Ο Παναθηναϊκός ,20 χρόνια τώρα, καλόμαθε τους οπαδούς του. Ως λαός είμαστε των άκρων γι αυτό έπειτα από αχώνευτες ήττες (όπως η χθεσινή) αρκετοί λησμονούν πως το τωρινό ρόστερ βρίσκεται σε φάση ανοικοδόμησης κι ως εκ τούτου αδυνατεί να είναι σούπερ ανταγωνιστικό σε αναμετρήσεις που εμπεριέχουν το ΠΡΕΠΕΙ.
ΟΚ, βαριά φανέλα, τεράστια μπασκετική παράδοση, έδρα ανατριχιαστική, μπάνερ στην οροφή που σε κάνουν να ζαλίζεσαι αλλά στο παρκέ βρίσκονται παιδιά με ελάχιστες εμπειρίες και δύο βετεράνοι που βαδίζουν στα τελευταία χρόνια της λαμπρής τους καριέρας. Η διοίκηση το επικοινώνησε καθαρά το καλοκαίρι όσο και προ διετίας πως οι εποχές των “παχιών αγελάδων” τελείωσαν, πάμε να χτίσουμε κάτι νέο! Ο Πεδουλάκης πέτυχε λαμπρά πράγματα (για το προπονητικό του ανάστημα) απέναντι στον Ολυμπιακό που έδειχνε να βάζει θεμέλια κυριαρχίας αλλά η τάση του να μην εμπιστεύεται τους καινούργιους του κόστισε την δουλειά του.
Στο ξεκίνημα του ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς πέτυχε την επικότερη πρόκριση του τμήματος στην ιστορία του στο κύπελλο. Παρότι οι προσδοκίες κρατήθηκαν χαμηλά (“πρωταρχικός στόχος να χτίσουμε”, “να προωθήσουμε Έλληνες, δεν μας πειράζει να χαθούν κάποιοι τίτλοι”, “κατόρθωμα η πρόκριση στους 16 της Ευρωλίγκας”) οι ακραίες αντιδράσεις στα social media που ακολούθησαν το κάζο (;) με την Αλμπα φανερώνουν ότι η ροπή προς την υπερβολή δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει ΠΟΤΕ (από επιστροφή Πεδουλάκη μέχρι ενεργοποίηση Αλβέρτη πήρε το μάτι μας).
Ο “μυρωδιάς” Ιβάνοβιτς παίζει μ’ ένα σύνολο του οποίου οι φυσικοί ηγέτες “τρέχουν” προς τα 35. Οι υπόλοιποι είτε ανακαλύπτουν τώρα την Ευρωλίγκα, είτε προσπαθούν να συνηθίσουν τον ρόλο ηγέτη αντί αυτό του “νεροκουβαλητή” που είχαν ως τώρα στην καριέρα τους. Για την οικονομία της κουβέντας ας δεχθούμε ότι ο προπονητής “ξεχνά” τον Μαυροκεφαλίδη, δεν δείχνει εμπιστοσύνη στον Λαουάλ, επιμένει φορτικά στον μαύρο Μπακατσιά (πιο ατάλαντο επιθετικά Αμερικανό απ’ τον Νέλσον δεν μπορούμε να θυμηθούμε).
Από τις 23 Οκτώβρη η ομάδα μετρά 11 ήττες στην Ευρωλίγκα εκ των οποίων δύο συντριβές από την Φενέρ και το απόλυτο φαβορί (Ρεάλ) για την κατάκτηση της κούπας. Πάμε να θυμηθούμε τι έγινε στα άλλα παιχνίδια:
Ήττα στο Μόναχο από τη Μπάγερν (83-75) με σκορ 70-68 στο 38΄, έχοντας Διαμαντίδη με 0/8 σουτ, άποντο Παππά (0/4 εντός παιδιάς), Μποχωρίδη, Γκιστ, Μπλουμς να προσφέρουν αθροιστικά 10 (μόλις!) ποντάκια και τον μόνιμο πρωταθλητή να παίρνει σκορ μονάχα από τέσσερις αθλητές (Σλότερ, Βλάντο, Φώτση, Μπατίστα).
Ήττα στη Βαρκελώνη (78-69) κόντρα σε απίστευτα ποιοτικό αντίπαλο, με Σλότερ λαβωμένο, Λουκά κλινήρη, Νέλσον, Ράιτ στην Αθήνα και μόλις… 10% στα τρίποντα (2/20) που υπό κανονικές συνθήκες θα οδηγούσαν τους “μπλαουγκράνα” σε υγιεινό περίπατο. Οι άπειροι παίκτες του τριφυλλιού άντεξαν ως το 34΄ με το σκορ στο 67-62, χώρια που ο αγώνας πήγαινε πόντο -πόντο ως το 15΄. Σημειωτέον πως έμειναν στην πεντάδα για αρκετά λεπτά Παππάς, Γιάνκοβιτς, Μποχωρίδης, “Μαύρος”.
