Ένας «κόβει», άλλος «ράβει»

Σταρ απ’ τον Παναθηναϊκό έχουν περάσει πολλοί. Ο Μάρκους Μπεργκ, ωστόσο, είναι μία κατηγορία μόνος του, έχοντας αποκτήσει ήδη δεσμούς αίματος με τον κόσμο. Το σημείο που κάνει την διαφορά σε σχέση με τους άλλους μεγάλους επιθετικούς που πρόβαραν την πράσινη φανέλα είναι η αίσθηση του αήττητου που εμπνέει σε κερκίδα, συμπαίκτες, αντιπάλους.

Πάντα στα ζόρια ο Σουηδός θα πάρει μπάλα, θα κάνει εφόδους, προσποιήσεις, “ποδιές”, θ’ “αρπαχτεί” -αν το απαιτήσει η περίσταση- με τ’ αντίπαλα μπακ (τέτοιου τύπου “εννιάρι” μόνο τον Σισέ και τον Χρήστο Δημόπουλο θυμόμαστε), θα μοιράσει ασίστ, βρίσκοντας τρόπους να επιβάλλει το νόμο του. Ο Σκανδιναβός έφτασε στην Αθήνα τον καιρό που η “μαυρίλα” είχε καταπλακώσει το κλαμπ λόγω των οικονομικών προβλημάτων, λίγους μήνες νωρίτερα η παρουσία Σισέ, Ζιλμπέρτο, Γκοβού, Μπουμσόνγκ, Λουίς Γκαρσία δεν προμήνυε με τίποτα σενάρια Πρωτοδικείου!

Το timing παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας και στη σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον ΠΑΟ και τον Μπεργκ ήταν ιδανικό. Το παιδί ήρθε στα μέρη μας την ώρα που η διοίκηση και το προπονητικό τιμ ξεκινούσαν από το μηδέν να βάλουν βάσεις σε μια ομάδα που στόχο είχε μετά από 3-4 χρόνια ν’ απειλήσει την κυριαρχία των άλλων. Το γεγονός ότι μέσα σε μερικούς μόνο μήνες ο σύλλογος θεωρείται ΠΟΛΥ ανώτερος του λιμανίσιου ΟΗΕ είναι κατόρθωμα για οργανισμό ταλαιπωρημένο από έλλειψη ρευστότητας κι ανελέητου πολέμου απ’ το παρασκήνιο.

Ο Αναστασίου (που τον πίστευε μέχρι παρεξηγήσεως, επιμένοντας φορτικά για την απόκτησή του) τον έχρισε αμέσως ηγέτη και του παρέδωσε εν λευκώ την μπαγκέτα της ενορχήστρωσης των πιτσιρικάδων. Η πρώτη του σεζόν συνοδεύτηκε από την αποκαθήλωση του ΟΣΦΠ στο Καραϊσκάκη, στη συνέχεια έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στον τελικό, δύο 90λεπτα που αποτέλεσαν την απόλυτη  ραψωδία του, μέχρι το χθεσινό ματς. Αυτό που επιβεβαιώθηκε είναι πως ο Παναθηναϊκός είναι η κορυφαία ομάδα της λίγκας και φυσικά δεν περιμέναμε τα ματς με τους έτερους ισχυρούς στη Λεωφόρο για να βγάλουμε το πόρισμα. Αλλωστε η σούμα έχει επικράτηση στην Τούμπα και ετσιθελική ήττα στο Φάληρον.

Το τριφύλλι καταφέρνει και λειτουργεί αρμονικά επειδή στην άκρη του πάγκου βρίσκεται ο κορυφαίος διαχειριστής προσωπικοτήτων που θυμόμαστε. Προπονητές που άφησαν έργο πέρασαν μπόλικοι (Γκμοχ, Όσιμ, Τεν Κάτε, Κυράστας, Ρότσα, Μαρκαριάν) πλην όμως κανείς απ’ τους παραπάνω δεν παρέλαβε την ομάδα στα Τάρταρα, “αναγκασμένη” να στραφεί στο φυτώριο.

