Γράφαμε πρόσφατα πως περισσότερο από το να βρει καλό προπονητή ο Παναθηναϊκός μετράει ν’ αποφασίσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τι σόι κόουτς του κάνει. Ο Ιβάνοβιτς, ο Πεδουλάκης, ο Αλβέρτης, ο Πρίφτης, ο Μανωλόπουλος δεν έχουν το παραμικρό κοινό μεταξύ τους! Τρία χρόνια μετά την ανάληψη τoυ τιμονιού του καραβιού, ο ιδιοκτήτης εξακολουθεί να είναι μυστηριώδης! Η ομάδα επί των ημερών του δεν πάει άσχημα στην Ευρώπη, ενώ δεν έχει αφήσει ούτε «κοκαλάκι» στον Ολυμπιακό «γαζώνοντάς» τον σ’ όσα κρίσιμα ματς τον βρήκε απέναντι.
Ο κόσμος ,όμως, παραμένει δύσπιστος, ίσως επειδή εντοπίζει λάθη στο μάνατζμεντ. Ο Εξάστερος τα τρία τελευταία χρόνια μπαίνει στην εκκίνηση της σεζόν με τα ίδια προβλήματα. Ο προπονητής αποτελεί τον εύκολο στόχο είτε αυτός λέγεται Ιβάνοβιτς, είτε Πεδουλάκης. Για να στηριχθούν οι επιλογές τους κυκλοφορούν θεωρίες. Ο «Άρτζι» ήξερε πρόσωπα και πράγματα, γνώριζε άριστα το παναθηναϊκό περιβάλλον. Οι δυσκολίες του Ιβάνοβιτς ,πάλι, καλύπτονταν από αναφορές γι αναγκαιότητα ελληνοποίησης, ωρίμανσης των πιτσιρικάδων, απογαλακτισμό από τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
Από το 2012 ο σύλλογος αλλάζει τους ξένους σαν τα πουκάμισα, ενώ διαλύθηκε σε χρόνο dt η ομάδα των δύο προηγούμενων νταμπλ! Οι παίκτες ξεκινούν αγχωμένοι: Το είπε πρόσφατα ο Νίκος Παππάς στη συνέντευξη που έδωσε στους οργανωμένους, φαίνεται από την γλώσσα του σώματος του Νέλσον, του Σλότερ, του Λουκά, του Μπατίστα! Η πίεση δεν έχει να κάνει μόνο με τις νίκες αλλά και την ελκυστικότητα του παιχνιδιού ή την αξιοποίηση των αθλητών! Ο «Αρτζι» π.χ άκουσε τα μύρια όσα, επειδή η ομάδα δεν βλεπόταν επιθετικά κι οι νεαροί Έλληνες ήταν αραχτοί στο βάθος του πάγκου. Τι κι αν ο Ολυμπιακός έγινε ακόμα πιο κομπλεξικός επί των ημερών του;
Ο Παναθηναϊκός είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ελλάδα, ωστόσο καιρό τώρα καταδιώκεται από μουρμούρα ανεξήγητη, ακόμα κι όταν η διοίκηση επικοινώνησε πως οι μέρες των «παχιών αγελάδων» πέρασαν ανεπιστρεπτί. Μετά την πρόσφατη ήττα στο ντέρμπι διαβάσαμε κι ακούσαμε πολλά για την φόρμα των αθλητών, τα «κολλήματα» του Ιβάνοβιτς, τα χούγια του ιδιοκτήτη. Ο τελευταίος βάζει τα ωραία του λεφτά σ’ ένα σπορ που ελάχιστα προσφέρει πίσω, σίγουρα πολλάκις λειτουργεί σπασμωδικά, όμως πίσω από τα μπινελίκια, τα στραβώματα, τις χειρονομίες, υπάρχουν καλές προθέσεις. Άμα «ματώνεις» οικονομικά, εσκεμμένα λάθη δεν κάνεις!
Βέβαια αυτές οι καλές προθέσεις συχνά αντί να λύνουν προβλήματα, τα διογκώνουν! Θυμόμαστε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στον τελικό κυπέλλου με τον Απόλλωνα Πάτρας να δηλώνει πόσο σίγουρος είναι για το φετινό πρωτάθλημα («…αφού αντίπαλος θα είναι ο Ολυμπιακός») και να πικάρει τους Αγγελόπουλους μιλώντας για καναπέδες και γουρλώματα ματιών!
