Σήμερα ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δέχεται τα εύσημα, τις προηγούμενες μέρες βρισκόταν στο στόχαστρο. Το καλοκαίρι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποθέωνε την έφεση του Μαυροβούνιου να “φτιάχνει” σταρ (Μαρσελίνιο Χουέρτας, Πάμπλο Πριτζιόνι, Ελμερ Μπένετ, Τόμας Ερτέλ, Λουίς Σκόλα “στάζουν μέλι” για τον κόουτς), κάτι που για τον πάγκο του νεανικού Παναθηναϊκού (με φιλοδοξίες επέκτασης της αυτοκρατορίας) ήταν ΜΕΓΑ ζητούμενο.
Φέτος η ομάδα έχει χάσει ΟΛΑ τα παιχνίδια που κρίθηκαν στα τελεταία λεπτά μ’ εξαίρεση το χθεσινό και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο κύπελλο, οι αποτυχίες χρεώθηκαν στον προπονητή, όπως και το ότι κατά την διάρκεια του αγώνα επιμένει να ποντάρει σε παίκτες με ολοφάνερες αδυναμίες, ξεχνώντας άλλους που δείχνουν “ζεστοί”.
Δεδομένου, πάντως, ότι ο προπονητής έπιασε Μαρούσι για να “βγάλει” παίκτες δεν περνά απαρατήρητη η βελτίωση Παππά, Γιάνκοβιτς, το ξεπέταγμα Χαραλαμπόπουλου, Λούντζη, Μποχωρίδη, τα (αρκετά) λεπτά που παίρνουν στην Α1, Κόνιαρης, Διαμαντάκος, Παπαγιάννης, άλλωστε μιλάμε για ΕΦΗΒΟΥΣ που θέλουν 3-4 χρόνια να πατήσουν γερά στα πόδια τους σε κλαμπ ανταγωνισμού και απαιτήσεων.
Σαν λαός μας αρέσει η προσκόλληση στο παρελθόν, υπό αυτό το πρίσμα η σύγκριση της τωρινής κατάστασης με τις εποχές των “παχιών” αγελάδων είναι άδικη. Ο κόσμος βλέποντας στο ρόστερ Διαμαντίδη, Φώτση δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των καιρών που διατάζουν “κόψιμο” του μπάτζετ και προσπάθεια χτισίματος από το μηδέν. Η σύγκριση με το μοντέλο του Ολυμπιακού είναι καθημερινή, αλλά όταν τα αφεντικά των απέναντι σταμάτησαν να ξοδεύουν (επιλέγοντας στροφή στους εξελίξιμους Έλληνες) πόνταραν στο πανίσχυρο χαρτί Ίβκοβιτς, χώρια την τύχη που είχαν στον τελικό της Πόλης όταν βρήκαν απέναντι…Τεόντοσιτς-Καζλάουσκας.
