Έχετε αναρωτηθεί τι κοινό έχουν ως προπονητές ο Πεδουλάκης, ο Ιβάνοβιτς, ο Αλβέρτης κι ο Μανωλόπουλος; Αναμενόμενο ήταν πως τα πρώτα χρόνια της μετά-Ομπράντοβιτς εποχής μόνο εύκολα δεν θα ήταν για έναν οργανισμό που επί 13 χρόνια είχε μάθει να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο Παρότι η κατάκτηση των τίτλων που ακολούθησαν μπορούσε ν’ αποτελέσει ανάχωμα ασφαλείας για τον «Αρτζι» και τον Μαυροβούνιο, εντούτοις κάτι τέτοιο δεν συνέβη αφού ακόμα η ΚΑΕ δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιο στυλ μπάσκετ είναι της αρεσκείας της.
Η μεθοδολογία της πρόσληψης ενός κόουτς απαιτεί να είσαι γνώστης πως έπαιζαν οι προηγούμενες ομάδες του, τι παίκτες και συνεργάτες προτιμά, τι σόι χαρακτήρας είναι ώστε ν’ αποφασίσεις αν τελικά σου κάνει! Ο μόνιμος πρωταθλητής έδωσε τα κλειδιά σε δύο προπονητές, έναν διαχειριστή (Αλβέρτη) κι ένα τεχνικό στα σκαριά (Μανωλόπουλος) παίζοντας (ή φιλοδοξώντας να το κάνει) μπάσκετ διαφορετικό από εκείνο που δίδασκαν οι προηγούμενοι. Για ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα του προλόγου κανείς εξ αυτών δεν είχε το παραμικρό κοινό με τον συνάδελφο που καλούνταν ν΄ αντικαταστήσει!
Ο Πεδουλάκης είχε ενδιαφέρουσες δουλειές να δείξει στην Α1, ήξερε την μενταλιτέ του σωματείου (παλιός του παίκτης, γαρ) κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν δίστασε να του δώσει το χρίσμα παρότι οι οπαδοί περίμεναν λύση από το πάνω ράφι. Η ομάδα δεν μπορούμε να πούμε πως έθελξε με το μπάσκετ-«κατενάτσιο» που απέδωσε μα η μεθοδικότητα του κόουτς εκτιμήθηκε: ο πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός δεν σταύρωσε τίτλο εντός των τειχών, με το τριφύλλι να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την πελατειακή σχέση που έχει αναπτύξει μαζί του από τον περασμένο… αιώνα! Ο Παναθηναϊκός έπαιξε «προσεκτικά», έβαλε δύσκολα ακόμα και σε «κολοσσούς» (Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ) και κυρίως έδειξε τεράστια αποθέματα καρδιάς όταν όλοι προεξοφλούσαν την απαρχή κόκκινης δυναστείας. Τα αποτελέσματα ήταν άριστα, όμως ο κόσμος κι η ιδιοκτησία δεν μπορούσαν να δεχθούν πως το τριφύλλι «μάτωνε» να σκοράρει πάνω από 60 πόντους.
Η κίνηση να δοθεί το κουμάντο στον τιμ-μάνατζερ, Φραγκίσκο Αλβέρτη «ξέρανε» οπαδούς και πιάτσα, αλλά ο «αιώνιος αρχηγός» πήρε το πιο μάγκικο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου (το θεωρούμε δυσκολότερο κι από εκείνο του 1999 όπου -για να μην ξεχνιόμαστε-έπαιζαν Ράτζα-Μποντιρόγκα εναντίον κάποιων Τόμιτς, Βούκσεβιτς, Γκολντγουάιρ κι άλλων «κουλών») φροντίζοντας απλώς να μοιράσει πιο συνετά τον χρόνο συμμετοχής. Ξέροντας άριστα την ψυχολογία του αθλητή «απελευθέρωσε» Βλάντο, Ράιτ, Ούκιτς, Μαυροκεφαλίδη και στον «αιώνιο» έμειναν με τα πρωτοσέλιδα και τα μπλουζάκια στο χέρι!
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς είναι από εκείνους που λέμε… τοπ, δεύτερου επιπέδου ωστόσο! Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του δεν ήρθε ποτέ, σε Βαρκελώνη, Αθήνα δεν μακροημέρευσε, όμως στη χώρα των Βάσκων ακόμα τον θυμούνται με νοσταλγία αφού η «δική του» Ταού, κατάφερε να μπει σφήνα στους μεγάλους Ισπανίας και Ευρώπης. Η Ταουγκρές ήταν άκρως θεαματική αλλά και συνήθως αναποτελεσματική σε παιχνίδια που η μπάλα έκαιγε, το αγωνιστικό στυλ «όσα πάνε κι όσα έρθουν» δύσκολα φέρνει τίτλους όταν έρθει η στιγμή να «πολεμήσεις». Φανταστικά τα πολλά καλάθια, οι θεαματικές φάσεις, αληθινή χαρά για τον οπαδό, όμως στα σωματεία πρωταθλητισμού το ταμείο γίνεται βάση «χρυσαφιού» που μάζεψες κι όχι από την ένταση των χειροκροτημάτων…
Ο Μανωλόπουλος από την άλλη είναι άλλη περίπτωση. Αν ο Ιβάνοβιτς διαθέτει ιδέες και γουστάρει το φαντεζί μπάσκετ ο τέως αρχηγός του Αμαρουσίου πιστεύει σ’ ένα μόνο Θεό: το αποτέλεσμα το οποίο έρχεται μέσω άμυνας του… θανατά (γιατί νομίζετε τον ζήτησε για βοηθό του ο Πεδουλάκης;) Ο άνθρωπος είναι νέος στο κουρμπέτι κι ο Παναθηναϊκός διόλου εύκολο μαγαζί ακόμα και για εμπειρότερους. Σε λίγες εβδομάδες θα ξέρουμε αν η πίεση του πρωταθλητισμού τον έκανε πιο υπομονετικό, εύστροφο, διπλωμάτη, σοφό! Ακόμα όμως και να πάρει κούπα με «σκούπισμα» η θητεία του λήγει τον Ιούνιο!
Το ερώτημα που θα μας απασχολήσει όταν πιάσουν οι ζέστες δεν θα είναι ο αντικαταστάτης του, αλλά αν ο Παναθηναϊκός ξέρει τι προπονητή θα κυνηγήσει. Μεγάλο όνομα που θα «ψάρωνε» (τουλάχιστον) τους πιτσιρικάδες ήταν κι ο Ιβάνοβιτς, αλλά… Αν πάλι η ΚΑΕ θέλει να παίρνει συνεχώς πρωταθλήματα μια χαρά είναι κι ο… Πεδουλάκης. Μιλά ελάχιστα, είναι οικονομικός και μάστερ στην «εξαφάνιση» του Βασίλη Σπανούλη που δημιουργεί αλλεργία στην από δω πλευρά! Αν πάλι θέλει κάποιον ν’ αναλάβει την αποστολή φουλ στον ενθουσιασμό καταλληλότερο από τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους δεν μπορούμε να σκεφτούμε! Το θέμα δεν είναι οι κόουτς αλλά να ξέρεις ΕΣΥ τι θες!
