Παίκτης για ευρωπαϊκές προκλήσεις

Ακόμα δεν πάτησε Ελλάδα ο Μίκαελ Εσιέν κι άρχισε η «σπάτουλα» για διαλυμένα πόδια, έλλειψη κινήτρου κτλ, πράγματα που συμβαίνουν στις μεταγραφές, συμβάλλοντας στην καζούρα. Ωραία όλα αυτά, αποτελούν το «αλατοπίπερο» των σπορ, θυμόμαστε χαρακτηριστικά κάποτε το «ΦΩΣ» είχε προσπαθήσει να τονώσει το διαλυμένο ηθικό των Ολυμπιακών λόγω του ερχομού Ντομινίκ Ουίλκινς (για να μην αναφερθούμε στο ποδόσφαιρο) αναφερόμενο στην άμυνα που τον είχε παίξει ο… Σιγάλας στην αναμέτρηση της εθνικής με τους Αμερικανούς στον Καναδά, το 1994 για το Μουντομπάσκετ.

Ο Γκανέζος σαφώς δεν μας έρχεται στα ντουζένια του (πως θα μπορούσε άλλωστε άπαξ κι όταν ήταν στα up του ήταν μέσα στους τρεις κορυφαίους αμυντικούς χαφ παγκοσμίως), όμως δεν έχει παίξει για πλάκα σε δύο Μουντιάλ, δεν του χαρίστηκε κανείς προκειμένου να φορέσει φανέλες κολοσσών (Μίλαν, Ρεάλ, Τσέλσι), ούτε «κέρδισε» εύκολα τον Ζοζέ Μουρίνιο (απ’ τα αγαπημένα παιδιά του Πορτογάλου) συν 14 κούπες στα πιο απαιτητικά πρωταθλήματα του πλανήτη. Πάτησε ελληνικό έδαφος με τη στάμπα του ικανότατου στο αμυντικό κομμάτι, με θερμό ταμπεραμέντο και την μεγαλύτερη διεθνή ακτινοβολία από κάθε άλλο συνάδελφό του στις ομάδες πρωταθλητισμού του τόπου.

Θετική είναι η τάση του τεχνικού τιμ να ενισχύσει τον άξονα με παιδιά που έχουν πνευμόνια και δεν αδιαφορούν για την άμυνα (Λουντ), προσθέτοντάς τα δίπλα στους μαραθωνοδρόμους Ζέκα, Λαγό. Ακόμα κι αν ο Αφρικανός χρειαστεί να μείνει εκτός σε κάποια παιχνίδια ο Αναστασίου δεν θα πονοκεφαλιάζει τόσο. Ο 32χρονος σταρ  περισσότερο έρχεται για να προσφέρει κύρος, σιγουριά στα παιχνίδια της Ευρώπης.

Χωρίς αυτόν η ομάδα μπορεί να μην ελέγχει τόσο σοφά τον ρυθμό, να διαθέτει πιο…απλές επιλογές για την στελέχωση του άξονα, ίσως και λιγότερο καλή εκμετάλλευση χώρου. Αν χρειαστεί ν’ απουσιάσει ο «Μιχάλης» από απαιτητικό  90λεπτο ο κόουτς πρέπει να βρει τον περισσότερο διεθνώς αναγνωρίσιμο ποδοσφαιριστή για να… μιλά στον διαιτητή (ρόλο που διεκπεραίωνε ο Πάολο Σόουζα, επί Κυράστα τον θυμόμαστε διαρκώς στο… μπλα-μπλα με το πατριωτάκι του, Μέλο Περέιρα στο 1-0 επί της Άρσεναλ, Σεπτέμβρη 2001 στην Αθήνα), αλλά κι αυτόν που θ’ αποφασίζει για τους υπολοίπους (το δικαιούται ο Γκανέζος έχοντας παίξει 76 αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ).

Σ’ αυτόν θα πέσει ο κλήρος να καθοδηγήσει, να μπήξει τις φωνές, να κρατήσει συντονισμένες τις αποστάσεις των γραμμών μα το ευτύχημα είναι πως θα μπει σε  σύνολο με συγκεκριμένες αρχές /φιλοσοφία που ουδείς τολμά να βγάλει το κεφάλι του πέραν της προστατευτικής ομπρέλας που προσφέρει το ΣΥΝΟΛΟ. Πόσες φορές είδαμε Μπεργκ, Πέτριτς, Πράνιτς να κάθονται αδιαμαρτύρητα στον πάγκο;

Στον Παναθηναϊκό (τουλάχιστον αυτόν που είδαμε στα πλέι-οφ) όλοι ήταν αλληλένδετοι μεταξύ τους. Τα τρεξίματα Κλωναρίδη, Καρέλη ανακούφιζαν τον Λαγό. Τα μαρκαρίσματα του Νίνη κάλυπταν τον Κουτρουμπή. Ο τέως παίκτης της ΑΕΚ απλώνοντας τα 190 εκατοστά του κορμιού του ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας ηρεμώντας Ταυλαρίδη-«Σίφο». Ο Στιλ, τις λίγες φορές που κλήθηκε να πλονζάρει ή να κάνει έξοδο, καθάριζε για όλους τους άλλους!

Συνεπώς αν όλα εξελιχθούν κατ΄ευχήν του χρόνου ο Εσιέν δεν θα βαστά μονάχος του το κλειδί μα θα προσφέρει αρκετά στο να βλέπουμε «επαγγελματική» μπάλα που  στην Ευρώπη μας έχει λείψει. Από τις μέρες Ρενέ Χένρικσεν που η ομάδα έλεγχε τον ρυθμό, διέθετε σύνολο με καλό επίπεδο τακτικής και τεχνικής και στο τέλος κάθε αγώνα τα γκολ ήταν περισσότερα από τις χαμένες ευκαιρίες, στυλ που βαφτίστηκε  από τους αιώνια φουκαράδες/κομπλεξικούς, τσούκου-τσούκου μπολ! Τόσα ήξεραν, τόσα έλεγαν…