Αναλυτικά όσα δήλωσε ο παλαίμαχος άσος:
Για τα παιχνίδια Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός:
«Ανεξάρτητα από τη βαθμολογία, το κλίμα των ομάδων, πάντα αυτά τα παιχνίδια έχουν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Είναι θέμα εγωισμού, πρεστίζ, καθώς είναι αγώνες στους οποίους γράφεται ιστορία. Στο παιχνίδι της Κυριακής ο Παναθηναϊκός έχει το πλεονέκτημα της έδρας και το κίνητρο για να πλησιάσει στη βαθμολογία τον Ολυμπιακό. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει καλούς ποδοσφαιριστές, αλλά δεν έχει την ομάδα που περίμενε ο κόσμος του, καθώς έχει κάνει πολλές μεταγραφές. Συνεπώς δεν υπάρχει ομοιογένεια και σπάνια παίζει καλό ποδόσφαιρο. Όταν οι παίκτες του παίζουν καλά, τότε κερδίζει τα ματς. Ωστόσο, στα ντέρμπι ρόλο παίζουν η καρδιά, η δύναμη, η ψυχή και η αυτοσυγκέντρωση, δηλαδή το κατά πόσο οι παίκτες θα επηρεαστούν από τον κόσμο. Αν τα καταφέρουν και δεν επηρεαστούν, θα πάρουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν».
Για τα συναισθήματά του όταν σκόραρε, όπως επίσης και τα ντέρμπι που του έχουν μείνει στην μνήμη:
«Ήμουν έμπλεος από περηφάνια, καθώς ένιωθα ότι είχα κάνει ένα μεγάλο καθήκον, με το να σκοράρω κόντρα στο μεγάλο αντίπαλο. Όσον αφορά τα ντέρμπι που θυμάμαι, σίγουρα είναι ένα ματς που έληξε 3-2 στη Λεωφόρο το 1971, όταν είχα σκοράρει δύο φορές, αλλά και την επόμενη σεζόν στις 6 Δεκεμβρίου το 1973 επίσης στη Λεωφόρο όταν χάσαμε με 1-0. Ήταν ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να είχε λήξει 7-0 ή 7-1, αφού παίζαμε μονότερμα τον Ολυμπιακό με τον Κελεσίδη να πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση. Σε αυτό το ματς επιβεβαιώθηκε πόσο ωραίο και πόσο απρόβλεπτο είναι το ποδόσφαιρο. Ότι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος».
Για την προετοιμασία των ομάδων:
«Δεν είναι μόνο η προετοιμασία της ομάδας, αλλά και της διοίκησης και του κόσμου. Ενάμιση μήνα πριν το παιχνίδι, οπαδοί μας ζητούσαν εισιτήρια και τους γράφαμε σε μία κατάσταση, που έφτανε τα 200 με 300 άτομα. Ήταν αγώνες που στιγμάτιζαν την αγωνιστική περίοδο. Ντέρμπι ήταν και με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ και τον Άρη, αλλά με τον Ολυμπιακό ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό. Θυμάμαι να έχουμε 7.000 κόσμο στην προπόνηση. Αλλά τότε ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, μία άλλη κοινωνία, ένας άλλος φίλαθλος κόσμος. Καθόντουσαν μαζί στις κερκίδες Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς και δεν υπήρχε το πρόβλημα του απύθμενου μίσους, όπως σήμερα. Αυτό το μίσος που καλλιεργήθηκε χωρίς λόγο και αιτία τα τελευταία χρόνια με την απαγόρευση μετακίνησης των οπαδών, που μειώνει τη χώρα από άποψη πολιτισμού και ποδοσφαιρικής κουλτούρας. Δηλαδή για ποιο λόγο να υπάρχουν 5.000 αστυνομικοί στο γήπεδο; Για ποιο λόγο να μην πηγαίνουν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού στο γήπεδο; Ποδόσφαιρο είναι, ένα παιχνίδι είναι, που θα είναι οι δύο ομάδες αντίπαλοι για μιάμιση ώρα. Αντίπαλοι, όχι εχθροί».
Για τη λύση στο πρόβλημα της βίας:
«Το κράτος είναι αυτό που θα θέσει τους κανόνες του παιχνιδιού, τους κανόνες που θα τηρούνται από όλους και κανείς δεν θα εξαιρείται από αυτούς».
Για την προετοιμασία των παικτών:
«Όλη την εβδομάδα κοιμόμασταν νωρίς, κατά τις εννέα, διότι την Κυριακή ξέραμε ότι έπρεπε να κερδίσουμε. Από το τέλος του προηγούμενου παιχνιδιού σκεφτόμασταν τι θα γινόταν αν χάναμε. Σε περίπτωση ήττας ντρεπόμασταν να κυκλοφορήσουμε, ενώ και με τις οικογένειές μας δεν περνούσαμε καθόλου καλά. Κι αυτό είναι λίγο ακραίο, αλλά έτσι το ζούσαμε».