Έχεις ,λοιπόν, τους αθλητές να μιλούν για προσπάθεια καταπολέμησης του στρες σε σεζόν που (θυμίζουμε) είναι μεταβατική! Ποιος τους αγχώνει; Η εξέδρα; Αποκλείεται. Μονάχα μερικά επιφωνήματα αποδοκιμασίας προς τον Νέλσον έχουμε καταγράψει κι αυτά δικαιολογημένα, εδώ εμείς που βλέπουμε από την TV μας έρχεται να σμπαραλιάσουμε την συσκευή! Ο Μάνος Παπαδόπουλος; Με τίποτα! Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης; Ούτε καν! Το υπόλοιπο προπονητικό τιμ; Δεν προκύπτει από πουθενά!
Ενδεχομένως οι μικροί τσιτώνουν απ’ τις απαιτήσεις του αφεντικού που έχει τον τρόπο του ν’ ακούγεται ακόμα κι όταν δεν βγάζει κιχ! Πρέπει να διαβάσαμε πάνω από πενήντα φορές το φθινόπωρο στην «ΠΡΑΣΙΝΗ» ότι η ομάδα πάει καρφί για φάιναλ φορ όταν ο ενθουσιασμός από τις ματσάρες με Φενέρ, Αρμάνι, Ολυμπιακό επέτρεπαν τα όνειρα! Δίχως να το συνειδητοποιεί ο πράσινος περίγυρος ζητά από ανώριμους παίκτες να φανούν συνεπείς σε μια ομάδα πρωταθλητισμού που όμως δεν έχει καμιά σχέση με τα ρόστερ που προπονούσε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.
Το αφεντικό είναι ένας μοναχικός πρωταθλητής. Από το 2006 που αναβαπτίστηκε ο ρόλος του (αναλαμβάνοντας το μάρκετινγκ και την επικοινωνία της ΚΑΕ) επενδύει, «σκοτώνεται» (με τους Αγγελόπουλους, με τους δημοσιογράφους, τους Green Web Fans ακόμα και με τον ίδιο του τον θείο τον οποίο κατηγόρησε ως αιτία απομάκρυνσής του από την ΚΑΕ πριν ανακαλέσει και γυρίσει στις επάλξεις), δεν σταματά πουθενά, πάνω στα μπουρίνια του μάλιστα ζητά από γεννημένους τροπαιούχους να πετάξουν τις φανέλες τους!
Άθελά του είναι σαν να σπρώχνει τους υφισταμένους του στην δική του κοσμοθεωρία, αναφορικά με την αντιμετώπιση ζόρικων καταστάσεων. Γουστάρει παίκτες/προπονητές ν’ απολαμβάνουν τις προκλήσεις (πρόπερσι ήταν στον πάγκο στο ΣΕΦ μπιζάροντας κάθε καλή προσπάθεια, ενώ το σκηνικό με τον Τζέιμς Γκιστ μετά το μπλοκ στον Εϊσι Λο στο ΟΑΚΑ θα μνημονεύεται και τον άλλο αιώνα). Παθιάζεται με τα ορκισμένα παιδιά και τρελαίνεται όταν βλέπει γυαλισμένα μάτια! Το κακό είναι πως σε μια ομάδα υπό διαμόρφωση, ζήτημα είναι αν τα δικά του μυαλά κουβαλούν 2-3 παίκτες! Σίγουρα ο Νικόλας ο Παππάς, άντε κι ο Γκιστ!
Ο μεγαλομέτοχος αγαπά παθολογικά το τριφύλλι (είδαμε πόσο γρήγορα πήρε τους νέους Αμερικανούς για να μην αφήσει τους άλλους να μπουν με μεγάλο πλεονέκτημα στους τελικούς;) αλλά ακόμα δυσκολεύεται να κατανοήσει τους συνεργάτες του. Οι σημερινοί επαγγελματίες (που σήμερα είναι εδώ κι αύριο αλλού) αποκλείεται να «σκοτωθούν» για να κάνουν καριέρα, άλλοι βλέπουν τον Παναθηναϊκό σαν ευκαιρία ζωής, άλλοι σαν σκαλοπάτι για κάπου καλύτερα.
