Ο Έλληνας τεχνικός αναφέρετε στις πιθανότητες των ομάδων να πάνε στο final-4, κάνει την σύγκριση μεταξύ της Ουνίκς και του Παναθηναϊκού, ενώ θυμάται και τις μέρες του στο «τιμόνι» του «εξάστερου» και τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ως αντίπαλο.
Κατ’ αρχάς, τι κάνεις αυτήν την περίοδο της ζωής σου μακριά από τους πάγκους; «Ξεκουράζομαι. Παρακολουθώ…. Μπορώ να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου που είχαν μείνει πίσω. Γενικώς, χαίρομαι περισσότερο την οικογένειά μου».
Τι ήταν πιο δύσκολο; Να κοουτσάρεις τον Παναθηναϊκό φτιάχνοντας μια ομάδα εκ του μηδενός ή να “τρέξεις” ένα πρότζεκτ όπως αυτό της Ούνικς που σκόρπισε εκατομμύρια για να προκριθεί στην Euroleague; «Με τον Παναθηναϊκό ήταν πιο δύσκολο. Δεν το συζητάμε! Ήταν μια νέα προσπάθεια που ξεκίνησε από το μηδέν. Με καινούργια δεδομένα, πολύ υψηλές απαιτήσεις και έντονη πίεση σε όλα τα στελέχη. Στην Ούνικς ήταν διαφορετική η κατάσταση. Μια εντελώς νέα εμπειρία. Όσον αφορά την τεχνογνωσία τους, οι Ρώσοι κάνουν ακόμα τα λάθη που κάναμε εμείς τη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000. Σιγά-σιγά όμως θα βελτιώσουν κι αυτό το κομμάτι, κάνοντας επενδύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό, σε παίκτες και προπονητές».
Πόση πίεση επέτρεψες στον εαυτό σου να αντέξει, με δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός και η Ούνικς ήταν δυο ομάδες που “έπρεπε” να πετύχουν, βάσει ονόματος και συμβολαίων, αντίστοιχα; «Η Ούνικς Καζάν ήθελε να παίξει στην Euroleague για το promotion της χώρας, της πόλης και της ομάδας. Είχαμε κάνει μόνο πέντε προπονήσεις όλοι μαζί, όμως πετύχαμε τον στόχο μας. Από ‘κει και πέρα δεν λειτούργησε η σύνθεση της ομάδας. Η χημεία, αν θες, ιδιαίτερα μεταξύ των Ρώσων και των Αμερικανών παικτών. Δεν γνωρίζαμε κι εμείς καλά τη ρωσική αγορά όσον αφορά τους γηγενείς παίκτες. Ήταν σίγουρα ένα μειονέκτημα αυτό. Υπήρχε, λοιπόν, κάποια πίεση ώστε να παίζουν οι Ρώσοι της ομάδας, οι οποίοι όμως δεν είχαν την ποιότητα για την Euroleague. Ήταν καλοί για το EuroCup, όμως η Euroleague είναι μια διαφορετική κατάσταση, με άλλες… ταχύτητες, άλλα προσόντα και άλλες δυσκολίες. Τώρα στον Παναθηναϊκό, την πίεση τη διαχειρίστηκα με έναν τρόπο που δεν άφηνα να επηρεάζει τη δουλειά μου. Πάντα υπάρχει πίεση σε αυτές τις περιπτώσεις. Το θέμα είναι πώς τη διαχειρίζεσαι».
Ο πρόεδρος της Ούνικς, Ευγκένι Μπογκατσέφ δήλωσε ότι υπήρχε πρόβλημα επικοινωνίας, εν συνεχεία ο Κιθ Λάνγκφορντ τόνισε πως δεν ήταν τα αγγλικά το θέμα του Πεδουλάκη. Τελικά, ποιο ήταν το θέμα; «Απλώς, οι άνθρωποι της ομάδας πίστευαν ότι έπρεπε να παίζουν οι Ρώσοι παίκτες. Προσωπικά, θεωρούσα ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμοι για αγώνες υψηλού επιπέδου. Επίσης, δεν είναι καθόλου εύκολο να συνδυάσεις το DNA του Ρώσου και το Αμερικανού παίκτη. Πλέον δουλεύουν με Ρώσο προπονητή (σ.σ. Εβγκένι Πασούτιν), ο οποίος είναι συγχρόνως και προπονητής της εθνικής τους ομάδας. Δεν μπορούν να του αποδοθούν οι ίδιες ευθύνες και η ίδια πίεση».
