Σπαρτιατική φάλαγγα
Στα δύσκολα ο Παναθηναϊκός συνασπίζεται -με μπροστάρη τον αρχηγό του- υπερπηδώντας κάθε εμπόδιο. Γράφει ο Δημήτρης Στρατής.
Έχοντας απολαύσει αμέτρητες φορές τον μπασκετικό Παναθηναϊκό να «γυρίζει» παιχνίδια από το πουθενά, με το που οι γαύροι της Σερβίας προσπέρασαν λίγο πριν τη λήξη μας δημιουργήθηκε η σιγουριά ότι ο αγώνας δεν χάνεται.
Ο Παναθηναϊκός, δύο δεκαετίες τώρα, θυμίζει σπαρτιατική φάλαγγα απόλυτα προσηλωμένη στο στόχο όταν ξεκινούν τα ζόρια, με επίγνωση ποιος την οδηγεί, τι ρόλο έχει επωμιστεί ο καθένας, με παίκτες που είναι έτοιμοι να πεθάνουν ο ένας για τον άλλο.
Ο μύθος γιγαντώθηκε βλέποντας την ομάδα να κάνει τρεμπλ το 2007 αφήνοντας παρκαρισμένες τις πιο ακριβές μεταγραφές (Ντελκ, Γιαφτόκας). Να «χαζεύει» τον Πίνι Γκέρσον αναδεικνύοντας MVP του 5ου τελικού (2007) τον, εξαφανισμένο όλη την σεζόν, Δημήτρη Παπανικολάου. Να «κλείνει το σπίτι» Ριγκοντό-Τζινόμπιλι με βασικό σέντερ τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Να ράβει το 6ο αστέρι με πεντάρι τον Βουγιούκα και βασικό πόιντ τον 20χρονο, Νικ Καλάθη. Να «βαρά» αλύπητα τον Ολυμπιακό με τον Διαμαντίδη αραγμένο στον πάγκο με διάστρεμμα από το 3ο λεπτό! Ή πάλι με τον κάπτεν «σημαιοφόρο» να ξεπαστρεύει τον «αιώνιο» στο άδειο ΟΑΚΑ έχοντας πάγκο-«κούνια» (Χαραλαμπόπουλο, Κόνιαρη, Διαμαντάκο, Λούντζη).
Μιας κι αναφερθήκαμε στον Καστοριανό έχουμε βαρεθεί να τον εκθειάζουμε, ούτε η πλουσιότατη ελληνική γλώσσα δεν διαθέτει επίθετα που να χαρακτηρίζουν το μεγαλείο του! Ο τύπος θα μείνει στην ιστορία ως ο πληρέστερος Ευρωπαίος γκαρντ που πάτησε παρκέ ever, ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί να χαρίσει νίκες κάνοντας ΟΛΑ όσα περιγράφονται στα βιβλία μπασκετικής θεωρίας. Τρίποντο; Διείσδυση; Ριμπάουντ και στις δύο άκρες του γηπέδου; Άμυνα; Μοίρασμα παιχνιδιού; Τάπα; Τα έχει όλα και συμφέρει!
Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Ναβάρο να ορμά λυσσασμένος στα «σκουπίδια»; Τον Τεόντοσιτς, τον Σάρας, τον Παπαλουκά, τον Πάρκερ, τον Σπανούλη, τον Τζινόμπιλι να πηγαίνει σε βοήθειες στα αντίπαλα «τεσσάρια» (;) ή να παίρνει τα βήματα των ψηλών μοιράζοντας μπλοκ; Λένε πολλοί πως ότι ήταν η Μπαρτσελόνα στο ποδόσφαιρο επί Γκουαρντιόλα, είναι ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, αν και μάλλον το τριφύλλι μοιάζει πιότερο με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί Φέργκιουσον. Οι Καταλανοί ανέκαθεν γούσταραν να φτιάχνουν θεαματικές ομάδες.
Στο Μαρούσι χτίστηκαν σύνολα με σταρ προπονητή, ομάδα που κατάπινε τίτλους όποιοι κι αν έφευγαν (δεν υπήρξε πράσινος πιστός που να μην μούδιασε στο άκουσμα της είδησης των διαζυγίων με Ντέγιαν, «Σίσκα», Σπανούλη, Ράτζα, Λάκοβιτς, Κάτας, Ρέμπρατσα) που έκανε πρωταθλητισμό ακόμα και σ’ εποχές λιτότητας (μην θυμηθούμε τι σέρναμε στον Μεγάλο το 2011 για το πείσμα του να μην πάρει γκαρντ αλλά να προχωρήσει με Καλάθη-Τέπιτς).
Παίρνοντας την βαριά κληρονομιά του Ζέλικο, τόσο ο Πεδουλάκης όσο κι ο Ιβάνοβιτς επέλεξαν να πορευτούν όχι με πριμαντόνες αλλά με μαχητές! Ο δικός τους «Λεωνίδας» είναι ο Διαμαντίδης, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να «πέσει» για τους συντρόφους του. Θαυμάζοντας την στατιστική του με τον Ερυθρό Αστέρα μας ήρθε πάλι στο νου η κουβέντα που ανοίχτηκε το 2011 (όταν το παιδί έπαιξε το μπάσκετ της ζωής του αναλαμβάνοντας ΚΑΙ ρόλο πρώτου βιολιού στην επίθεση) για την σύγκριση του Δημήτρη με το μέγα Γκάλη. Αλλά γι αυτό το θέμα θ’ αναφερθούμε μετά το παιχνίδι με την ΑΕΚ. Προηγείται το «Γεντί Κουλέ»…