Είκοσι χρόνια πριν, σαν σήμερα, προσγειώθηκε στο Ελληνικό ο «Πατριάρχης» όσων ξένων πάτησαν ποτέ πόδι σε ελληνικό έδαφος για να παίξουν μπάσκετ. Αξίες μεγάλες ο Μποντίρογκα, ο Ράτζα, ο Μπέρι, ο Τάρπλεϊ, ο Πάσπαλι, ο Γιασικεβίτσιους, ο Σάβιτς, ο Μπάιρον Σκοτ, μα οι παραπάνω μόνο για να κουβαλούσαν τα παπούτσια του αξεπέραστου Ντομινίκ Γουίλκινς ήταν άξιοι.
Οι συμπατριώτες του «Νικ» έγραψαν ότι το καλοκαίρι του 1995 προσγειώθηκε στην Ελλάδα ο «Μάικλ Τζόρνταν της προ Φιλ Τζάκσον εποχής» αναφέροντας πως αν ο Γουίλκινς είχε στην Ατλάντα ένα αντίστοιχο «Πίπεν» και το πλάνο της «τριγωνικής επίθεσης», τότε μπορεί να πρόφταινε να πάρει δαχτυλίδια πρωταθλητή.
Με εννιά Αll Star Game στο ενεργητικό του, μέλος της καλύτερης πεντάδας του ΝΒΑ το 1986 όπου αναδείχθηκε τοπ σκόρερ της λίγκας με 30,3 πόντους μ.ο, 11ος τοπ σκόρερ στον «μαγικό κόσμο» (26.668 πόντοι) και δις νικητής του διαγωνισμού καρφωμάτων (1985, 1990) ο «Νικ» έφερε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους οπαδούς, στέλνοντας 5.000 από αυτούς στο αεροδρόμιο για την υποδοχή του και 20.000 (!) στην πρώτη ανοιχτή προπόνηση στο ΟΑΚΑ!
Διόλου άδικα αφού τον καιρό της δόξας του αποτελούσε το αντίπαλο δέος του «Air» αναφορικά με τον καλαθοσφαιριστή με την μεγαλύτερη αθλητική ικανότητα στα ‘80s. Δύναμη, επιτάχυνση, άλμα εξωπραγματικά! Σήμερα με την εξέλιξη σε προπόνηση/ιατρική να είναι ραγδαία ελάχιστοι είναι όσοι μας τον φέρνουν στο νου.
Για δέκα σερί χρόνια πετύχαινε τουλάχιστον 25 πόντους μπαίνοντας σε μια κλειστή λίγκα αθλητών παρέα με MJ, Σακίλ, Καρλ Μαλόουν, Σακίλ Ο’ Νιλ, Κόμπε, ΛεΜπρον, Άιβερσον) αναδεικνύοντας εαυτόν σε καταλυτική φυσιογνωμία της Ατλάντα. Ήταν «άτυχος» αφού συνυπήρξε στα 90ties με την πιο χαρισματική φουρνιά αθλητών που είδε ποτέ η Αμερική (Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπερντ, Τόμας, Ολάζουον, Ντρέξλερ, Μπάρκλεϊ, Μαλόουν-Στόκτον, Κεμπ-Πέητον) κι έτσι δεν μπόρεσε ποτέ να σύρει τους Χοκς μέχρι ένα τελικό.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος τον «χρύσωσε» στέλνοντας τους Παναθηναϊκούς στα ουράνια και τους αντιπάλους στα όρια της κατάθλιψης, ασχέτως αν στους πρώτους του ευρωπαϊκούς μήνες ο λεγάμενος «τρέκλιζε». Τα προβλήματα στον γάμο του με τη Νικόλ (ξελογιάστρα η νυχτερινή Αθήνα), ο θάνατος του πατέρα και της γιαγιάς του, η διαφορά φιλοσοφίας με τον Μάλκοβιτς δεν τον άφηναν να συγκεντρωθεί, ούτε να βρει ρυθμό. Ο κόουτς προτιμούσε το σετ μπάσκετ, ο Αμερικανός ήθελε να τρέχει, παρόλα αυτά ήταν τέτοιος ο βαθμός εμπειρίας του που στα δύσκολα (τρόπος του λέγειν, αφού κάτι Σιγάλες, Τόμιτς και Γαλακτερούς τους είχε για τα αρχ#@$δια του) έβγαινε μπροστά, απόδειξη ο ημιτελικός κυπέλλου με τον ΟΣΦΠ, ο προημιτελικός του Τρεβίζο και φυσικά το φάιναλ-φορ του Παρισιού όπου ηγήθηκε αξεπέραστα.
Ηγετική μορφή, «πατέρας», «μάνα», «αδελφός», για τους μικρούς («τον βλέπαμε στην προπόνηση και νιώθαμε δέος» παραδέχονταν Αλβέρτης, Οικονόμου, Σταυρακόπουλος) ασυναγώνιστος finisher στο ανοιχτό γήπεδο, υπήρξε η ωραιότερη ιστορία που γνώρισε το ευρωπαϊκό μπάσκετ στη σύγχρονη του εποχή. Η κοπάνα του στον 5ο τελικό της σεζόν 1995-1996 έφερε την «35άρα» στο ΣΕΦ (λεπτομέρεια που οι άλλοι πάντα …ξεχνούν ν’ αναφέρουν) και τον τέλειωσε οριστικά από τον πρωταθλητή Ευρώπη.
Κρίμα γιατί έχοντας υπογράψει τριετές συμβόλαιο θα μπορούσε να συνυπάρξει λίγους μήνες αργότερα με τον Ντίνο Ράτζα (συνυπήρξαν στους Σελτικς) σ’ ένα δίδυμο που θα ανταγωνιζόταν το «μυθικό» Γκάλη-Γιαννάκη του Άρη! Ο Ντομινίκ κατάπιε αμάσητους τους πιο εντυπωσιακούς flyers του ΝΒΑ σε βραδιές που έτριζαν τα παρκέ από εντυπωσιακές προσωπικές μονομαχίες, δημιούργησε «σχολή» για το πως εκτελείς στον αιφνιδιασμό, μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος σε αξία καλαθοσφαιριστής που έπαιξε στην ήπειρό μας. Τι κι αν ήρθε σιτεμένος; Ακόμα και στα 35 του για τα μέρη μας ήταν «καθαρόαιμο», ένας φτεροπόδαρος απίστευτος αθλητής με ασυναγώνιστο ντράιβ που επιτιθόταν μανιασμένα κι είχε στόχο σε κάθε ευκαιρία να κάνει το καλάθι να τρίζει από τα μανιασμένα του καρφώματα.
Ευλογημένοι που τον απολαύσαμε!