Αρχές Δεκέμβη ο νταμπλούχος είναι ανταγωνιστικός στο Μιλάνο (66-64), αντέχει τις…μπουνιές (υπό την ανοχή των διαιτητών) των παικτών της Αρμάνι αν και χρειάστηκε να “βαλσαμώσει” τον αρχηγό που ελλείψει Μποχωρίδη, Νέλσον έμεινε στο παρκέ 38 λεπτά, κάνοντας -ως συνήθως- άψογη δουλειά (12 πόντοι, 11 ασίστ). Προς το τέλος ο Καστοριανός δεν είχε ανάσες και καθαρό μυαλό χάνοντας τις βολές που σε έστελναν σε παράταση. Αν δεν ήταν εκτός ρυθμού ο Μπατίστα που μόλις επέστρεφε από τραυματισμό και “μαγκωμένοι” Γιάνκοβιτς, Παππάς (0 πόντοι) θα κέρδιζες το σύνολο του οποίου η αμοιβή Χάκετ, Κλέιζα είναι το μισό σου μπάτζετ.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα χάνεις από τη Μπάρτσα στην Αθήνα (67-80) σε αγώνα που δεν είχες τους τραυματίες Διαμαντίδη-Μποχωρίδη. Ο Ιβάνοβιτς το πάλεψε, είδαμε Γκιστ στο “3”, Χαραλαμπόπουλο, Κόνιαρη βασικούς, το σκορ ήταν στην 3η περίοδο 47-53 αλλά για κάτι καλύτερο ο Μαυροβούνιος έπρεπε να βάλει τους παίκτες του στο κρεβάτι του Προκρούστη τραβώντας τους μπας και ψηλώσουν! Λάμπε, Τόμιτς, Πλάις (με τους δικούς μας να τους φτάνουν υψομετρικά στο στέρνο κι ούτε!) “περπατούσαν” στον αέρα, ελέγχοντας τα “σκουπίδια”, οπότε…
Αρχές Γενάρη στη Βαρκελώνη είχαμε …ντερμπάρα και τζάμπα ήττα (70-73), κυρίως λόγω της σεληνιασμένης κατάστασης του Μαρσελίνιο Χουέρτας που στο 3ο δεκάλεπτο ακόμα και να του έδενες τα μάτια θα τα “έσταζε”. Ο ταλαντούχος γκαρντ “έγραψε” 6 τρίποντα, η διαιτησία “έσπρωξε” τους οικοδεσπότες, ήρθαν διαδοχικά λάθη στο τέλος από Γιάνκοβιτς, Σλότερ, Μπατίστα και χάθηκε μια μεγάλη επιτυχία αυτοπεποίθησης.
Ομοίως στο Ισραήλ, απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μακάμπι, στις 26 Φεβρουαρίου (73-70). Χωρίς Νέλσον και τον Λαουάλ φρέσκο στην αποστολή, οι Ισραηλινοί κυριάρχησαν στη μάχη των ριμπάουντ, ανανέωσαν 14 επιθέσεις που πλήγωσαν την ομάδα όσο και το χαμένο λέι-απ του Γιάνκοβιτς ένα λεπτό πριν το τέλος που θα έριχνε την διαφορά στον πόντο.
Η Μπαρτσελόνα κέρδισε ξανά στις 5 Μαρτίου (77-81), χτυπώντας με την “αεροπορία” (ασταμάτητος Πλάις), τον Ντόλμαν και τον φοβερό Ναβάρο. Με τον Γκιστ να φορτώνεται γρήγορα με φάουλ και τον Νέλσον να παίρνει στο τέλος προσπάθεια για…τρίποντο, ο Εξάστερος έμεινε με την ικανοποίηση ότι κόντραρε ξανά τους (ανώτερους) “μπλαουγκράνα”, χάνοντας στις λεπτομέρειες.
Στην Λιθουανία ο τρόπος που ηττήθηκες προσφερόταν για περισυλλογή. Αθλιο πρώτο ημίχρονο, “επιστροφή” από το -14 και στην 4η περίοδο που κρινόταν όλα ο κόουτς “ξέχασε” Γκιστ, Διαμαντίδη, απέσυρε τον “καυτό” Παππά επιλέγοντας να ρισκάρει με τον Νέλσον (1/4 βολές, 0/3 δίποντα ο …ηλιοκαμένος “Θύμιος” που αναφέρουμε και πιο πάνω).
Χθες, ο ΠΑΟ λύγισε από το άγχος του ΠΡΕΠΕΙ στην τελική ευθεία αν και το πράγμα φώναζε ότι πάει σε θρίλερ βλέποντας Βλάντο, Μπλουμς, Λουκά, Παππά να μην βοηθούν στο σκοράρισμα και τον προπονητή να ξεχνά τον Γκιστ, αφήνοντας 40 λεπτά παρκαρισμένο δίπλα του τον Λαουάλ.
Συμπέρασμα: Ο Παναθηναϊκός ούτε αδούλευτος είναι, μήτε στερείται ταλέντου, απλά όντας σε φάση χτισίματος είναι αναμενόμενα τα up and downs στην απόδοσή του που όμως δεν τον εμποδίζουν να παραμένει (ακόμα και τώρα) ισοϋψής των έτερων γιγάντων του αθλήματος.
Συνέβαιναν κι επί Ομπράντοβιτς αυτά, ειδικά τα χρόνια του Σπόρτιγκ, απλώς ο κόουτς ήταν στο απυρόβλητο γιατί απλά ήταν ο Μεγάλος! Μην νομίζετε ότι ακόμα κι αυτός δεν είχε ν’ αντιμετωπίσει την καχυποψία στα πρώτα του βήματα (επεισόδιο με Αλβέρτη στη Δάφνη, “κουφή” εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη και κάποιων ντε Μιγκέλ, Γκραντ, Βούκσεβιτς όταν άπαντες προεξοφλούσαν μια “20άρα”) κι ας ήρθε στην Αθήνα με τον τίτλο του “φονιά” του ΟΣΦΠ με Μπανταλόνα, Ρεάλ.
Ο Μαυροβούνιος (όπως κι ο Πεδουλάκης) είναι πιο εύκολοι στην ισοπέδωση όμως ακόμα και στην κριτική υπάρχουν όρια: Αν η μορφή των ηττών από το ξεκίνημα της σεζόν συνηγορούν στο ν΄ αναλάβει ο Αλβέρτης (!) η αφεντιά μας σηκώνει τα χέρια ψηλά!
