Το φρέσκο στον αθλητισμό πάντα εξιτάρει ποσώς μάλλον όταν αυτό έχει να κάνει με την προώθηση νέων! Άξιζε με το παραπάνω η παρακολούθηση του (αδιάφορου κατά τ’ άλλα) αγώνα με τα Τρίκαλα αφού πρώτη φορά φέτος ο κόουτς Ιβάνοβιτς έδωσε στους μπόμπιρες μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Αυτό που γουστάραμε ήταν πως τα νιάτα «έκρυψαν τη μπάλα» κι ας ήταν ο αντίπαλος χαμηλής ισχύος.
Φαινόταν από το καλοκαίρι ότι το enter της νέας εποχής θα γινόταν με έμφαση στο… τρεχαλητό, άλλωστε ο Ιβάνοβιτς έχει παράδοση σ’ αυτό! Η fast and furiοus Βασκονία είχε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του φτιάχνοντας σχολή σαν το «πικ εν ρολ» του Παναθηναϊκού, το επιστημονικό παιχνίδι μισού γηπέδου που είχε η ΤΣΣΚΑ με «στρατηγό» στο «1» τον Θοδωρή Παπαλουκά.
Το καλοκαίρι όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσιζε στροφή στα νιάτα και διαφοροποίηση αγωνιστικών σταθερών (μετά την αποπομπή Πεδουλάκη ο ιδιοκτήτης είχε αποσαφηνίσει ότι δεν τον συγκινούσαν νίκες 60 πόντων) οι επιλογές ήταν μετρημένες στους προπονητές με ειδίκευση ν’ αναδεικνύουν μικρούς.
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν στο «Χ» ελέω ηλικίας, κασέ και… πρότερου βίου, ο Ντούσκο Βουγιόσεβιτς (έκανε θαύματα με τα αμούστακα στην Παρτιζάν αποτελώντας χρόνια «κακό δαίμονα» του Ομπράντοβιτς) ίσως έπαιρνε το χρίσμα αν δεν υπήρχε η καταστροφική σεζόν (2009-2010) με την ΤΣΣΚΑ, συνεπώς έμενε ο Ιβάνοβιτς. Στο άκουσμα της πρόσληψής του δεν ήταν λίγοι που μαγκώθηκαν λόγω των φημών για τις σκληρότατες προπονήσεις και την τάση να μην «μασά» από βεντέτες (αν και στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού χρόνια τώρα οι σούπερ-σταρ μεγάλωσαν ξέροντας ότι ουδείς είναι υπεράνω του συνόλου).
Οι συνεχείς τραυματισμοί (που το καλοκαίρι δεν άφησαν τον κόουτς ν’ αγιάσει) αποτελούν δείγμα ότι δεν υπάρχει μέρα στο Μαρούσι που το αφεντικό να μην δουλεύει «στα κόκκινα» θέλοντας να παρουσιάσει το πιο καλογυμνασμένο σύνολο. Όταν αυτό βρει ρυθμό… ζήτω που κάηκες, φάνηκε στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας όταν το ΟΑΚΑ ήταν σίγουρη επιλογή για να πεταχτείς κάμποσες φορές ενθουσιασμένος από την καρέκλα σου. Ο μικρός μέσος όρος ηλικίας του ρόστερ προσφέρεται για «γυμνάσια», άλλωστε σε παρουσιάσεις του Μαυροβούνιου από εξειδικευμένους μπασκετικούς ρεπόρτερ διαβάσαμε πως ο τελευταίος πιστεύει στη δημιουργία χώρων στην επίθεση με μέσο την ταχύτητα κι όχι τα σκριν, τρόπος που απαιτεί άριστη φυσική κατάσταση για να υπάρχει υψηλό τέμπο σε ανάπτυξη, εκτέλεση!
