Κακώς τον αφήσαμε τον Τζιάνι Ινφαντίνο να φύγει από την Ελλάδα. Έπρεπε να τον κρατήσουμε λίγες μέρες ακόμα. Να του κλείσουμε ένα ωραίο ξενοδοχείο, να τον κεράσουμε σουβλάκι, να τον πάμε βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα και το Σάββατο το βράδυ, παρέα με τους παράγοντες της ΕΠΟ, με τον Κοντονή, με τον ανακριτή, με τον Τσίπρα και με όποιον άλλον θέλει να τον βάζαμε σε ένα μεγάλο δωμάτιο και να είχαμε πέντε μεγάλες τηλεοράσεις για να… τα δει όλα.
Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να δει ενώπιον όλων όσων θέλουν (;) να φτιάξουν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής. Να δει το Πανθρακικός – Ξάνθη. Να δει το Εργοτέλης – Λεβαδειακός. Να δει το Παναιτωλικός – Βέροια. Να δει το Πανιώνιος – ΠΑΟΚ. Να δει το Πλατανιάς – Ολυμπιακός. Αυτά είναι τα ωραία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι τελευταίες αγωνιστικές. Και ιδιαίτερα η συγκεκριμένη τελευταία, αφού έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και έξι ομάδες προσπαθούν να αποφύγουν τη μία και μοναδική θέση που οδηγεί στον υποβιβασμό.
Μέσα σ’ αυτές τις έξι ομάδες συμπεριλαμβάνονται φυσικά και κατ’ εξοχήν υπερδυνάμεις των τελευταίων αγωνιστικών του ελληνικού πρωταθλήματος. Ομαδάρες που στις πρώτες 25-26 αγωνιστικές σκοράρουν με το σταγονόμετρο και στις τελευταίες 7-8 μετατρέπονται σε κράμα Μπάγερν και Ρεάλ Μαδρίτης. Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή.
