Για το ματς, την ανάλυση του δηλαδή και το γιατί και πως η ομάδα μας νίκησε, τα έγραψαν έγκαιρα από χθες το βράδυ τα άλλα παιδιά στο site. Μια φράση μόνο: Απλά ο πολύ καλύτερος Παναθηναϊκός νίκησε. Άνετα, καθαρά και δίκαια γιατί απλά ήταν πολύ καλύτερος. Τίποτα άλλο.
Το ζουμί και οι αλήθειες βρίσκονται στα γύρω – γύρω όσων συνέβησαν χθες.
Για αρχή έχουμε τον κύριο Περέιρα. Από χθες ακούω στα ραδιόφωνα, στις τηλεοπτικές αναλύσεις καθώς διαβάζω και στις εφημερίδες σήμερα: Μα δεν έχει το δικαίωμα ο προπονητής, οποιοσδήποτε προπονητής οποιασδήποτε ομάδας, να βολτάρει στον αγωνιστικό χώρο και αν του καπνίσει γιατί όχι, να ελέγξει τα δίχτυα των τερμάτων; Απάντηση: Φυσικά. Θα θέσω ένα ερώτημα ακόμα: Δεν έχω δικαίωμα εγώ, σαν πολίτης, σε μέρα αγώνα του Ολυμπιακού, να πάρω το πράσινο κασκόλ μου και να βολτάρω μόνος μου έξω από το «Καραϊσκάκης»; Απάντηση: Φυσικά. Αν μου την πέσουν πενήντα, μου ρίξουν εφτά μπουνιές και δώδεκα κλωτσιές, ποιος φταίει; Αυτοί που με έδειραν;
Δεν δικαιολογώ καμία πράξη βίας και καμία εισβολή οπαδών. Ισχυρίζομαι όμως, ότι ο Περέιρα δεν μπορεί να μη πρόσεξε τους 3000 αστυνομικούς που ήταν μέσα και γύρω από το γήπεδο. Δεν μπορεί να μην ένιωσε το φυτιλιασμένο κλίμα όλη την εβδομάδα, από κάθε εφημερίδα που κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να μην τον ενημέρωσε κανείς ότι ο συνάδελφος του, στη προτελευταία επίσκεψη του στο Φάληρο έφυγε ξαπλωτός δεχόμενος αντικείμενο στο πρόσωπο. Δεν μπορεί κανείς να του τα έκρυψε αυτά.
Και τελικά, από τον κάφρο που είναι έτοιμος να εισβάλει θεωρώντας αντριλίκι το ότι θα τιμωρήσει με τις πράξεις του την Λεωφόρο για 4-5 αγωνιστικές δεν έχω απαιτήσεις. Από τον Περέιρα όμως, τον επαγγελματία προπονητή, έχω απαιτήσεις. Και χθες «μπαρούτιασε» με το «καλησπέρα» το ντέρμπι.
Άλλο θέμα, ο Μαρινάκης.
Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με το ότι αποφάσισε να έρθει, ότι του κάπνισε να βολτάρει στον αγωνιστικό χώρο και ότι ήθελε να κάτσει στον ερυθρόλευκο πάγκο. Αυτά είναι δημόσιες σχέσεις του Βαγγέλη για να τον αποθεώνουν οι κόκκινοι κάφροι. Σε ένα μόνο συμφωνώ πολύ με τον πρόεδρο. Το ότι αυτά ούτε στο Ιράκ δεν συμβαίνουν.
Στο Ιράκ καμία ομάδα δεν έχει πάρει 18 στα 19 τελευταία πρωταθλήματα και εξακολουθεί να έχει μόνο στόχο να πάρει και το επόμενο, με κάθε μέσο. Χωρίς υποψία ευρωπαϊκής διάκρισης, με φιέστες κάθε Μάη με 10-15 χιλιάδες ξενερωμένους φίλους σε γήπεδο των 35 χιλιάδων, και μέση διάθεση εισιτηρίων στα ματς πρωταθλήματος τα 17000.
Καμία ομάδα στο Ιράκ και καμία Ιρακινή διοργάνωση δεν ορίζει διαιτητές που διώκονται ή ελέγχονται από ποινικά δικαστήρια για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Κανένα ματς στο Ιράκ, δεν μοιάζει με το φετινό Αστέρας-Ολυμπιακός στη Τρίπολη και κανένας Ιρακινός ρέφερι δεν μοιάζει με τον Σπάθα.
Κανένας παράγοντας στο Ιράκ, δεν δίδαξε ήθος, δικαιολογώντας ξυλοδαρμό αθλητών από κάφρους και επιπλέον στην Βαγδάτη δεν έχουν «Ριζούπολη».
Ο κατάλογος των όσων ΔΕΝ συμβαίνουν στο Ιράκ θα μπορούσε να μου πάρει άλλες χίλιες λέξεις. Η ουσία είναι αυτή: Ο Βαγγέλης κάνει τη «μπίζνα» του, τσεπώνει τα εκατομμύρια του Champions League κάθε χρόνο, έχει κάνει τον Ολυμπιακό «ΨΙΛΙΚΑ-ΤΣΙΓΑΡΑ-ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ» και εμείς τσιμπάμε.
Η μόνη αλήθεια που αποκαλύφθηκε χθες βράδυ στα δικά μου μάτια είναι αυτή: Ο Παναθηναϊκός, αφοσιωμένος στο πλάνο του, φτιάχνει ομάδα δεκαετίας, που σε κανονικές συνθήκες ποδοσφαίρου θα κυριαρχήσει και θα δοξαστεί. Ένα κανονικό, σπουδαίο ευρωπαϊκό κλαμπ, χωρίς δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, χωρίς «Τσόριδες» και «Αφελάϊ» αλλά με ελληνόπουλα που σε 1-2 χρόνια θα κοστίζουν εκατομμύρια.
Ποιος αμφιβάλλει, ότι αυτό το φετινό πρωτάθλημα, αν παιζόταν επί ίσοις όροις από την αρχή θα έχει ήδη κριθεί υπέρ μας;
Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε και είναι κυρίαρχος στις καρδιές μας, ακόμα και στα πέτρινα του χρόνια.