Πήρες ρίσκα που δεν σου βγήκαν; «Δεν ήταν θέμα ρίσκων. Το εξήγησα και προηγουμένως. Δεν ξέραμε πολύ καλά τη ρωσική αγορά και τους γηγενείς παίκτες ενώ υπήρχαν ήδη κάποια παιδιά στην ομάδα. Από ‘κει και πέρα, νομίζω ότι οι επιλογές των ξένων ήταν πολύ καλές. Επίσης, οι Έλληνες, ο Κώστας (σ.σ. Καϊμακόγλου) και ο Νίκος (σ.σ Ζήσης), έδωσαν πάρα πολλά. Είμαι ένας προπονητής που δουλεύω με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ίσως δεν ήταν εύκολο αυτός ο τρόπος να περάσει σε ανθρώπους που έχουν συνηθίσει σε κάτι διαφορετικό και μπορεί να μην τον αποδέχονταν, κιόλας».
Πάμε και στα της Euroleague. Τι εντυπώσεις έχεις μέχρι στιγμής από τη διοργάνωση; Έχεις ξεχωρίσει κάποιες ομάδες ή κάποιους παίκτες; «Κάθε χρόνο υπάρχουν οργανισμοί που ξεχωρίζουν λόγω μπάτζετ, υλικού και brand name. Από την άλλη όμως, έχουμε δει στο παρελθόν ομάδες που πέρασαν στο τσακ και στο τέλος κατέκτησαν την Euroleague! Για παράδειγμα η περσινή Μακάμπι. Έπαιζε μέσα στον Ερυθρό Αστέρα, σε ένα παιχνίδι που κρινόταν το μέλλον του Μπλατ και αν έχανε θα είχε αναταραχές. Ή ακόμα και τον Ολυμπιακό που πήρε δυο παιδιά μέσα στη χρονιά (σ.σ. Ντόρσεϊ, Λο) και από το… περνάει-δεν περνάει, κατέκτησε την Euroleague στην Κωνσταντινούπολη. Άλλο, λοιπόν, regular season, άλλο TOP-16, άλλο playoffs και άλλο Final Four.
Μπορεί να αντιμετωπίζεις τώρα μια ομάδα που παίζει εντυπωσιακά και γρήγορα, αλλά κατά 99% στα ματς των Final Four οι ομάδες πάνε στο “πέντε εναντίον πέντε”. Εκεί παρουσιάζονται παίκτες με εμπειρία, που μπορούν να “διαβάσουν” το παιχνίδι, έχουν καρδιά και ψυχραιμία. Η ΤΣΣΚΑ, λοιπόν, δείχνει να βρίσκεται σε καλό ρυθμό, ενώ οι μαζεμένες ήττες της έκαναν καλό. Η ήττα σε κάνει να βλέπεις τις αδυναμίες σου και να βελτιώνεσαι, να προσγειώνεις τους παίκτες σου και να ανεβάζεις το επίπεδο της προπόνησης. Η Ρεάλ, επίσης, έχει τρομερό υλικό ενώ έχει και το πλεονέκτημα ότι το Final Four διεξάγεται στην έδρα της. Επίσης και οι τούρκικες ομάδες σιγά-σιγά βελτιώνονται. Όσον αφορά τους παίκτες, νομίζω ότι ο Ρότσεστι είναι ένας από αυτούς που έχουν ξεχωρίσει. Δείχνει ότι μπορεί να σουτάρει, να παίξει το ένας με έναν, πασάρει εξαιρετικά, ενώ δεν θα διστάσει να πάρει δύσκολα σουτ. Είναι τρομερή περίπτωση. Τον θέλαμε στον Παναθηναϊκό, πριν συμφωνήσουμε με τον Κάρι».
