Παρατηρούσαμε στο ΟΑΚΑ Διαμαντίδη, Φώτση και σκεφτόμασταν πως αν είχαν άξιους συμπαραστάτες το πλεονέκτημα έδρας του ΟΣΦΠ ίσως να μην του έφτανε ούτε φέτος! Ο «αιώνιος» πάει φουλαριστός για 3-0, εξέλιξη δίκαιη βάσει της ψυχραιμίας που έδειξε στη σειρά κι ας μην έθελξε απέναντι στον «μισό» κυπελλούχο.
Ο Ολυμπιακός φοβόταν μονάχα την αύρα ανωτερότητας που σέρνουν οι «παλιοί» του τριφυλλιού, άλλωστε αυτή τους οδήγησε στην απώλεια του νταμπλ. Τον Οκτώβρη ο Ιβάνοβιτς στήριξε την αντεπίθεσή του στο β΄ ημίχρονο σε Μπλουμς, Παππά, Σλότερ και στο τέλος πέταξε μέσα φρέσκο τον Καστοριανό που με τρίποντο και ασίστ τους τέλειωσε!
Χρόνια τους έχουμε μέσα στα πόδια μας, αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι πόσο προικισμένοι είναι μα το team spirit που τους διακατέχει. Βλέπαμε τον Ιλισιώτη να δυσφορεί σε κάθε αποτυχημένο μπλοκ-άουτ που ανανέωνε τις ερυθρόλευκες επιθέσεις ή τον Διαμαντίδη να «χτυπιέται» μετά την ανεπιτυχή προσπάθεια για «γκολ-φάουλ» στο τέλος (μετά από άστοχο σουτ του Μποχωρίδη κι επιθετικό του ίδιου) και θαυμάζαμε την «φλόγα» που παραμένει άσβεστη ακόμα κι αν έχουν κατακτήσει ότι τίτλο κυκλοφορεί.
Ο Φώτσης -με Γκιστ «παρκαρισμένο» και Μόργκαν στον κόσμο του -«άφησε τα κόκκαλά του» στο παρκέ. Με τον ΠΑΟΚ ήταν συγκινητικός, στο πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ ηρωικός, στα 34 του έπρεπε να τρέξει περισσότερο, να «ματώσει» (ελλείψει άλλου αξιόπιστου «τεσσαριού»), να εμπνεύσει, να καθοδηγήσει. Ο έμπειρος άσος βαφτίστηκε πρωταγωνιστής κάτι που είχε ξεχάσει, η ομάδα μέχρι πέρσι εξαρτιόταν απ’ τις ανεξάντλητες δυνάμεις Γκιστ, Λάσμε, Ματσιούλις αφήνοντας στον Έλληνα ρόλους πασπαρτού.
Αμ ο Διαμαντίδης; Πρώτη φορά παγκίτης σε τελικούς, παρατηρητής των Αμερικανών, σε σύνολο που αποτελεί ακόμα «το Α και το Ω» του. Παραμένει κομβικός (ο Σφαιρόπουλος δεν νοιαζόταν ακόμα και…50 πόντους να έτρωγε από τον Λουκά, αρκεί να μην έπαιρνε την ενέργεια του ντέρμπι ο κάπτεν), ευφυής και παραπάνω από χρησιμότατος στ’ αποδυτήρια όπου κάποιος πρέπει να εξηγήσει στα «άγρια» νιάτα ότι οι υπέροχοι αρτίστες συχνά πάνε χαμένοι αν δεν βάλουν το κεφάλι κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του συνόλου.
Θεωρητικά η ύπαρξη πολλών «μπόμπερ» (Σλότερ, Μπλουμς, Παππάς, Βλάντο) κι ενός παίκτη που θ΄ αποτελούσε αμυντική «πανοπλία» (Νέλσον) θα τον απελευθέρωνε για ν’ αποδώσει καλύτερα μα η ένταξη σε ομάδες διαμετρήματος ΠΑΟ δεν είναι παίξε-γέλασε ούτε συμβαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη (ακόμα κι ο ίδιος από το 2004 ως το 2006 σμιλευόταν από τον Μεγάλο πριν παίξει ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ στο πρώτο τρεμπλο του συλλόγου). Πάνω που ο αρχηγός μπορεί να σκεφτόταν ότι θα έκανε και φέτος σημαντικά πράγματα ζητώντας ωστόσο ελάχιστα τη μπάλα του έλαχε να κουβαλήσει (πάλι!) τον πρωταθλητή, όμως ο χρόνος περνά για όλους.
Τα προηγούμενα χρόνια ο «3-D» φρόντιζε ανά σεζόν να μεταβάλλει το παιχνίδι του. Οργανωτής και τοπ αμυντικός τις πρώτες του χρονιές. Το 2011 (άνευ Σπανούλη-Σάρας) κινούνταν παντού αναζητώντας το σουτ (πρώτη φορά τον είδαμε σε ρόλο σκόρερ), το «κυνηγητό» στον αντίπαλο το είχε αφήσει σε Καλάθη, Σάτο. Με τον ερχομό Πεδουλάκη, αρκέστηκε σε μεταφορά μπάλας και στο «τάισμα»», Λάσμε-Γκιστ. Βλέποντας ως τον χειμώνα Σλότερ, Παππά, Μπλουμς να «τα στάζουν», ο Διαμαντίδης ήταν το ΤΕΛΕΙΟ «συμπλήρωμα ».
Θα έμενε πιο πολύ ώρα στον πάγκο, θα πάσαρε περισσότερο, θα έτρεχε λιγότερο κάτι που θα τον βοήθαγε να είναι ήρεμος όταν οι αγώνες παίζονταν στην κόψη του ξυραφιού, εκεί που ουδείς είναι καλύτερός του σ’ αποφάσεις χειρουργικής ακρίβειας! Τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη μα ακόμα και στα «τελειώματα» τους οι πράσινοι ηγέτες εξακολουθούν να σκορπούν δέος! Τους αξίζουν πιο «ψαγμένες» επιλογές του χρόνου που θα τους βοηθήσουν να παραμείνουν ανταγωνιστικοί στον «τελευταίο χορό».
