Ο Γενς Βέμερ μπορεί να μην έχει τοπ όνομα μα έρχεται στον Παναθηναϊκό με εμπειρίες από κοτζάμ Μπουντεσλίγκα. Για τον Εσιέν τα λόγια είναι περιττά. Ο Λουντ κουβαλά τα καλά της σκανδιναβικής σχολής που τροφοδοτεί διαρκώς την αγορά παίκτες –«εργάτες» που τιμούν και το τελευταίο σεντ της αμοιβής τους. Ο λιγότερο διαφημισμένος αθλητής που απέκτησε ο σύλλογος είναι αυτός που έκανε την πιο «γεμάτη» σεζόν απ΄ όλους τους καινούργιους.
Ο Νίκος Καλτσάς είναι τυχερός που θα βρει μπροστά του τον Γιάννη Αναστασίου, προπονητή με επιθετική φιλοσοφία που του αρέσει ν’ αναδεικνύει νεαρούς. Ο χαρισματικός εξτρέμ καλείται να σπάσει την παράδοση που θέλει σπάνια παίκτες από μικρότερες ομάδες να κάνουν τη διαφορά όταν προβάρουν βαρύτερη φανέλα. Ελάχιστοι κατάφεραν να κλέψουν την καρδιά του κόσμου, πλην του Δημήτρη Σαραβάκου που είναι μια κατηγορία μόνος του.
Για να βρούμε γηγενή ποδοσφαιριστή που άφησε τα στίγμα του στον Παναθηναϊκό προερχόμενος από μικρομεσαίο σωματείο πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο παράδειγμα του Γ.Χ Γεωργιάδη. Ο «μπέμπης» ερχόμενος από την Δόξα Δράμας «έλαμψε» αμέσως, καλούμενος ν’ ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους (επιθετικός μέσος, αριστερό μπακ-χαφ, ταίρι του Βαζέχα στην επίθεση) και με διαφορετικούς προπονητές (Όσιμ, Ρότσα, Δανιήλ) που πάντα ξεκινούσαν το βασικό σχήμα από αυτόν!
Στην Ελλάδα υπάρχουν ταλέντα που όμως δεν εξελίσσονται αφού πρώτο μέλημα του προπονητή τους είναι η νίκη την επόμενη αγωνιστική, όχι η ομαλή τους ανάπτυξη. Απ’ τη στιγμή που η καλλιεργημένη νοοτροπία αφορά «νίκες εδώ και τώρα» σχεδόν κανείς τεχνικός δεν θέτει μακροπρόθεσμους στόχους, πώς να το κάνει όταν κάθε Σ/Κ παίζει το κεφάλι του;
Ο Καλτσάς έκανε θραύση στην Ημαθία, σώζοντας σχεδόν μόνος τη Βέροια. Ταχύς, διεμβολιστής, σκόρερ, ο Αναστασίου είπε πως τον παρακολουθούσε ένα χρόνο, άρα στο μυαλό του υπάρχει πλάνο αξιοποίησής του. Μας θυμίζει τις περιπτώσεις Χάρη Παππά, Παναγιώτη Βλαχοδήμου, Βασίλη Λάκη, Βασίλη Κουτσιανικούλη που είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά μα όταν κλήθηκαν να δουλέψουν σε περιβάλλον πρωταθλητισμού απογοήτευσαν. Όλοι ξεχώρισαν για την ταχύτητά τους, πέτυχαν σημαντικά γκολ και μπήκαν στο μάτι των «μεγάλων» αλλά δεν στάθηκαν αντάξιοι των απαιτήσεων, όχι μόνο από δική τους ευθύνη.
Το πρώτο βήμα για να μακροημερεύσει ο Καλτσάς στο «Καλαφάτης» είναι να προσαρμόσει το παιχνίδι του, εκτός από τα πόδια πρέπει να δουλέψει το μυαλό του μιας και σε λίγους μήνες τα δεδομένα θ’ αλλάξουν. Η ταχύτητα δεν είναι το μόνο ζητούμενο στα ματς της Σούπερ Λιγκ όπου οι αντίπαλοι παρατάσσονται με μαζική άμυνα, στον Παναθηναϊκό δύσκολα θα δοθούν ελεύθεροι χώροι ώστε οι επιθετικοί με μια πάσα να βγουν τετ-α-τετ, κάτι που δεν ίσχυε για την Βέροια.
Πρόσφατα είδαμε τον Αναστασίου να πειραματίζεται με τον Χάρη Μαυρία στα πλέι-οφ βάζοντάς τον να παίξει δεύτερος επιθετικός, ενώ και στον πρώτο γύρο θυμόμαστε να ζητά απ’ τον Θανάση Ντίνα να φεύγει απ’ τον ασβέστη και να συγκλίνει κοντά στον στράικερ. Ο «Ολλανδός» ζητούσε καλύτερη εξοικείωση των ποδοσφαιριστών του με τη μπάλα αλλά και περισσότερες συνεργασίες με τους συμπαίκτες τους φωνάζοντάς τους να κινούνται και σ’ άλλους χώρους πλην της γραμμής.
Θετικό το ξεπέταγμα, η ντρίμπλα κι η στόχευση συμπαίκτη πάνω στο τρέξιμο αλλά για να σταθείς σε τοπ ομάδα δεν αρκούν μόνο αυτά, χρειάζεται η εκτέλεση, οι αμυντικές επιστροφές, η δυνατότητα να συμμετέχεις στην ανάπτυξη απ’ το να αράζεις πλάγια με τα χέρια στη μέση. Αυτές π.χ ήταν οι μεγάλες παθογένειες του Κουίνσι, ενός απίθανου σπρίντερ που όμως χαράμισε την καριέρα του κι έγινε γυρολόγος γιατί βάσισε την πρόοδό του ΜΟΝΟ στο ένστικτο. Ποτέ δεν εμφάνισε σπουδή να μάθει καλύτερα το παιχνίδι ακόμα κι όταν βρέθηκε στο δρόμο του κοτζάμ Αρσέν Βενγκέρ. Αν ο Καλτσάς κατανοήσει πως τα γοργά ποδάρια δεν αρκούν για να προκόψει, θα βοηθήσει.