Η γνώμη σου για τον Παναθηναϊκό του Ιβάνοβιτς; «Νομίζω ότι είναι μια ομάδα που παίζει πάρα πολύ με την αθλητικότητα. Πιέζει στην άμυνα και προσπαθεί να τρέξει για να πετύχει γρήγορο καλάθι. Γενικά ο Παναθηναϊκός έχει κάνει μια καλή πορεία μολονότι αντιμετώπισε αρκετούς τραυματισμούς. Επίσης, η νίκη στο Κύπελλο βοήθησε πάρα πολύ στη ψυχολογία της ομάδας. Ήταν πλεονέκτημα για τον Παναθηναϊκό έτσι όπως κατέβηκε! Φόρτωσε με άγχος και πίεση τον Ολυμπιακό, που είχε ήδη τη νοοτροπία “όλο χάνουμε, όλο μας κερδίζουν”! Κατά τη διάρκεια του αγώνα, πέρασε τον φόβο στους αντιπάλους του.
Όσον αφορά το θέμα στις εκτός έδρας αναμετρήσεις, πολλές φορές φαίνεται ότι δεν το διαβάζει πια το ματς, αλλά το πάει πολύ στο ελεύθερο παιχνίδι. Αυτό ήταν στο DNA του Παναθηναϊκού. Πλέον το καλύπτει ο Διαμαντίδης, παίζοντας στη θέση του πόιντ γκαρντ. Φάνηκε και στο ματς με τη Μακάμπι, στο πρώτο ημίχρονο, που είχε ξεφύγει με 14 πόντους και έπαιζε με αλλαγές. Ο Δημήτρης το “διάβασε”, πέρασε γρήγορα την μπάλα μέσα 2-3 φορές, τους έφθειρε και ουσιαστικά γύρισε το ματς στο επίπεδο της τακτικής. Το σημαντικό, λοιπόν, είναι να κρατήσει αυτό το στοιχείο που όπως είπα και πριν, είναι στο DNA της ομάδας».
Το σχόλιο σου για τον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου; «Μετά την έλευση του Γιάννη, ο Ολυμπιακός προσπαθεί να χτίσει στο αμυντικό κομμάτι, έχοντας τη συγκεκριμένη σταθερά. Αυτό τον έχει βοηθήσει πολύ, ειδικά στο TOP-16, ώστε να μένει μέσα στο παιχνίδι ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν βρίσκεται σε τόσο καλή μέρα. Και ο Ολυμπιακός είχε τα προβλήματά του, όσον αφορά τους τραυματισμούς.
Τώρα, αν θα έπρεπε να σταθώ σε κάποιο μειονέκτημα, θα έλεγα πως μετά την απώλεια του Περπέρογλου δεν έχει τον παίκτη που θα κάνει διαφορετικές δουλειές στο παρκέ, όπως να παίξει άμυνα με αλλαγές στο πικ εν ρολ ή να δώσει αυτός την εισαγωγική πάσα στο λόου ποστ, στην επίθεση. Επίσης ο Πρίντεζης έχει ένα στοιχείο στο παιχνίδι του που δεν το έχει κανείς άλλος στον Ολυμπιακό, αφού μπορεί να παίξει με πλάτη. Τα προηγούμενα χρόνια είχε επίσης τον Περπέρογλου. Είναι δυο παιδιά που μπορούν να δημιουργήσουν μις-ματς με πλάτη όταν δεν είναι καλά ο Σπανούλης ή όταν δεν μπαίνουν τα σουτ».
Μπορεί, λοιπόν, να γίνει η υπέρβαση από τις ελληνικές ομάδες; «Δεν το ξέρεις αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ελληνικές ομάδες θα πολεμήσουν όπως κάθε χρόνο μέχρι…. τελευταίας ρανίδας! Έτσι έχουν συνηθίσει, έτσι έχουν μάθει. Θα το παλέψουν ως το τέλος, είμαι σίγουρος γι’ αυτό».
