Νίνης, οργάνωση, «κυνηγητό»
Αμαρτία να βλέπεις αυτό το σύνολο να «βασανίζεται» στα πλέι-οφ και στο Τσάμπιονς Λιγκ να βρίσκονται βρέξει-χιονίσει οι Σιόβες. Γράφει ο Δημήτρης Στρατής.
Λίγο πριν ο Σωτήρης Νίνης φύγει για Ιταλία οι συνεχόμενες μέτριες εμφανίσεις του ήταν…φυσιολογικές και ταυτόχρονα ανυπόφορες. Θύμιζαν έργο που έχεις βαρεθεί να βλέπεις σ’ επανάληψη. Χτυπημένος από τραυματισμούς, με προπονητές που δεν τον καταλάβαιναν κι ανά σεζόν του άλλαζαν θέση, μπλέκοντας με κόουτς που δεν είχαν διάθεση να τον αξιοποιήσουν (Πεσέιρο) ή υπεύθυνους «μικρών» εθνικών που κάθε καλοκαίρι τον ξεζούμιζαν τον νεαρό λίγο έλειψε να τον φάει το μαύρο σκοτάδι.
Πιθανότατα αν ο ΠΑΟ τον διαχειριζόταν καλύτερα κι ο ίδιος ζύγιζε καλύτερα τις αποφάσεις του τα πράγματα θα εξελισσόταν αλλιώς, μόνο που ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και για τον Σωτήρη άλλος τέτοιος δεν υπήρχε μετά το αδιάφορο πέρασμα ΚΑΙ από τον ΠΑΟΚ.
Τον βλέπαμε χθες στο live interview της NOVA να μιλά με ταπεινότητα, τονίζοντας ότι έχει πάψει προ πολλού να κάνει σχέδια, φαινόταν πως τα λόγια του έβγαιναν από καρδιάς. Για ένα τόσο χαρισματικό 25χρονο ποδοσφαιριστή η ιδέα μιας καριέρας με την ταμπέλα «αναξιοποίητο ταλέντο» προκαλεί φόβο! Το story μεταβίβασης ευθυνών για το πώς ο Νίνης κατέληξε παίκτης του σωρού είχε παιχτεί νωρίτερα, δεν εξυπηρετούσε πια σε τίποτα. Με το που γνωστοποιήθηκε προ μηνών η επιστροφή στον Παναθηναϊκό άπαντες συμφώνησαν πως αυτή τη φορά του δίνεται η τελευταία ευκαιρία ν’ αναγεννηθεί, να ξανακάνει πρωταθλητισμό, να επιστρέψει στην εθνική που τόσο δαντελένιο επιτελικό έχει να δει από την εποχή Τσιάρτα.
Αν ακόμα έχεις «φλόγα» ν’ αποδείξεις πράγματα η συνειδητοποίηση του τέλους σε κάνει να λυσσάς! Με τον Ατρόμητο τον είδαμε να κάνει ως και διαγώνια δυναμικά τρεξίματα για να μαρκάρει αντίπαλο καλύπτοντας τον Νάνο που δεν είχε επιστρέψει στη θέση του.
Ο Αναστασίου όλη τη σεζόν προσπαθούσε να τηρήσει ένα αγωνιστικό πλάνο δίχως όμως να πάρει πολλά από τους έμπειρους. Ο κόουτς -μετά από εβδομάδες δοκιμών- παρουσιάζει τον Παναθηναϊκό όπως ακριβώς τον θέλουν οι οπαδοί του. Σ’ αυτό βοήθησε αρκετά η σωστή μοιρασιά ρόλων κάτι που δεν συνηθιζόταν τον χειμώνα.
Η ομάδα (εκτός του «κυνηγητού» απ’ τα γνωστά και μη εξαιρετέα «εργαλεία») πολλές φορές «κρεμάστηκε» από τις πριμαντόνες της που αδυνατούσαν να προσφέρουν μετά τα νέα καθήκοντα που επωμίστηκαν. Το πιο εύκολο είναι να κάνουμε πλάκα με τα «τσαρούχια» Ατζαγκούν, την απροσεξία του «30», όμως οι παραπάνω είναι συμπληρωματικοί ποδοσφαιριστές που δεν περιμένεις να κάνουν διαφορά.