Το παράδοξο του φετινού Παναθηναϊκού

Δεν είναι φοβερό που παρότι η ομάδα θα μείνει άτιτλη/αποκλείστηκε χαζά στο κύπελλο/“πάτωσε” στην Ευρώπη εντούτοις είναι αυτή που προόδευσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο (και) τούτη τη σεζόν; Αγώνες κερδίζονται και χάνονται (όπως συμβαίνει σε κάθε φυσιολογικό πρωτάθλημα), παίκτες “βγαίνουν” ή όχι, αυτό όμως που αναδύθηκε -κι είχαμε χρόνια να παρατηρήσουμε- ήταν η ποδοσφαιρική λογική που διέπει τους υπεύθυνους του οικοδομήματος.

Σε διοικήσεις πιο γαλαντόμες και “περπατημένες” απ’ την τωρινή δεν υπήρξε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ που να άντεχε την πίεση! Το μεγαλύτερο λάθος που συνέβαινε επί Τζίγκερ ήταν ότι  ποτέ δεν χαράχτηκε πλάνο που ν’ ακολουθηθεί αταλάντευτα, με προαποφασισμένο προσανατολισμό που θα διατηρούνταν ανεξαρτήτως της γκρίνιας φιλάθλων, Τύπου στις “στραβές”.  Ο Παναθηναϊκός ,καιρό τώρα, αντί να επικοινωνήσει στους φίλους του το σχέδιο, αρκούνταν σ’ επικοινωνιακές αντεπιθέσεις που στόχο δεν είχαν να εξομαλύνουν καταστάσεις αλλά να “κουκουλώσουν” την οργή όσων ανατρίχιαζαν βλέποντας προπονητές-μαριονέτες ή ηλίθιους συμβουλάτορες! Υπήρχε ποδοσφαιρική λογική ν’ αναφέρεται ο Αγγελος Φιλιππίδης σε μεσομακροπρόθεσμα πλάνα (που ουδέποτε τηρήθηκαν) ή (επί Μαλεζάνι) σε πενταετή σχέδια που έγιναν φτερό στον άνεμο όταν ο σύλλογος δεν νικούσε;

Ο κόσμος ΠΑΝΤΑ αντιδρά εν θερμώ κι ο Τύπος επειδή αφουγκράζεται ότι σ’ αυτόν ειδικά τον σύλλογο η κριτική “αφ΄ υψηλού” είναι κανόνας (εις το όνομα της διαφορετικότητας μας από τους άλλους) ρίχνει διαρκώς νερό στον μύλο της εσωστρέφειας, κάνοντας την τρίχα, τριχιά! Όταν οι καταστάσεις “ζεματάνε” πρέπει να δείξεις αντανακλαστικά. Το εγχείρημα με το μηδενικό μπάτζετ και την στροφή στο φυτώριο είναι πρωτοποριακό για τον τόπο μας, ο Αλαφούζος “άντεξε” τις αποτυχίες (ειδικά πέρσι οι εφημερίδες είχαν “έτοιμο” τον Γιώργο Δώνη, εκεί γύρω στον…Οκτώβρη) και βλέπει τον ΠΑΟ σιγά-σιγά να μορφοποιείται σε κάτι που αρέσει στον κόσμο.

Επιτέλους κάποια στιγμή έπρεπε και στους πράσινους οι επιλογές να στηριχθούν και να μην αποτελούν…γαλατάκια με ημερομηνία λήξεως, όπως ορθότατα φώναζε κάποτε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης. Στο πρόσφατο παρελθόν ρόστερ με υψηλότατο μ.ο κλάσης ξηλώθηκαν στο άψε-σβήσε, απόρροια της παντελής απουσίας ποδοσφαιρικού κριτηρίου. Πάντα έφταιγαν όλα (εκτός από την…διοίκηση) κι όλα γκρεμίζονταν πριν καν μορφοποιηθούν! Πως να “χτίσεις” με τέτοια μυαλά;

Το “σημείο μηδέν” που έφτασε ο σύλλογος έκανε καλό, αρκετοί ανασκουμπώθηκαν, στήριξαν, “κατάπιαν” πράγματα που σ’ άλλες εποχές θα έφερναν λαϊκά δικαστήρια κι η ομάδα άρχισε να κερδίζει τον κόσμο. Ήδη επί δύο συνεχόμενες χρονιές γελοιοποιεί τον κυριότερο, “πάμπλουτο” αντίπαλό της, νικώντας τον αυτοκρατορικά μέσα-έξω. Ελάχιστοι  πίστεψαν το περασμένο καλοκαίρι τον Αναστασίου όταν έλεγε ότι σύντομα το τριφύλλι πρέπει ν’ αρχίσει να αποδίδει και ελκυστικό ποδόσφαιρο. Κάποτε ένας προπονητής έλεγε πως είναι διαφορετικό το “τεράστιος σύλλογος από το μεγάλη ομάδα”, ο “Ολλανδός” κι οι συνεργάτες του έχουν κάνει ελπιδοφόρο ξεκίνημα ώστε σύντομα τα εισιτήρια της Λεωφόρου να είναι sold out.

