Ακολουθεί πραγματικός διάλογος:
Εγώ: «Η σχέση μου έχει σοβαρέψει αρκετά. Μετά τα χθεσινά είμαι ένα βήμα πριν τον γάμο».
Χρήστος Δεμέτης: «Τι εννοείς; Θα συγκατοικήσετε»;
Εγώ: «Όχι».
Χ.Δ.: «Είναι έγκυος»;
Εγώ: «Όχι».
Χ.Δ.: «Τότε»;
Εγώ: «Πήγαμε στο ΟΑΚΑ και είδαμε μαζί το Παναθηναϊκός-Ρεάλ».
Στην προσωπική μου λίστα με τις μεγαλύτερες φλωριές που μπορεί να κάνει ένας άντρας, επί 31 χρόνια ζωής, είχα στην κορυφή το να πάει στο γήπεδο με την κοπέλα του. Πιο «μάγκικο» θεωρούσα ακόμα και το να πάει με την μαμά του. Παρόλα αυτά, χωρίς να μου το ζητήσει εκείνη –εξού και η σοβαρότητα της κατάστασης- και αν και απείχα τα τελευταία 5 χρόνια από το γήπεδο, πρότεινα στο κορίτσι μου να πάμε να δούμε μαζί ένα από τα ματς του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα.
Pregame Show
Κλείσαμε τα εισιτήρια από το ίντερνετ – εξίσου δυνατή φλωριά- δύο μέρες νωρίτερα και μιάμιση ώρα πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ανηφορίζαμε με το παπί την Κηφισίας. Στην ερώτησή της, λίγες ώρες πριν ανεβούμε στο παπί: «μόλις τελειώσει ο αγώνας μπορούμε να πάμε στα αποδυτήρια για να ζητήσουμε αυτόγραφα»; ήμουν σίγουρος πως με τη λήξη του 4ου δεκαλέπτου θα είχα να διηγηθώ μια πολύ καλή ιστορία, την οποία επ’ ουδενί δεν θα ήθελα να κρατήσω μόνο για πάρτη μου.
Φτάνουμε στο ΟΑΚΑ, ευτυχώς χωρίς η κοπέλα μου να κρατάει σημαία του Παναθηναϊκού, όπως αρχικά μου είχε προτείνει και σταματάμε σε έναν πλανόδιο πωλητή για να αγοράσουμε κασκόλ.
Της λέω να διαλέξει, μιας και για εκείνη προοριζόταν το κασκόλ και μου απαντά πως θα ήταν καλύτερα να διαλέξω εγώ, μιας και γνωρίζω καλύτερα ποια είναι τα καινούρια μοντέλα. Χωρίς να έχω παρακολουθήσει το τελευταίο ντεφιλέ με τα κασκόλ του «τριφυλλιού», διάλεξα ένα και κατευθυνθήκαμε προς τη θύρα μας.
Κάτσαμε στην 15 και λίγα λεπτά αργότερα βγήκαν οι παίκτες από την φυσούνα για ζέσταμα, με πρώτους αυτούς της Ρεάλ. Όπως ήταν αναμενόμενο, ακούστηκε αμέσως η κλασική γιούχα. «Είναι τεχνητό»; μου κάνει. «Ποιο αγάπη μου»; «Το γιουχάισμα», απαντά και μου δίνει να καταλάβω πως η γιούχα της ακούστηκε σαν το background γέλιο στα «Φιλαράκια».
Αφού την προετοίμασα για τις εκδηλώσεις «αγάπης» των φίλων του Παναθηναϊκού προς τον Μπουρούση, αρχίσαμε να κοιτάμε τους παίκτες των «πράσινων». Χωρίς ίχνος χιούμορ, με ρώτησε αν οι παίκτες μας προσφέρουν κάποιου είδους χορευτικό, μιας και τους είδε συγχρονισμένους να κάνουν ζέσταμα και μου είπε ότι αναγνωρίζει τον Διαμαντίδη και τον Γκιστ, λίγα λεπτά πριν το τζάμπολ.
Αγκαλιές, ζουζουνίσματα.
Στο background: «…Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ…».
1ο δεκάλεπτο
Το πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα περιορίστηκε σε καθαρά γυναικεία σχόλια τύπου: «Τα ‘χουν τα μπουτάκια τους αυτές οι cheerleaders», «πολύ κώλο πετάει αυτός», αναφερόμενη σε έναν παίκτη της Ρεάλ, όσο εκείνος εκτελούσε βολές.
Στη μέση περίπου του δεκαλέπτου, δύο τύποι ήρθαν αργοπορημένοι και πέρασαν από μπροστά μας κόβοντας μας για λίγο τη θέα, με αποτέλεσμα η κοπέλα μου να σχολιάσει νευριασμένη: «μα καλά, στα μπουζούκια νομίζουν ότι πάνε αυτοί και έρχονται τέτοια ώρα»;
Χαϊδέματα, χαμουρέματα.
