Στο δικό μου το μυαλό, ακόμη και για τους “καμμένους” που η ομάδα είναι κάτι σαν ιερή αγελάδα που δεν πρέπει ουδείς να ακουμπήσει αλλά οφείλει να σέβεται (για να μην τους φοβάται), οι ομάδες έλκουν με τα πρόσωπα τους. Χρειάζονται μεγάλες φυσιογνωμίες, ισχυρές προσωπικότητες, σημαίες όπως λέμε ή κλασικές φιγούρες με τις οποίες ο κόσμος δένεται και αναπτύσσει μια πιο ζεστή σχέση. Αυτές αφήνουν το αποτύπωμα τους στις χρυσές εποχές, με αυτές ανασύρει ο κόσμος τις αναμνήσεις.
Είναι, μεγάλα ή μικρά, σύμβολα της ομάδας που σφραγίζουν μια περίοδο. Και για τον Παναθηναϊκό βρισκόμαστε μπροστά, πολύ κοντά σκέφτομαι από εκείνη την ημέρα που σας προείπα, στο τέλος του Παναθηναϊκού που ξέραμε.
Αρχικά το 2012 οι ηγέτες του, οι δυο μεγάλες προσωπικότητες που κατέθεσαν πρωτίστως ψυχή, χρόνο και ενέργεια και ακολούθως χρήμα (αλλά πολύ χρήμα) για να κάνουν τον Παναθηναϊκό μεγάλο και κυρίαρχο σε Ελλάδα και Ευρώπη, Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος αποχώρησαν από τη διοίκηση της ΚΑΕ και τη σκυτάλη πήρε από τα χέρια τους ο διάδοχος του Παύλου, Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
