Την «ολλανδική», φουλ επιθετική φιλοσοφία του προπονητή με έμφαση στην κατοχή μπάλας και το πρέσινγκ στα 2/3 του τερέν την είδαμε καθαρά πέρσι. Ο κόουτς ήθελε από τους στόπερ να παίζουν ψηλά, με Κουτρουμπή-Σίλντενφελντ να ανταποκρίνονται ειδικά στο β΄ γύρο όταν η ομάδα είχε αποκτήσει επιτέλους χημεία.
Φέτος ο κόουτς αναζήτησε «τραχύτητα» πίσω γι αυτό προστέθηκε ο Ταυλαρίδης στην εξίσωση τρώγοντας τη θέση του πιο ντελικάτου «Κουτρού». Τα επιθετικά καθήκοντα των μπακ μειώθηκαν με τον Αναστασίου να καθιερώνει σχήματα με Πέτριτς, Πράνιτς για καλύτερη κυκλοφορία.
Διαβάζουμε ότι του χρόνου πρόθεση του κόουτς είναι να εφαρμόσει καθαρό 4-3-3, κάτι που απαιτεί καλούς εξτρέμ και βαρβάτο «εξάρι», αν στα παραπάνω υπάρχουν αμυντικοί με σωστή πρώτη πάσα ακόμα καλύτερα. Μπαλαδόρο σέντερ μπακ η ομάδα δεν διαθέτει ή μάλλον όσοι αμυντικοί της ξέρουν τα μυστικά της στρογγυλής θεάς (Ρισβάνης, Κουτρουμπής) δεν συμπεριλαμβάνονται στα πλάνα του προπονητή.
Η αποχώρηση Σίλντενφελντ οδηγεί τον Παναθηναϊκό σε ξεψάχνισμα περιπτώσεων που θα διαθέτουν αξιοπρεπή τεχνική κατάρτιση/αντίληψη, η «σκληράδα» δεν είναι το ζητούμενο αφού με Ταυλαρίδη, «30», έχεις καλύψει αυτό τον τομέα. Ο απερχόμενος Κροάτης δεν ήταν γρήγορος στα πόδια αλλά διέθετε ικανοποιητική αντίληψη, κάτι που τον βοηθούσε να παίρνει σωστές αποφάσεις.
Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός των γκολ του Μπεργκ η ομάδα έφτασε τον Ολυμπιακό σε απόσταση βολής (πριν αναλάβει το «σύστημα» να εξαλείψει την πράσινη απειλή μετά το ντέρμπι) όχι μόνο γιατί σκόραρε εύκολα, αλλά επειδή Ταυλαρίδης-Σίλντενφελντ-Στιλ «κούμπωσαν» άριστα.