Έφυγες από τον Παναθηναϊκό έχοντας κερδίσει τα περισσότερα ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό και με δυο break απέναντι στους εν ενεργεία πρωταθλητές Ευρώπης. Τι πάθαινε ο Ολυμπιακός στα μεταξύ σας παιχνίδια; «Κατ‘ αρχάς, ο Ολυμπιακός είχε το πλεονέκτημα της ψυχολογίας από την προηγούμενη χρονιά, με τον Ίβκοβιτς στον πάγκο. Είχε κερδίσει την Euroleague στην Κωνσταντινούπολη και το πρωτάθλημα στην Α1, έφερνε τη νέα γενιά Ελλήνων παικτών, γενικώς ήταν το… καινούργιο που ερχόταν. Όλος ο κόσμος, λοιπόν, πόνταρε στον Ολυμπιακό και ήταν λογικό. Εμείς δουλέψαμε σκληρά όλη τη χρονιά, σφυρηλατηθήκαμε στα δύσκολα και στο “πέντε εναντίον πέντε”. Όταν έφτανε το μεταξύ μας παιχνίδι, επιβάλαμε το “5-5” και ήμασταν καλύτεροι. Σου θυμίζω ότι δεν είχαμε εμείς τη ψυχολογία. Την είχε ο Ολυμπιακός. Κι όμως, το αλλάξαμε και αυτό! Ξεκίνησε στο Κύπελλο, το μεταφέραμε στους τελικούς, σιγά-σιγά το χτίσαμε. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τη χρονιά από το μηδέν. Επιβάλαμε έναν τρόπο παιχνιδιού που προετοιμάζαμε, ουσιαστικά για τα μεγάλα παιχνίδια. Χτίσαμε μια ομάδα που μπορούσε να σπάσει το μεγάλο όπλο του Ολυμπιακού, την ταχύτητα.
Μην ξεχνάς, επίσης, ότι πολλά παιδιά που ήλθαν τότε, αγωνίζονταν σε χαμηλότερο επίπεδο. Ο Λασμέ στην Ομπραντόιρο, η Μάλαγα μας πρότεινε την ανταλλαγή του Γκιστ, ο Ματσιούλις ήταν έξω δυο χρόνια… Δουλεύαμε όλη τη χρονιά ώστε να παίζουμε καλά το “πέντε εναντίον πέντε”. Ήταν κουραστικό στην αρχή, αλλά σε βοηθάει στα μεγάλα παιχνίδια. Όποτε χρειάστηκε, σε ματς ζωής ή θανάτου, τα καταφέραμε. Με την Καντού είχαμε… 5μιση παίκτες ετοιμοπόλεμους!
Όλα εκείνα τα παιδιά είχαν καρδιά. Ήταν πολεμιστές, είχαν κίνητρο τα μεγάλα παιχνίδια! Για παράδειγμα, ο Λασμέ στον δεύτερο τελικό έκανε εμετό! Καθόταν δυο λεπτά έξω και έμπαινε ξανά στο γήπεδο. Κανείς, επίσης, δεν θα μας συγχωρούσε την αποτυχία. Πρώτη χρονιά, νέο μοντέλο κλπ. Αυτά δεν υπήρχαν! Κάναμε επενδύσεις. Πήραμε τον Διαμαντάκο, τον Παππά, τον Γιάνκοβιτς, προσπαθήσαμε να πάρουμε την Μποχωρίδη νωρίτερα. Ο Παναθηναϊκός έχει μπει σε μια διαφορετική λογική πια, απλώς θέλει πίστωση χρόνου, ώστε να βγει αυτό το πράγμα».
Μπορούν, λοιπόν, οι τίτλοι και η ελληνοποίηση να μπουν στην ίδια εξίσωση; «Αρχικά και όσον αφορά την ελληνοποίηση, αλλιώς μιλάμε για ένα 16χρονο παιδί και αλλιώς για πρωτοκλασάτους παίκτες. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει δώσει τεράστια χρήματα όλα αυτά τα χρόνια στον Παναθηναϊκό όμως πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως ζούμε σε μια άλλη εποχή, με νέα δεδομένα. Νομίζω πως αυτό ακριβώς εκφράζεται εμμέσως και είναι σωστό. Είναι, επίσης, και μια πρόκληση η διαδικασία να προετοιμάζεις τα νέα παιδιά ώστε να παίξουν σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Δεν το έκανε τα προηγούμενα χρόνια και πλέον δεν έχει κανέναν Έλληνα 25-30 ετών!