Στο background: «…Αληταρά (…) βγάζεις λεφτά απ’ τα ναρκωτικά, για αυτό και εμείς, πίνουμε μόνο…».
2o δεκάλεπτο
Στο δεύτερο δεκάλεπτο ήρθα αντιμέτωπος με πολλαπλές εκπλήξεις για τις γνώσεις της γύρω από το μπάσκετ. Ύστερα από ένα φάουλ, υπέρ μας, αναρωτήθηκα για ποιο λόγο δεν ρίξαμε βολές και εκείνη μου υπενθύμισε πως δεν είχαν συμπληρωθεί τα πέντε φάουλ, ενώ σε ένα ψυχρό τρίποντο του Γιουλ έκανε το εξής σχόλιο μόλις έδειξα ότι χαλάστηκα:
«Τι περίμενες; Αφού έχει σκατόχερο ο Γιουλ». Λίγο πριν αρχίσουν να μου μπαίνουν υποψίες ότι τα βράδια βγαίνει κρυφά με τον Σκουντή και τον Καρύδα, με επανέφερε με ένα σχόλιο της στην πραγματικότητα: «Γιατί έδωσε φάουλ; Αφού μπορούσε να αφήσει πλεονέκτημα».
Φιλάκια και οι απαραίτητες selfies.
Στο background: «… Γεια σου Παππά, Παππά, @@@@ τον Πειραιά…».
3ο δεκάλεπτο
Λίγο πριν ξεκινήσει το 3ο δεκάλεπτο, οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν. Με ρωτάει τι είναι αυτές οι φανέλες που ήταν κρεμασμένες από τον «ουρανό» του ΟΑΚΑ. Της εξήγησα πως υπήρχαν έξι εκ των οποίων κάθε μία αντιπροσώπευε τα ευρωπαϊκά της ομάδας, μία που ανέφερε τα πρωταθλήματα Ελλάδος και μία τα Κύπελλα. Επίσης, υπήρχαν δύο ακόμα, η μία με τον αριθμό 4 και η άλλη με τον αριθμό 1, οι οποίες ήταν σπουδαίων παικτών της ομάδας και προς τιμήν τους αποσύρθηκαν.
Ντρέπομαι, αλλά ήξερα ότι η μία από τις δύο-χωρίς να ξέρω πια- ανήκε στον Αλβέρτη και η άλλη δεν θυμάμαι σε ποιον. Τότε εκείνη εντελώς φυσικά, ενημερώνοντας με ότι έχει φωτογραφική μνήμη, με πληροφόρησε ότι το «4» ήταν του Αλβέρτη. Την άλλη δεν την μάθαμε ποτέ.
Τηλεφώνημα στους γονείς της για να ενημερώσει ότι είμαστε ασφαλείς και περνάμε καλά.
Στο background: «…Φέρτε μου λίγο για να πιω και να φωνάξω στον Θεό…».
4ο δεκάλεπτο
Στα τελευταία λεπτά του αγώνα και με τη διαφορά να έχει φτάσει στους 20 πόντους, είχα σταματήσει να τραγουδάω συνθήματα και είχα αρχίσει να χαζεύω πράγματα γύρω γύρω από το παρκέ. Μόλις εκείνη με πήρε χαμπάρι με απείλησε πως αν είμαι έτσι κοιμισμένος, δεν πρόκειται να με πάρει ξανά μαζί της στο γήπεδο! Μου είπε, επίσης, ότι μέχρι την επόμενη φορά θα έπρεπε να έχω μάθει τα συνθήματα που τραγουδούσε η «13», ενώ παράλληλα με ρώτησε: «Αν την άλλη φορά πάμε στη 13, θα μας κοιτάνε περίεργα, επειδή δεν μας ξέρουν»;
Φιλάκια και οι απαραίτητες selfies, μέρος 2ο
Στο background: «…βρε Μπουρούση, 10 μέρες έλεγες…».
Postgame Show
Στον γυρισμό με το μηχανάκι, τραγουδάγαμε, όλη την ώρα συνθήματα, ενώ εκείνη δεν έβγαζε το κασκόλ από πάνω της. Της ανέλυσα πως ακόμα και αν προκριθούμε για το Final Four της Μαδρίτης, θα είναι πολύ ακριβά για να πάμε και αφού έδειξε να ξενερώνει μου είπε: «θυμήσου τουλάχιστον να πάρεις εισιτήρια για το παιχνίδι με την Άλμπα».
Όσον αφορά τα περί φλωριάς στην αρχή του κειμένου, δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή άβολα στο γήπεδο, αντιθέτως το θεωρώ πλέον πολύ αντρίκειο το να φτάνεις στο σημείο να μπορείς να πας στο γήπεδο με την κοπέλα σου. Όσον αφορά το γάμο, γράφουμε και καμιά φορά καμιά εξυπνάδα για να βγουν οι λέξεις του κειμένου.
Πηγή: Oneman.gr