Je suis… τραμπούκος!
Η τρομοκρατία στην Ευελπίδων δεν είναι κάτι το οποίο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά. Ως πότε, όμως, οι «γνωστοί – άγνωστοι» θα κάνουν ό, τι θέλουν με τις ευλογίες των παραγόντων και των γραφείων Τύπου; Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας.
Οποιος έπεσε από τα σύννεφα με την τρομοκρατία των «γνωστών – αγνώστων» στην Ευελπίδων, την ώρα της απολογίας του Βαγγέλη Μαρινάκη, παρακαλώ να σηκώσει το χέρι. Προφανώς και τα χέρια είναι κατεβασμένα. Σ’ αυτό το σημείο φτάσαμε. Ο τραμπουκισμός και οι «απειλητικές βόλτες» μπροστά από τους δημοσιογράφους και όχι μόνο, να αποτελούν συνήθεια.
Εδώ και χρόνια, με αποκορύφωμα φυσικά τα τελευταία, κάποιες δεκάδες τραμπούκοι παίζουν τον ρόλο της «αστυνομίας», υπό τις ευλογίες των παραγόντων των ομάδων και φυσικά των γραφείων Τύπου (όχι όλων, φυσικά…). Ε, βέβαια… Όταν ο πρόεδρος είναι ο χειρότερος «χουλιγκάνος», όταν ο υπεύθυνος επικοινωνίας εκτός από το γεγονός πως το παίζει «αστυνόμος Τύπου» έχει χείριστη συμπεριφορά, που αρμόζει περισσότερο στα πέταλα των οργανωμένων, παρά στα δημοσιογραφικά γραφεία, δεν περιμένεις κάτι καλύτερο…
Ετσι και φτάσαμε ως εδώ…