Τα 16χρονα-17χρονα είναι σωστό να βλέπουν πώς λειτουργεί το μοντέλο και ποιες υποχρεώσεις έχουν ως παίκτες του Παναθηναϊκού. Από κει και πέρα όμως, πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα άλλο πρόγραμμα που να ελέγχει προπονητικά ο Παναθηναϊκός. Να πηγαίνουν τα παιδιά αυτά, να παίζουν, και στα 19-20 να έρχονται στην ομάδα. Υπάρχει αυτό το κενό. Τα παιδιά ηλικίας 16-19 ετών δεν μπορούν να παίξουν στην Euroleague. Δεν είναι έτοιμο το σώμα τους. Άλλο η παραγωγή, λοιπόν, και άλλο ο πρωταθλητισμός. Νομίζω ότι μπορούν να γίνουν και τα δυο αν το έχεις προετοιμάσει το παιδί. Αυτό, ακριβώς, λείπει από το πρωτάθλημα. Οι νεαροί παίκτες να παίρνουν ευθύνες σε πιο χαμηλό επίπεδο».
Όπως ο Μάντζαρης στο Περιστέρι; «Όπως ο Διαμαντίδης στον Ηρακλή, ο Σπανούλης στο Μαρούσι και ο Παπαλουκάς στον Πανιώνιο. Κανείς δεν έγινε μεγάλος παίκτης, χωρίς παιχνίδια σε αυτή τη φάση».
Πουκάμισα, αγγλικά και πλήθος άλλων σχολίων που μόνο τη δουλειά σου δεν αφορούσαν. Τι από όλα αυτά που γράφτηκαν σε ενόχλησε πιο πολύ; «Τίποτα. Σου μιλάω ειλικρινά. Δεν έδωσα καμία σημασία. Απλώς, μόνο ένα πράγμα θέλω να πω. Γιατί έχω και παιδιά που είναι σε μια ηλικία και καταλαβαίνουν… Δεν είναι όλα χιούμορ. Μόνο αυτό. Όταν περνάει στον θεσμό της οικογένειας, δεν είναι όλα χιούμορ».
Τελικά, είναι πιο δύσκολο να κοουτσάρεις πιτσιρίκια όπως ο Πελεκάνος και ο Παπαμακάριος στο Περιστέρι ή ακριβοπληρωμένους σταρ όπως ο Λάνγκφορντ και ο Τζέρελς στην Ούνικς; «Για μένα είναι το ίδιο. Η εποχή του δικτάτορα-προπονητή έχει τελειώσει. Τα παιδιά έχουν ένα και δυο χρόνια συμβόλαιο, δεν έχουν το δελτίο που είχαν παλιά. Τον παίκτη πλέον πρέπει να τον πείσεις. Να του τεκμηριώσεις γιατί θες να περάσεις κάποια πράγματα και να τον πείσεις. Αν την κερδίσει αυτή τη μάχη, να του δώσεις δηλαδή να καταλάβει ότι μπορεί να μάθει από σένα και να βελτιωθεί, είναι εύκολη η δουλειά σου. Έχω συνεργαστεί με παιδιά που… άλλαξαν καριέρα στα 28-29. Ο Χαραλαμπίδης, για παράδειγμα, ήταν ένας χαρισματικός σκόρερ που μπήκε στη διαδικασία να διαβάζει το παιχνίδι και εξελίχτηκε σε ηγέτη του ΠΑΟΚ. Θα έπαιζε μέχρι τα 45 αν ήθελε! Το βασικό, είτε έχεις απέναντί σου έναν σταρ είτε όχι, είναι να κερδίσεις το μυαλό του».
Θα αναλάμβανες ξανά ομάδα ειδικών συνθηκών; «Μέσα στη χρονιά; Δύσκολο… Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ, αλλά δύσκολο».
