Ο Παναθηναϊκός χθες, από την ώρα που πάτησε γήπεδο ο Σωτήρης Νίνης, «γλύκανε». Ο Αναστασίου έβγαλε Μαυρία-Πέτριτς, πέρασε Σωτήρη-Ατζαγκούν, άλλαξε το σύστημα σε 4-3-1-2 το οποίο αποσκοπούσε στη μάξιμουμ αξιοποίηση του «1», πάει να πει στην ικανότητα του δαντελένιου χαφ να «βλέπει» γήπεδο.
Στο πιο «κλειστό» 90λεπτο απ΄ όσα απέμεναν για τη λήξη τούτης της σεζόν (με τον Αναστόπουλο να θεωρείται μετρ σε τακτική «ανταρτοπολέμου», το γήπεδο «στενό» και τους Ομιλήτες αφηνιασμένους) αναρωτιόμασταν αν οι παίκτες του Αναστασίου θα έβγαζαν εγωισμό μετά το 2-1. Μην γελιόμαστε με αρκετούς άπειρους παίκτες και την διαιτησία κόντρα ο Παναθηναϊκός ακόμα δεν διαθέτει διάρκεια, συνέπεια για να υψώσει ανάστημα στα ζόρια, ωστόσο δεν του λείπουν επιμονή, καρτερία, υπομονή, τρεξίματα κι «επιθετικότητα». Άμα τοποθετήσεις κατάλληλα και τους παίκτες που έχεις, το πλάνο αποδίδει ευκολότερα καλή ώρα όπως στο Ηράκλειο.
Ενόψει ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός είναι στο «μείον» όσον αφορά εναλλακτικές λύσεις/πείρα από την άλλη όμως δεν διακατέχεται από υστερία (!) που αποτελεί δεύτερη φύση στο απέναντι στρατόπεδο. Με 16/18 κερδισμένα πρωταθλήματα κι όμως αρκεί μία (!!!) «στραβή» ώστε ο πύρινος κόσμος να τα κάνει ρημαδιό (θα πέσουν ΕΠΙΚΑ γέλια άμα τους σκαρώσει «κηδεία» ο Δέλλας) απόδειξη του πόσο σαθρή είναι η «παντοκρατορία» τους (χαχαχα!) Αν θέλουμε πολύ τον «άσο» την Κυριακή είναι επειδή θ’ απολαύσουμε τον αλληλοφαγωμό τους (κι ας παραμένουν στο +3) πριν αναλάβουν δράση τα μεγάλα μέσα ενόψει των αγώνων που απομένουν.
Ο τρόπος που οι πράσινοι «γύρισαν» την παρτίδα στο «Γεντί Κουλέ» φανερώνει πίστη και «ξέχειλη» δίψα, μια ματιά στους πανηγυρισμούς θα σας πείσει. Ειδάλλως, καθαρά αγωνιστικά, θα ήταν ανεξήγητο πως έφτασε η ομάδα στο τρίποντο χωρίς να πιάσει το καλύτερό της παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός στο β΄ 45λεπτο είχε δοκάρι, χαμένες ευκαιρίες με τον Μπεργκ, ενώ το 0-1 στα 100 δευτερόλεπτα έμοιαζε καταπληκτικό σενάριο για να ‘ναι αληθινό. Το πραγματικό στοίχημα της ημέρας ήταν το «μετά» (το 2ο λεπτό) και το «πως».
Ο διακόπτης έπεσε ανεξήγητα, η ομάδα έδωσε πολλά μέτρα στους οικοδεσπότες κι επιπλέον έλειπε η σωστή-γρήγορη κάθετη μπαλιά αντεπίθεσης που θα έβγαζε το δεύτερο γκολ και θα «ηρεμούσε» την κερκίδα. Οι… συνήθεις ύποπτοι ήταν εξαφανισμένοι από το τερέν, ενώ στις επισκέψεις των αντιπάλων στα δικά μας καρέ το έριχνε στις προσευχές μιας και -άνευ Ταυλαρίδη- έλειπε τσαμπουκάς, εκτόπισμα.
Ο Τζορτζ έκοβε βόλτες μπροστά από τον Στιλ, Μερεμπιασβίλι, Κουτσιανικούλης είχαν στην διάθεσή τους αεροδιαδρόμους και πολλές τηλεοράσεις ανά την επικράτεια στο τσακ γλίτωσαν το σπάσιμο! Επιπροσθέτως ήταν τόσο αισχρή η αντιμετώπιση της διαιτησίας που μπορούσες να δικαιολογήσεις εν μέρει τους φιλοξενούμενους που αδυνατούσαν να βγάλουν ταχύτητα, ακρίβεια, ποιότητα στις επιθετικές τους επιλογές απέναντι σε αντίπαλο ρημαγμένο οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά!
Ο Παναθηναϊκός με το που προηγήθηκε διευκολύνοντας (;) το έργο του ούτε μια στιγμή δεν έπεισε ως το 45΄ ότι είχε «ρυθμό διπλού». Ασφαλώς δεν ήταν τραγικός, αλλά και σε καμιά περίπτωση τόσο σοβαρός (για το ύψος της αποστολής) όσο έπρεπε! Τι άλλαξε το σκηνικό; Η είσοδος Ατζαγκούν που έβγαλε ενέργεια κι έδωσε κλεψίματα πέραν απ’ αυτά των Λαγού, Ζέκα κι η ευχέρεια του Νίνη να «γλυκαίνει» τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας.
Ο Σωτήρης από τότε που τον πρωτοείδαμε να κάνει «ποδιές» στους Αιγαλεώτες και να μπαίνει αεράτος σε Τούμπα, Καραϊσκάκη (17 ετών παιδί) μοιάζει γεννημένος για τα εξαιρετικά. Για την εμμονή του στη δύσκολη (όχι μόνο να συλληφθεί αλλά και να υλοποιηθεί) επινόηση (θυμηθείτε το φετινό του γκολ στα Χανιά, το απίστευτο τέρμα στη Ρώμη, την «40άρα» μπαλιά πάρε-βάλε στον Ίβανσιτς στο 4-1 επί της ΑΕΚ). Ικανότατος να παίξει «απλά» μοιράζοντας παιχνίδι σ’ όλες τις άκρες του τερέν αλλά και με χάρισμα να δοκιμάσει το εξαιρετικό.
Η διαφορά είναι πως τα «εξαιρετικά» δίνουν νίκες στα ματς που καίνε, αυτά φέρνουν τα λεφτά! Ψηλά το κεφάλι διαρκώς χθες, ψάξιμο χώρων, εξαιρετικά κοντρόλ, «άνοιγμα» της άμυνας του ΟΦΗ, δύο γκολ ο Παναθηναϊκός, ανατροπή και καλές πιθανότητες την Κυριακή να είμαστε σε απόσταση μίας νίκης από τον «κυρίαρχο», με τις δύο ισάξιες ενδεκάδες (που χάνουν τη μπάλα στο Φάληρο από ομάδα Β΄ εθνικής) που «επενδύει» (σε… δανεικούς) που ελέγχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ πίσω από τις κουρτίνες.
