Αναλυτικά:
«Εάν αντί να το πούμε “χρεωκοπία” το ονομάζαμε “αποτυχία” θα ήταν πιο σαφές ότι δεν απέτυχε μόνο μια χώρα, μια διαπραγμάτευση, ένα οικονομικό ισοζύγιο. Αποτυγχάνει η ιδέα του θαυμάσιου οράματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, αποτυγχάνει η ιδέα μιας Ευρώπης των λαών, ικανή να “θεραπεύεται” από αυτούς τους ίδιους (τους λαούς). Δεν αποτυγχάνει η Ελλάδα, αποτυγχάνει μια ιδέα στην οποία εγώ ο ίδιος πίστεψα πάρα πολύ: μιας Ευρώπης για την οποία θα ήμασταν υπερήφανοι.
Δεν αισθάνομαι πια Ευρωπαίος πολίτης. Είμαι ένας Ιταλός που πέρασε τρία χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα, μαθαίνοντας εκεί την ομορφιά της αξιοπρέπειας, ακόμα και όταν αυτή “σβήνει” και την ακατάστρεπτη δύναμη την οποία επαναφέρει η υπερηφάνεια της ιστορίας αυτού του λαού. Έλαβα από εκείνους τους ανθρώπους το πολύτιμο δώρο της φιλοξενίας, τη διδασκαλία για το πώς μπορεί ένας ξένος να αισθάνεται σαν στο σπίτι του.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ και θα είμαι, πάντα και για πάντοτε, από την πλευρά εκείνων που σήμερα υπερασπίζονται, με κάθε τρόπο, εκείνη την ιστορία, εκείνη την αξιοπρέπεια, εκείνον τον πολιτισμό, εκείνην την ομορφιά. Η Ελλάδα είναι μια κληρονομιά της ανθρωπότητας (…) Αυτή η ανθρωπότητα, αν υφίσταται ακόμη, ας ενδιαφερθεί για την Ελλάδα σήμερα. Αυτό δεν θα αποκατασταθεί ποτέ αρκετά, μπορεί όμως να ξεκινήσει επιτέλους με το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, με τα μάρμαρα του Παρθενώνα!
Σκέφτομαι τη γωνιά μου στην Ελλάδα, το ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο, απ΄ όπου βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα που με κάνει να χάνω την αναπνοή μου. Κάθομαι σε μια κολόνα και κοιτάζω από εκεί τη δύση της Ευρώπης. Την κοιτάζω με τα μάτια εκείνου που πίστεψε, αλλά όταν πρέπει να επιλέξει επιλέγει χωρίς καμία αμφιβολία το σημείο που χτυπάει η καρδιά. Εγώ είμαι Έλληνας».
