζένια του. Για να υπάρξει ισορροπία επιβάλλεται ο Λαγός, ο Ζέκα, ο Ατζαγκούν να καταθέσουν τα πνευμόνια τους στο χορτάρι αλλά απ’ την άλλη αν δεν το κάνουν τώρα που είναι μικροί, πότε;
Ότι ξεφύγει απ’ αυτούς το “καθαρίζει” ο έμπειρος Ταυλαρίδης που άκουσε το όνομά του την Κυριακή να δονεί τα τσιμέντα της Λεωφόρου. Για τα “δύσκολα” δεδομένα των πράσινων πιστών ο έμπειρος στόπερ τους κέρδισε στο άψε-σβήσε. Το τριφύλλι δεν δέχεται εύκολα γκολ επειδή ο Στάθης καλύπτει χώρους, δίνει στηρίγματα, δεν υπάρχει φάση που να μην τον βλέπουμε να κατευθύνει κόσμο (ακόμα και με μπινελίκια που κι αυτά χρειάζονται για ν΄ ανάβουν τα αίματα), η πληθωρική του παρουσία επιτρέπει π.χ στον Λαγό να κινηθεί πιο κοντά στους επιθετικούς (το έκανε άριστα στο ματς με τον Πλατανιά) χωρίς ν’ αγχώνεται ότι σε πιθανή κόντρα η άμυνα θα βρεθεί εκτεθειμένη.
Θυμόμαστε αμέτρητα παιχνίδια σ’ αυτό το νέο ξεκίνημα που η ομάδα δεν πήρε στο γήπεδο αυτό που άξιζε γιατί πνιγόταν σε μια κουταλιά νερό όταν δεν είχε μπάλα. Όταν υπήρχε κατοχή όλα (σχεδόν) πήγαιναν ρολόι αφού υπήρχαν παιδιά που είτε “μιλούσαν” στο τόπι (Κλωναρίδης, Πράνιτς, Μέντες, Μπεργκ) είτε υποστήριζαν τέλεια το παιχνίδια της “μίας, καθοριστικής επαφής” (Φιγκερόα, Αμπέιντ, Ατζαγκούν, Νάνο, Καρέλης), γεγονός που έδινε βαθμούς, νίκες, χαρές. “Ποδιά” ο Βίκτωρας, πλαγιοκόπηση ο “παλαιστής”, στόχευση του Πράνιτς, ιδανική σέντρα ο Νάνο (αρχικά κι ο Μαρινάκης), μετά αρκούσε ένα “χάδι” του Λούτσο, του Μάρκους, του Ατζαγκούν, του Μεχντί, άρπα το γκολάκι σου, φιλιά κι αντίο! Μια χαρά όλα τα παραπάνω για να ξεμπερδεύεις με χωριά, συνοικιακές ομάδες και κωμοπόλεις της ελληνικής επικράτειας αλλά δεν είναι αρκετό όταν παίζεις εκτός συνόρων.
Οι μαζεμένες σφαλιάρες που φάγαμε στην Ευρώπη (αναμενόμενες κρίνοντας τον μικρό μ.ό εμπειρίας σε ματς υψηλών απαιτήσεων/ρυθμών) έφερε αναπροσαρμογή πλάνων (τον Σεπτέμβρη όλοι μιλούσαν για δεκάρι και φορ) κι αναγκαιότητα ενίσχυσης των μετόπισθεν με Κέρβερο σέντερ μπακ που θα χρησίμευε ώστε ως το τέλος της σεζόν να χάραζες στρατηγική ενόψει της επόμενης. Μπορείτε να σκεφτείτε τι μπορεί να πετύχει η ομάδα (ενισχυόμενη με δεξί μπακ και βαρβάτο αμυντικό χαφ) εφαρμόζοντας σε δύσκολα παιχνίδια την κόντρα διατηρώντας ψηλά πολλούς ταχύτατους, ντριμπλέρ, με χαμηλό κέντρο βάρους, “διαβολάκους”;