Οι ενεργοί χαφ του Παναθηναϊκού είναι ο Ζέκα, ο Ατζαγκούν, ο Πράνιτς, ο Λαγός, ο Μέντες, ο Νίνης κι ο Δώνης. Όποιος ξαναδιαβάσει τη λίστα και δώσει έμφαση στο να σκεφτεί την τεχνική προίκα του καθενός, μετά τον Κροάτη και τον Σωτήρη, ο Δώνης ξεχωρίζει. Σαφώς δεν μιλάμε για κανένα σούπερ μπαλαδόρο,μα σε σύγκριση με τους άλλους…
Τον θυμόμαστε να μπαίνει αλλαγή στο εντός έδρας ματς με τη Ντιναμό και ν’ “αναστατώνει” τους Μοσχοβίτες στη δεύτερη μόλις σεζόν “μαθητείας” του. Ο μικρός ήταν μοιραίος στο Περιστέρι με την κόκκινη που αντίκρυσε αλλά και κάποια κοντρόλ που έχασε δίνοντας την ευκαιρία στον Ατρόμητο να βγει στην κόντρα (από δική του γκάφα κέρδισε πέναλτι ο Μήτρογλου στο ντέρμπι του α΄ γύρου) αλλά αυτό που μας “γυάλισε” ήταν πως στο κοντινό πλάνο της Nova την ώρα που ο προπονητής του τον παρηγορούσε ήταν έτοιμος να κλάψει από νεύρα. Κάτι τέτοια φανερώνουν προσωπικότητα.
Στο Κορωπί επενδύουν πολλά στο παιχνίδι του, Φύσσας-Βόκολος έσπευσαν χωρίς δισταγμό να του ανανεώσουν το συμβόλαιο επιθυμώντας σύντομα να δρέψουν καρπούς. Ο Χρήστος είναι προχωρημένος σε υποδομή κορμιού αλλά η αφετηρία του είναι δύσκολη όπως κάθε φέρελπι ποδοσφαιριστή με πενιχρές αγωνιστικές παραστάσεις σε σωματείο κορυφής. Ο Αναστασίου παλεύει να τον εντάξει στο σχήμα, ακούστηκε πως καιρό τον κρατούσε στο “ψυγείο” καθώς είχε δυσαρεστηθεί με την κακή του εμφάνιση στον εντός έδρας ματς με την Ξάνθη (κύπελλο). Μιλάμε, όμως για ένα παιδί 20 ετών που δύναται να καλύψει την θέση του εσωτερικού μέσου με μεγαλύτερο νεύρο συγκριτικά με τον Πράνιτς και απείρως καλύτερα χτυπήματα μπάλας απ’ τον Ατζαγκούν.
Ο Παναθηναϊκός μέχρι σήμερα δεν είναι ομάδα των επιτελικών χαφ που συνδέουν κέντρο/επίθεση (βαφτίστηκε τέτοιος-ελλείψει άλλου- ο σιτεμένος Πέτριτς), ούτε των πλαγιοκοπήσεων (μέτριος φέτος ο Νάνο, ανύπαρκτος ο Μπούρμπος), που θα πρόσφεραν περισσότερα γκολ στους κυνηγούς, μα είναι ομάδα που αναδεικνύει τον ακούραστο εργάτη Ζέκα και την ποδοσφαιρική ιδιοφυϊα του κυρίου με το “9” στην πλάτη. Τι καλύτερο από το να παρουσιαστεί του χρόνου με μεγαλύτερο πλουραλισμό στην ανάπτυξη του, βγάζοντας παίκτη από τα σπλάχνα του;
Αν οι πράσινοι πέτυχαν φέτος να τρομάξουν μέχρι εκεί που δεν πήγαινε το “σύστημα” το χρωστάνε σε δύο παραμέτρους: Αρχικά στην φοβερή φυσική τους κατάσταση. Κατά δεύτερο λόγο στο ότι όταν προέκυψαν τραυματισμοί είτε οι προπονητές δημιούργησαν λύσεις εκ των έσω, είτε προέβησαν σε πετυχημένες εναλλακτικές λύσεις τον Γενάρη (Ταυλαρίδης). Μπορεί αυτά να μην έφταναν για να κόψουν πρώτοι το νήμα τον Μάη υπολειπόμενοι ΜΟΝΟ σε “δεκανίκια” απ’ το θλιβερό τσίρκο του Περέιρα, αλλά για μια ακόμα σεζόν ανάπτυξαν παίκτες (πήραν περισσότερα ματς Χουχούμης, Δώνης, μπήκε στα παπούτσια του Μπεργκ ο Καρέλης) κάτι που αργά ή γρήγορα θα τους δικαιώσει. Αρκεί να μην αφήσουν οι αρμόδιοι ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ να “καεί” επειδή οι άλλοι έχουν αποθρασυνθεί θεωρώντας το ποδόσφαιρο μαγαζάκι τους!