Ο Αναστασίου που μόλις ξεκίνησε την καριέρα του, με την αστείρευτή του δημιουργικότητα μας εκπλήσσει. Αν το πρωτάθλημα διεξαγόταν επί ίσοις όροις τώρα η ομάδα θα ήταν πρώτη, έχοντας στερηθεί δυόμιση μήνες τον κορυφαίο της ποδοσφαιριστή! Φοβερό; Ως ρούκι ο “Ολλανδός” πήρε τίτλο, έκανε πορεία πρωταθλητισμού στο β΄ γύρο βασισμένος στις πλάτες των μικρών. Έκανε πλάκα μέσα-έξω στον Ολυμπιακό αναγκάζοντάς τον να πει κι ευχαριστώ που γλίτωσε μόνο με πέντε γκολ! Διέλυσε τον (πλούσιο) ΠΑΟΚ με MVP πότε τον Καρέλη (χθες), πότε τον Ατζαγκούν και τον Κουτρουμπή (στον α΄ γύρο), ποδοσφαιριστές (για τους δύο πρώτους μιλάμε) που όποτε βγουν φάτσα με τον τερματοφύλακα, κλείνουμε τα μάτια μας.

Ο Παναθηναϊκός συγκεντρώνει τα ευμενή σχόλια των ουδετέρων κι όλα αυτά με τον Μπεργκ λαβωμένο για μήνες και τους έμπειρους Μέντες, Μπαϊράμι (που αποκτήθηκαν για να γίνουν βασικοί) ανήμπορους να βοηθήσουν ταλαιπωρημένοι από τραυματισμούς. Το απίθανο είναι ότι αυτο συμβαίνει σε σεζόν που οι πράσινοι πιστοί ήρθε στα όρια λιποθυμίας με τον αποκλεισμό από την Ξάνθη και την τελευταία θέση του ομίλου στο Γιουρόπα.

Ανεξαρτήτως τίτλων ο ΠΑΟ την τελευταία διετία ξορκίζει τα φαντάσματά του, π.χ θυμόμαστε ομάδες απείρως “πλουσιότερες” να γονατίζουν από το βάρος της ευθύνης στα “αιώνια” ντέρμπι. Πέρα από το ταλέντο και την σκληρή δουλειά, ο προπονητής και τα παιδιά του καταθέτουν στο χορτάρι την προσωπική τους μαγκιά. Ειδικά τα παλικαράκια του φυτωρίου έχοντας ανδρωθεί σε Παιανία, Κορωπί  μαθαίνουν ν’ αντιδρούν όταν η μπάλα “ζεματάει”, αρκεί η παραδοχή του “πολύ” Πέτριτς για τον τρόπο που τον “έφτιαξαν” ενόψει ντέρμπι, Λαγός, “30”.

Η άριστη χημεία που προκύπτει στο Κορωπί (έργο προπονητή κι αυτή) λειτουργεί καταλυτικά ώστε ν’ απορροφούνται οι όποιοι κραδασμοί δίχως να χρειάζονται εξωτερικές βοήθειες, παρεμβάσεις και “δωράκια” από τους διαιτητές! Μέσα απ’ αυτή την διαδικασία άπαντες χτίζουν χαρακτήρα, προσωπικότητα, αυτοπεποίθηση, δεν είδατε χθες τον τρόπο που ο “παλιός” Στάθης Ταυλαρίδης πώρωνε τον Αμπντούλ Ατζαγκούν κουνώντας τον πέρα-δώθε σαν…μαριονέτα μετά την επίτευξη του 4ου γκολ;

