Περισσότερο ενδιαφέρον απόψε είχε η στάση του κόσμου παρά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι αν κι εδώ που τα λέμε η Καμπάλα δεν είναι πολύ καλύτερη των Μυτιληνιών.
Μας εξέπληξε που η Λεωφόρος ήταν γεμάτη κατά τα 2/3 της, ενώ πρώτη φορά στα ελληνικά γήπεδα σημειώθηκε καθιστική διαμαρτυρία με αραιά σφυρίγματα ν’ ακούγονται μόνο όταν η ομάδα γύριζε αναίτια τη μπάλα προς την άμυνα στο β΄ ημίχρονο κι όταν ο Ντάνιελ Πράνιτς αδυνατούσε να κοντρολάρει έχοντας μπροστά του τρία στρέμματα ανοιχτού γηπέδου.
Δεδομένης της κατάστασης- αμόκ που βρισκόταν οι οπαδοί τις τελευταίες ώρες μετά το γελοίο αποτέλεσμα της Πέμπτης περιμέναμε χειρότερα να σας πούμε την αλήθεια, αλλά ενδεχομένως τα δύο γρήγορα γκολ να ξεθύμαναν (… λέμε τώρα) τους φιλάθλους. Ο αγώνας με την πιο αδύναμη ομάδα της λίγκας δεν προσφέρεται για σχολιασμό, η τύχη στάθηκε γενναιόδωρη με τον Παναθηναϊκό αφού ο συγκεκριμένος αντίπαλος ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προσφερθεί μ’ όλο τον πράσινο οργανισμό διαλυμένο ψυχολογικά.
Για την «γεμάτη» εμφάνιση του Σάντσεθ (που την Πέμπτη τις «μάζεψε», πλην όμως έχει προσωπικότητα και παρέσυρε τους συμπαίκτες του όντας πρώτος στο αγωνιστικό αλλά και στα… επιμέρους κομμάτια όπως π.χ στις μανούρες του πρώτου μέρους), τα λεπτά ψυχολογίας που πήρε ο Καλτσάς, τα ρεφλέξ του Στιλ από αύριο…