Αυτό οι πιτσιρικάδες θα στο δώσουν (αλίμονο αν δεν «ματώνουν» στα πρώτα βήματα) αν και ο δρόμος προς την σταδιακή ωρίμανσή τους είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε «κακές» ήττες. Πράγματα που ήταν αναμενόμενα με την στροφή σε δημιουργία γηγενούς κορμού γι αυτό ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος υπογράμμισε προ μηνών ότι δεν είναι ζητούμενο τόσο οι τίτλοι αλλά το «μεγάλωμα» της επόμενης γενιάς. Η απορία έχει να κάνει με το αν ο παρορμητικός ιδιοκτήτης θυμηθεί όσα έλεγε μετά από «στραβές», άπαντες γνωρίζουν πως δεν είναι κι ο ψυχραιμότερος άνθρωπος της Γης όταν ο μόνιμος πρωταθλητής ηττάται (που συμβαίνει και σπάνια εδώ που τα λέμε)…
Μετά την κατάκτηση ενός ακόμα νταμπλ ο πρόεδρος μπορούσε πανεύκολα να έχει τον Εξάστερο ανάμεσα στα φαβορί για το Φάιναλ-4 και μάλιστα χωρίς πολλά έξοδα! Έπαιρνες Κούπερ από τον ΠΑΟΚ μαζί με Νέλσον για να «οχυρώσεις» τον αρχηγό, κρατούσες Ματσιούλις με τα λεφτά που κέρδιζες από τη μη ανανέωση συμβολαίου του Λάσμε (πάνω από 1.000.000 ευρώ ετησίως) και με τα παραπάνω φράγκα πλήρωνες όχι μόνο Μπατίστα αλλά κι ένα αθλητικό «πεντάρι» που θα κάλυπτε την βραδύτητα κίνησης του λάτιν άσου και του Λουκά! Ομάδα-φιγουρίνι, έτσι;
Αντ’ αυτού η ΚΑΕ διάλεξε τον δύσκολο δρόμο και καλά έκανε κατά την ταπεινή μας άποψη παρότι οι πραγματικές προθέσεις κι οι «αντιστάσεις» της θα φανούν στις αποτυχίες! Ως τότε δεν γίνεται να μην χαμογελάς βλέποντας π.χ την πρόοδο του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου που μας θυμίζει περίπτωση Φώτση.
Ο υπαρχηγός ήρθε το 1997- επί Σούμποτιτς- με τον τίτλο του πολλά υποσχόμενου ταλέντου (στον Ηλυσιακό έκανε απίθανα πράγματα) σκληραγωγήθηκε δύο χρόνια με δυνατές προπονήσεις «ματώνοντας» το κορμί του στους «τράκους» με Ράτζα, Μπεργκ, Ρότζερς, Ρέμπρατσα και το 2000 «χάζευε» Γκέρσον-Μπλατ ερχόμενος ως «κρυφό χαρτί» από τον Ομπράντοβιτς στη μάχη των αιθέρων απέναντι στον Νέιτ Χάφμαν στη Θεσσαλονίκη.
Ο Βασιλάκης είναι διαμάντι, ήδη έχει συμπληρώσει δύο χρόνια τριβής με έμπειρους συμπαίκτες, για χάρη του ο Παναθηναϊκός αποδέσμευσε τον «ταύρο» Ματσιούλις. Ο 18χρονος (που είναι στην Καλογρέζα από τα 15 ερχόμενος απ’ το Αιγάλεω με ταμπέλα τοπ ταλέντου) ασυζητητί είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί στη χώρα στην ηλικία του κι ο προπονητής ήδη του δίνει τον περισσότερο χρόνο συγκριτικά με τους άλλους εφήβους! Ασφαλώς ουδείς ισχυρίζεται πως με τους πιτσιρικάδες ο Παναθηναϊκός είναι ασφαλής ποιοτικά σε τοπ επίπεδο αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος όταν στρέφεις το βλέμμα σε μακροπρόθεσμους στόχους. Είναι ΜΑΓΙΚΗ η στιγμή της μετάβασης των νεαρών στην (εκ του αποτελέσματος) ωρίμανση, ιδιαίτερα αν αποτελούν «δικά σου» παιδιά, έχοντας υποστεί στο μεσοδιάστημα το κόστος του «μεγαλώματός» τους.
Πάρτε για παράδειγμα το ποδόσφαιρο: Μετά τον τελικό κυπέλλου και το τρίμπαλο στο Καραϊσκάκη ουδείς θυμόταν τις γκέλες με Πανθρακικούς, Ατρόμητους, Βέροιες, Πλατανιάδες! Ακόμα και φέτος η μεγαλύτερη γκρίνια στις αποτυχίες είχε να κάνει με την επιμονή σε Μπούρμπους, Μπαϊράμηδες και Μπούιδες για χάρη των οποίων «θάβονταν» Μαρινάκης, Σπυρόπουλος, Ντίνας, Δώνης. Βλέπετε κανέναν να παραπονιέται που έγινε βασικός ο Διαμαντής Χουχούμης στη θέση του κορυφαίου μπακ της περσινής σεζόν;
Υ.Γ Η συνέχεια έχει Γιώργο Παπαγιάννη! Αυτός κι αν μας «γυάλισε» στο χθεσινό παιχνίδι με τις απίστευτες κρίσεις των Αμερικανών για την μπασκετική του παιδεία να ιντριγκάρουν! Αύριο…