Όπως είδαμε εναντίον Αστέρα-Ατρομήτου (δύο εκ των ποιοτικότερων ομάδων της Λίγκας) ο Παναθηναϊκός δεν έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα εναντίον των… «πούλμαν» κάτι που αποσαφηνίστηκε εναντίον του συνόλου του Νίκου Νιόπλια. Οι Περιστεριώτες («σκληρό», φουλ ανασταλτικό συγκρότημα) από τύχη γλίτωσαν τη συντριβή. Πώς να μην συμβεί αυτό όταν ο γηπεδούχος παρατάχθηκε με δυναμικό κέντρο, όπου Ζέκα, Ατζαγκούν, Κουτρουμπής «σκούπιζαν» τα πάντα, δίνοντας διαρκώς κατοχές σε Νίνη, Κλωναρίδη;
Αν στο πρώτο ημίχρονο υπήρχε καλύτερη υποστήριξη από τις πτέρυγες (δεν σταύρωσε πάσα-ως συνήθως– ο Μπούρμπος, δεν ανέβαινε ο Νάνο) τότε η ομάδα θα είχε προηγηθεί νωρίτερα! Άπαξ κι ο Αναστασίου πέρασε τον Μάρκους Μπεργκ στον αγώνα και το τριφύλλι πήρε μπόλικες κούρσες από τον Ισπανό (που πρόσφερε άλλο ένα στήριγμα ανάπτυξης) το παιχνίδι «γλύκανε» κάτι στο οποίο συνετέλεσε κι η είσοδος του τεχνίτη και γοργοπόδαρου Μαυρία.
Ήταν κάτι που πολλές φορές επισημάνθηκε το χειμώνα με την επιμονή στους αργούς Κροάτες ότι ακόμα και στο χαμηλής ποιότητας ελληνικό πρωτάθλημα αυτοακυρώνεσαι άμα βάζεις ταυτόχρονα Πέτριτς δεκάρι και Πράνιτς εσωτερικό χαφ. Τα παιδιά ξέρουν μπάλα μα είναι τέτοιο το σουλούπι τους που χρειάζονται από τους συμπαίκτες τους να παίζουν γι αυτούς ώστε να καλύπτεται η αδυναμία των κορμιών τους να αντέξουν σε up tempo ρυθμούς.
Του χρόνου αν ο προπονητής φροντίσει να «σκληρύνει» το κέντρο θα δώσει μπόλικες ανάσες στους επιθετικογενείς που δεν θα έχουν διαρκώς στο νου τις επιστροφές. Η επαναπροσέγγιση στον Μεχντί Αμπέιντ κι η μεταγραφή του (τρεχαλατζή όπως τον περιγράφουν) Λοντ είναι προς αυτή την κατεύθυνση.
