Το ερώτημα που τέθηκε στην αρχή της προσπάθειας, τον προπερασμένο Μάη ήταν απολύτως απλό και κατανοητό: «Ποιος Αναστασίου, τώρα»; Αργότερα όταν η ομάδα κόντραρε χωρίς ίχνος κόμπλεξ ΠΑΟΚ-Ολυμπιακό και νίκησε πειστικά τον ισχυρό Αστέρα Τρίπολης, πήγαμε στο «ναι μεν, αλλά…» Ναι μεν, ο Παναθηναϊκός στο τέλος μπορεί να γλιτώσει τον υποβιβασμό (!!!)-όπως κάγχαζαν αρκετοί βλάκες στο ξεκίνημα του καινούργιου εγχειρήματος- αλλά είναι… αιώνες πίσω από τον «αιώνιο» και τον «Δικέφαλο» του «πολύ» Ιβάν.
Στην πορεία με την επιβλητική νίκη επί του ΟΣΦΠ στον Πειραιά και την «εξολόθρευση» του ΠΑΟΚ σε Λεωφόρο, Καλογρέζα (υπερβάσεις ίσως πέραν της φαντασίας ακόμα και του ίδιου του κόουτς) ο συλλογισμός τροποποιήθηκε τάχα μου πως ο Παναθηναϊκός «καλύτερα δεν γίνεται να παίξει» κι ότι «ακούμπησε γρήγορα το ταβάνι του», ενώ ο Ολυμπιακός -με τον τίτλο «αγκαζέ» από τον Οκτώβρη- δεν είχε καν ανάψει τις δικές του μηχανές στο φουλ!
Λίγους μήνες μετά με τους πράσινους να εκφράζουν σήμερα την «υπ΄ αριθμόν ένα» πρόταση για ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ποδόσφαιρο (μην κοιτάτε που αυτό δεν αποτυπώνεται στον βαθμολογικό πίνακα είναι τέτοιες οι παθογένειες της Λίγκας που αυτή τη στιγμή η σειρά της κορυφής πιότερο για παραμορφωτικό καθρέφτη μας κάνει) η απορία είναι αλλιώτικη: πότε θα τα… «φτύσουν» οι «δαίμονες» του Αναστασίου.
Ερώτημα που σφηνώθηκε στο μυαλό αντιπάλων κι ουδέτερων βλέποντας τον Ζέκα με μία (!) προπόνηση να κάνει κτήμα του την μεσαία γραμμή την Κυριακή και Ατζαγκούν, Καρέλη να εφορμούν σαν τορπίλες στους κενούς χώρους που άφηναν οι Θεσσαλονικείς, ανεβάζοντας ρυθμούς όσο το χρονόμετρο πλησίαζε στο 90′.
Μάλλον στο βρόντο θα πάνε οι… ευσεβείς πόθοι των απέναντι, δύο χρόνια τώρα στο Κορωπί έχει παγιωθεί η αντίληψη της σκληρής δουλειάς σε σημείο για μια ακόμα σεζόν ο Παναθηναϊκός να είναι το πιο γυμνασμένο σύνολο του πρωταθλήματος. Όταν κάνεις το λάθος και θελήσεις ν’ απλώσεις απέναντί του το παιχνίδι σ’ όλο το πλάτος του τερέν -αντί να «μαζευτείς»- δίνεις έναυσμα για «γούστα». Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ σπάνια άλλαξαν τρίτη μπαλιά στα πρόσφατα ντέρμπι, αν μάλιστα στο γήπεδο βρίσκονταν πιο ταχυδυναμικοί παίκτες απ’ τους Κροάτες το πιθανότερο είναι ότι οι αντίπαλοι θα μετρούσαν περισσότερα.
Το εξουθενωτικό πρέσινγκ που ασκεί ο Παναθηναϊκός (κορυφαίοι σ’ αυτό τον τομέα Λαγός, Ζέκα) «πνίγει». Εκεί που η ομάδα συναντά ζόρια είναι στις παρακατιανές ομάδες, που παίζουν μαζική άμυνα χωρίς να τις ενδιαφέρει να βάλουν τη μπάλα κάτω: Σ’ αυτή την περίπτωση η ομάδα αγωνιζόμενη χωρίς αυθεντικό «δεκάρι», κλασάτο δεξί μπακ-χαφ και εξτρέμ μπορεί να μπλοκάρει, ειδικά αν τα ατού της δεν βρεθούν σε καλή βραδιά ώστε να δοκιμάσουν τις ατομικές λύσεις που πολλάκις χαρίζουν πόντους.
Έχοντας γνώση των αδυναμιών το προπονητικό τιμ φρόντισε να ενισχυθεί το ρόστερ με αυθεντικούς wingers (Μαυρία, Καλτσά), «κουμανταδόρο» (Νίνης), θέλοντας το καλοκαίρι να πάρει μπαλαδόρο ανασταλτικό χαφ και ακραίο οπισθοφύλακα με αξιοπρεπή ανεβάσματα που θα προσφέρουν μεγαλύτερη ποικιλία στην ανάπτυξη! Περί… ταβανιού που λέγαμε και πιο πάνω: Ούτε καν τη μισή δουλειά δεν έχουν ολοκληρώσει οι πράσινοι, δημιουργώντας τεράστιες προσδοκίες στο κοινό τους, κάνοντας τους «εχθρούς» να νιώθουν ιδιαίτερα άβολα!