Το 20ετές (!) υπέροχο ταξίδι αυτής της ομάδας (δεν υπάρχει προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά ανάλογο παράδειγμα επιτυχιών για τόσα πολλά χρόνια) θα ολοκληρωθεί με «σκούπισμα» την Κυριακή που όσο κι αν ενοχλεί ήταν πιθανότητα που συγκέντρωνε αρκετές πιθανότητες όταν στόχος τέθηκε η ελληνοποίηση, το κόψιμο του μπάτζετ κρίθηκε επιβεβλημένο κι έφτασες να παίζεις Ιούνη μήνα με το… εφηβικό!
Η τρέχουσα σεζόν ήταν για «χτίσιμο» κι αν η χημεία με τον Ιβάνοβιτς αποδείχθηκε ανεπαρκής δεν πρέπει να λησμονούμε την πρόοδο που παρουσίασαν Βλάντο, Παππάς, όπως και το ξεπέταγμα, Χαραλαμπόπουλου, Παπαγιάννη.
Οι επιλογές ξένων μπορεί να μην βγήκαν, οι τραυματισμοί θέρισαν τον μόνιμο πρωταθλητή μα αν μπορούν να κρατήσουν κάτι για το χτίσιμο της επόμενης σεζόν οι πράσινοι είναι πως ο φιναλίστ της Ευρωλίγκας πήρε λίγα από τις αμυντικές τους αδυναμίες. Χωρίς τρεις βασικούς, με εμφανή αδυναμία στον τομέα του αμυντικού ριμπάουντ όπου ο Φώτσης μεγάλωσε πια κι ο «Μαύρος» απλά δεν… το ‘χει, πολλοί περίμεναν «πολλά με λίγα». Τελικά ο Ολυμπιακός παίρνει τον τίτλο με τρόπο που μονάχα πειστικό δεν τον λες.
Στο 4ο δεκάλεπτο ο ο φιλοξενούμενος είχε και πάλι αρκετές δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες επίθεσης που «σκότωσαν» τους παίκτες του Μανωλόπουλου όποτε οι τελευταίοι κοντοζύγωναν στο σκορ και τα… φαντάσματα του ΟΑΚΑ ήταν έτοιμα να αμοληθούν στην ατμόσφαιρα.
Χωρίς το «ωμό» παιχνίδι του Μπατίστα στο ποστ, τις μπούκες του Παππά και τον φόβο που προκαλούν στους Πριντέζηδες και τους Αγραβάνηδες οι απλωμένες χερούκλες του Γκιστ, ο Μανωλόπουλος έπρεπε να βρει επιθετικές λύσεις από παιδιά που είτε έχουν πελαγώσει από το βάρος της φανέλας (Σλότερ), είτε περιμένουν απλά να γυρίσουν στη χώρα τους (Μπλουμς).
Έλειπαν οι σταθερές που θα άγχωναν τον αντίπαλο πάγκο όταν η μπάλα παιζόταν στο κόκκινο μισό, πόσα πια να κάνει μονάχος του ο Μαυροκεφαλίδης που μάλλον κερδίζει επάξια την ανανέωση του συμβολαίου του; Στο τέλος του ντέρμπι εκεί που χρειαζόταν μια σπίθα για να μειωθεί η διαφορά στο καλάθι ώστε να πάρει η εξέδρα «φωτιά» κι η αμφιβολία να (ξανα)ριζώσει στις καρδιές των άλλων, η «σπυριάρα» βρήκε σίδερο.
Ήταν αναμενόμενο η βενζίνη στο ρεζερβουάρ να εξατμιστεί με συγκεκριμένους παίκτες off και τόσο υψηλούς μ.ο. συμμετοχής των βασικών. Ο Λουκάς κι ο Φώτσης π.χ με τον ΠΑΟΚ «έλιωσαν», πάνω που ήλπιζαν ότι θα επέστρεφε ο Μπατίστα ή θα έδινε κάμποσα πράγματα ο Μόργκαν τελικά έμειναν ξανά μόνοι να σέρνουν το καράβι.
Κρατάμε την μαχητική διάθεση του πρωταθλητή που την Κυριακή παραδίδει το στέμμα του (στα 18 τα 2 δώρο) σε μια σεζόν που ο σύλλογος μπήκε σε άλλο τρυπάκι, με αλλαγές προπονητών και παικτών, αναθεώρηση στόχων, προτίμηση να «ψηθούν» οι πιτσιρικάδες εις βάρος των διακρίσεων.
Όταν ξεκινάς σεζόν με 3-4 «σίγουρους» κι ένα σωρό «στοιχήματα» δεν σου κακοφαίνεται τόσο η απώλεια του τίτλου, ειδικά έτσι όπως έρχεται. Με τόσα που τράβηξε φέτος το τμήμα η αφεντιά μας δηλώνει κι ευχαριστημένη με τη νίκη ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ στο κύπελλο και την πρόκριση ως τις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Του χρόνου σοφότεροι…