Τις προάλλες ο Γιάννης Αλαφούζος γκρίνιαξε πως το γηπεδάκι των Αμπελοκήπων δεν γεμίζει, αλίμονο όμως αν πιστέψει ότι η αγάπη 1.500.000 Παναθηναϊκών προς το κλαμπ σβήνει ή μειώνεται. Οι συσσωρευμένες αποτυχίες δύο δεκαετιών, η οικονομική στενότητα, η απουσία μεγάλων σταρ, η εκνευριστική παθογένεια στην “παρέλαση” του Ολυμπιακού στο παρασκήνιο έχουν ξενερώσει αρκετούς, όμως η καψούρα δεν φεύγει ποτέ! Το μέλλον μόνο…μαύρο δεν προμηνύεται. Με καλή φουρνιά Ελλήνων παικτών, εργατικό προπονητή, άριστους βοηθούς, ιδιόκτητο αθλητικό κέντρο, θέληση (;) της Πολιτείας να δοθεί (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) λύση στο γηπεδικό ζήτημα του καμαριού της πόλης-συμβόλου του Δυτικού πολιτισμού, υπάρχει μαγιά για να δημιουργηθεί ομαδάρα που θα γαλουχήσει φρέσκες γενιές οπαδών.

Το σημαντικότερο; Ο Παναθηναϊκός μετά από πολλά χρόνια “αγάπησε” τους φιλάθλους του, φέρνοντάς τους κοντά του, ξυπνώντας τους όμορφες αναμνήσεις από τα δάκρυα χαράς που άφησε ο καθένας μας παρακολουθώντας τα κατορθώματα του κορυφαίου συλλόγου της πατρίδας! Το κλάμα του “Τριάντα” μετά το γκολ του Μήτρογλου, η επίδειξη του τριφυλλιού στη φανέλα απ’ τον Καπίνο στον “πύρινο κόσμο”, τα συνθήματα της εξέδρας που τραγουδούσαν στην προθέρμανση του φετινού ντέρμπι Λαγός-“30” (“τρελαίνοντας” τον Μλάντεν Πέτριτς) ισοδυναμούν με κούπες!

Είναι ο πιο δύσκολος δρόμος η απόφαση να χτίσεις από το μηδέν ομάδα που δεν θα νικά πάντα και θα έχει διαρκώς κόντρα το “σύστημα”. Πλην όμως ακόμα και με ταπεινά υλικά τούτος ο ΠΑΟ  διαθέτει ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ κι αρχίζει να βγάζει μια οντότητα αντάξια του τεράστιου βεληνεκούς που τον ακολουθεί. Ακόμα κι οι αποτυχίες του μύριζαν “αίμα”/ιδρώτα (πλην Εστορίλ, Ξάνθης στο κύπελλο, ΟΦΗ, άσχημα αποτελέσματα που προήλθαν από βλακεία) σφραγίζοντας μάχες που σ’ έκαναν να κατανοήσεις πως όσοι βιοπορίζονται από το σύλλογο στεναχωρέθηκαν -αν όχι περισσότερο- το ίδιο με τον ανώνυμο, οπαδό! Από κάτι τέτοια γιγαντώνεται το μέτωπο “διοίκηση-ομάδα-κόσμος”.

Δημήτρης Στρατής Για τον Δημήτρη Στρατή το panathinaikos24 αποτελεί το τρίτο πράσινο μετερίζι στο οποίο θ' ασχολείται με το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή του.
Η διαδρομή ξεκίνησε από το balla.gr, συνεχίστηκε στο leoforos.gr, τώρα όντας ο 13ος (προφανώς σημαδιακό μιας κι ο αριθμός -για προφανείς λόγους- είναι ο αγαπημένος του) συνεργάτης του site θ' ασχολείται (σχεδόν) καθημερινά με τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο! Θεωρεί τη γενιά του προνομιακή αφού έζησε live τα σπουδαιότερα επιτεύγματα των τμημάτων του κλαμπ, πλην Γουέμπλεϊ. Μια ζωή θα τον στοιχειώνει ο χαμένος προημιτελικός με την Πόρτο του Μουρίνιο το 2003 , όταν χάθηκε τελικός-φαντασίωση για όλους τους πράσινους πιστούς απανταχού Γης! Φαντάζεστε τι θα γινόταν σε συναπάντημα ΠΑΟ και...Σέλτικ;