Αν ξέρεις που να ψάξεις…

Ο Γιάννης Αναστασίου μίλησε για πρωτάθλημα και καλή πορεία στην Ευρώπη του χρόνου, οπότε ο δείκτης δυσκολίας για όλους αυξάνεται, η κριτική που θα ασκείται εφεξής θα είναι “επιθετικότερη” ειδικά αν ξεβρομίσει και το τοπίο από την εγκληματική οργάνωση.

Άπαξ κι οι στόχοι αναβαθμίζονται μεγαλώνει ο φόρτος δουλειάς και το άγχος των τεχνικών διευθυντών. Ο Νίκος Νταμπίζας δεν είχε πίεση γι άμεσα αποτελέσματα παρόλα αυτά με φτωχότατο μπάτζετ γέμισε το Κορωπί προσωπικότητες, άνοιξε παρτίδες με τοπ ομάδες, χώρια που το δικό του δημιούργημα μετά από 4-5 μήνες “ψαξίματος” έκανε πρωταθλητισμό, παίζοντας την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα.

Το έργο Φύσσα-Βόκολου εύκολο δεν είναι, παρά τις αισιόδοξες εξαγγελίες του κόουτς ο σύλλογος παραμένει προβληματκός αναφορικά με την ρευστότητά του, οι προαναφερθέντες καλούνται να φέρουν παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά με ταβάνι τα 400 χιλιάρικα το χρόνο, δίχως ευχέρεια να πληρώσουν συλλόγους εκτός κι αν βρουν κανένα δανεικό “λαβράκι”.

Ο Νταμπίζας απευθύνθηκε σε δυνατά κλαμπ (πήρε τον Βαλμίρ Μπερίσα από τη Ρόμα, μιλούσε με Γιούβε για Φαούστο Ρόσι και Ουασίμ Μπούι, με τη Ντόρτμουντ για τον Όλιβερ Κιρχ, ήθελε τον Ρόμπερτ Τέσε από το Αμούργο και τον Γκάρι Καχελμάχερ της Μονακό, “έκανε παιχνίδι” με την Νιουκάστλ για τον Ρομέν Αμαλφιτανό) που γνωρίζοντας το brand του συλλόγου δεν είχαν πρόβλημα να παζαρέψουν.

Μη νομίζετε, επίσης, πως οι μάνατζερ δεν “βλέπουν” την ευχέρεια εξέλιξης των πελατών τους, παιδιά κοντά ή και περασμένα 30 που θεωρούνταν ξοφλημένοι/καμένα χαρτιά ξανάνιωσαν στην Αθήνα (Μέντες και Πράνιτς πέρσι, “Σίφο”, Μπεργκ, Πέτριτς), κλήθηκαν ξανά στην εθνική ομάδα τους, απασχόλησαν εκ νέου συλλόγους από ισχυρά πρωταθλήματα.

Διαβάζοντας πως ο σύλλογος θέλει να εντάξει στο δυναμικό του τον Ελβετό διεθνή μπακ, Μάικλ Λανγκ νιώθεις πως οι ιθύνοντες κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Μπορεί κάμποσοι ξερόλες να κάγχασαν ειρωνικά (με επιχειρήματα τύπου “τον ξέρει η μάνα του;”, λες κι ο μέσος Έλληνας φίλαθλος γνωρίζει περισσότερους από 40-50 παίκτες παγκοσμίως) αλλά μια ματιά στα στατιστικά του αρκεί για να καταλάβεις πως-διάολε- πόσο… χειρότερος μπορεί να είναι από τον Μπούρμπο και τον “Τριάντα”; Το παιδί είναι μονίμως μέσα στις προσκλήσεις της εθνικής Ελβετίας (αυτής μωρέ που το καλοκαίρι έχασε την πρόκριση στις 8 κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου από την Αργεντινή στο… 119′, σπαταλώντας την ευκαιρία του αιώνα να ισοφαρίσει με τον Τζεμαϊλι στα χασομέρια της παράτασης) που αριθμεί στο ρόστερ της Σακίρι (Ίντερ), Λιχστάινερ (Γιούβε) κι άλλους άσους της Μπουντεσλίγκα και του Καμπιονάτο.

Ποδοσφαιριστής που μπορεί να έρθει στο Κορωπί ελεύθερος, με εμπειρίες και πλούσιες αγωνιστικές παραστάσεις μόλις στα 24 του χρόνια, που θα κοστίσει ψίχουλα, μπορεί ν’ αποδεχθεί τεφαρίκι και να τον μοσχοπουλήσεις μελλοντικά. Στον μνημονιακό Παναθηναϊκό είναι πολύτιμοι όσοι ξέρουν που να ψάξουν ευκαιρίες έχοντας διαρκώς πάνω από το κεφάλι τους τον βραχνά της φτώχειας. Το κατανοούμε απόλυτα βλέποντας Ισάδες, Καρεμπέδες, Βρύζες που αν κι έχουν ευχέρεια ξοδέματος, τίγκαραν Ολυμπιακό-ΠΑΟΚ με κατιμά.