Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχοντας 21 τίτλους απέχει μόλις τρία μετάλλια από τον πολυτροπαιούχο του ελληνικού μπάσκετ, Φραγκίσκο Αλβέρτη. Αυτή είναι η μισή αλήθεια αφού δεν πρέπει να λησμονούμε και το “χρυσάφι” που μάζεψε ο εμβληματικός κάπτεν όντας στον πάγκο με πολιτική περιβολή.
Παρένθεση. Αυτό που συνέβη πέρσι όταν ο Αλβέρτης το βράδυ κοιμήθηκε τιμ μάνατζερ και το χάραμα ξύπνησε προπονητής δεν πρέπει να έχει ματαγίνει στα χρονικά του παγκόσμιου αθλητισμού! Η μεγαλύτερη συμβολή του “Φράγκι” στην παντοκρατορία που βαστά εδώ και 1/5 του αιώνα είναι πως αγκαζέ με τους ιδιοκτήτες, τον Ομπράντοβιτς, τον Ντέγιαν, τον Σάρας και τον Διαμαντίδη φύτευσαν πνεύμα νικητή στα πράσινα άδυτα, κάνοντας τον Παναθηναϊκό μηχανή συλλογής διακρίσεων με όπλα (ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΚΛΑΣΗΣ) την ψυχή, το μέταλλο, και την πνευματική σκληράδα.
Υπάρχει πράσινος οπαδός π.χ που να πιστεύει ότι την προηγούμενη διετία ο σύλλογος ήταν ανώτερος του Ολυμπιακού που “τρομοκρατούσε” την Ευρώπη; Απλά φέρτε στο μυαλό σας τον Οκτώβρη και το κάζο που έπαθε ο “αιώνιος” στο άδειο ΟΑΚΑ από Διαμαντάκο, Λούντζη, Κόνιαρη που την επόμενη μέρα έπρεπε να πάνε σχολείο. Κλείνει η παρένθεση.
Σαν αθλητής ο Αλβέρτης χαρακτηρίζεται φαινόμενο, αφού στην διάρκεια της καριέρας του “ανεβοκατέβαινε” θέσεις. Πιτσιρικάς στη Γλυφάδα έπαιζε “5” λόγω διαφοράς ύψους με τους συνομιλήκους του (ενώ ήταν “τριάρι”), πήγε στο “2” για να χωρέσει στην πεντάδα μαζί με Νίκο Γκάλη, Άριαν Κόμαζετς, ανέβηκε στο “4” για να έχουν πεδίο δράσης ο Ντομινίκ, ο Ντέγιαν κι ο Σισκάουσκας, θέση που μονιμοποιήθηκε στα τελευταία του από τον Ομπράντοβιτς.
Αδυνατούμε να θυμηθούμε άλλο αθλητή-“Μίδα” που λατρεύτηκε από τον κόσμο μαζεύοντας 20.000 οπαδούς στο αποχαιρετιστήριο του παιχνίδι (μην γελιέστε ακόμα και στο ανοιχτό ΟΑΚΑ να μετακόμιζε η ΚΑΕ εκείνο το βράδυ πάλι sold out θα είχαμε) χωρίς να διαθέτει ταχύτητα, ντρίμπλα, άλμα, μούσκουλα, “πονηριά”, με ΜΟΝΑΔΙΚΟ ατού το εξαιρετικό του σουτ. Βρείτε μου άλλο sportsman που με τόσο περιορισμένο αθλητικό “πακέτο” έγινε σημείο αναφοράς σε παγκόσμιας εμβέλειας σωματείο (με σωρεία υπερπαικτών να τιμούν τη φανέλα του και να το διαφημίζουν σ’ όλη την οικουμένη) συμβάλλοντας αποφασιστικά σε 33 (Τ-Ρ-Ι-Α-Ν-Τ-Α Τ-Ρ-Ε-Ι-Σ) τίτλους (24 ως παίκτης, 8 ως τιμ μάνατζερ και 1 ως προπονητής) με κυριότερο γνώρισμά τον “γλυκό” του καρπό.