Ο ΠΑΟ ακόμα έχει κόντρα το σύστημα, τα οικονομικά του δεν είναι καλά, ωστόσο δείχνει να ξεφεύγει από τους αντιπάλους του επειδή έχει διοίκηση που ξέρει ν΄ ΑΚΟΥΕΙ και να φιλτράρει αντιδράσεις δίχως να καμώνεται πως τα ξέρει όλα, ελπιδοφόρο προπονητή και παίκτες που μπορεί μεν αρκετοί να είναι ακατέργαστοι αλλά τους περισσεύει η κάψα για το ότι ανήκουν στον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο. Η διαφορά του τριφυλλιού σ’ επίπεδα στρατηγικού σχεδιασμού και φιλοφοσίας με τους ανταγωνιστές είναι ΧΑΩΔΗΣ. Στο Βορρά τους φταίνε όλοι κι όλα, στο λιμάνι περιμένουν το ματς με την ΑΕΚ της Β εθνικής (αυτή που θα της έριχναν έξι γκολ μωρέ) για να σώσουν την…υπόληψη (!) και τα…αυτοκίνητά τους (θα έχουμε απίστευτα “γούστα” στο Ρέντη βράδυ Τετάρτης, αν…)

Στη θέση του Μαρινάκη θα μας προβλημάτιζε πως ένα σύνολο με μπάτζετ πάνω από 25.000.000 ευρώ δεν διαθέτει ούτε ένα παίκτη -πλην του Τσόρι- να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Μετά θα μετρούσαμε υπέρ μας σφυρίγματα και θα νευριάζαμε που με το χαλί…καραστρωμένο σε τέσσερα παιχνίδια με τον “φτωχό” Παναθηναϊκό χρειαστήκαμε εύνοια τύχης και αρωγή του ρέφερι για να βάλουμε -με χίλια ζόρια- τρία γκολ. Θ’ αναρωτιόμασταν πόσο σοβαρός είναι ο προπονητής που συνεργάζομαι όταν στην προθέρμανση αντί να ασχολείται  με τους παίκτες δοκίμαζε τα αντανακλαστικά του στο τρέξιμο προκαλώντας ηλιθιωδώς τους φανατικούς! Πάνω απ΄ όλα όμως θ’ απορούσα πως γίνεται να πληρώνω ένα σκασμό λεφτά για ρόστερ αργό σαν το θάνατο, με στόπερ “ανέκδοτα”, δίχως συνεργασίες κι αυτοματισμούς, με επιθετικογενείς χωρίς αθλητικά προσόντα που απλά συγκεντρώνουν βαθμούς λόγω του φόβου διαιτητών και “προσκυνημένων”.

Παρά τις αγωνιστικές παθογένειες της πράσινης πλευράς είναι βέβαιο ότι μήνες τώρα ο Αναστασίου τσεκάροντας την προχειρότερη με την οποία σχεδιάστηκαν Ολυμπιακός/ΠΑΟΚ ξερογλυφόταν σαν το λύκο πριν μπουκάρει στο μαντρί! Το τραγικό είναι πως κι ο φετινός τίτλος θα καταλήξει σε Μαζουάκους, Μπουχαλάκηδες, Αυλωνίτηδες, Μανιάτηδες και Ελαμπντελαουίδες. Φ-ρ-ί-κ-η!

Δημήτρης Στρατής Για τον Δημήτρη Στρατή το panathinaikos24 αποτελεί το τρίτο πράσινο μετερίζι στο οποίο θ' ασχολείται με το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή του.
Η διαδρομή ξεκίνησε από το balla.gr, συνεχίστηκε στο leoforos.gr, τώρα όντας ο 13ος (προφανώς σημαδιακό μιας κι ο αριθμός -για προφανείς λόγους- είναι ο αγαπημένος του) συνεργάτης του site θ' ασχολείται (σχεδόν) καθημερινά με τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο! Θεωρεί τη γενιά του προνομιακή αφού έζησε live τα σπουδαιότερα επιτεύγματα των τμημάτων του κλαμπ, πλην Γουέμπλεϊ. Μια ζωή θα τον στοιχειώνει ο χαμένος προημιτελικός με την Πόρτο του Μουρίνιο το 2003 , όταν χάθηκε τελικός-φαντασίωση για όλους τους πράσινους πιστούς απανταχού Γης! Φαντάζεστε τι θα γινόταν σε συναπάντημα ΠΑΟ και...Σέλτικ;