Το σημερινό πρωτοσέλιδο της «ΠΡΑΣΙΝΗΣ» μας θύμισε αυτό που καιρό τώρα προσπαθούμε να ξορκίσουμε. Ο χρόνος περνά για όλους, εξαίρεση δεν θα μπορούσε ν’ αποτελεί ο Δημήτρης Διαμαντίδης που αν κι ελπίζαμε πως θα παίξει άλλες 2-3 σεζόν ανακοίνωσε ότι τον Ιούνιο πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Προσθέτοντας τ’ όνομά του στους Δημήτρηδες (Δομάζος-Σαραβάκος) που λάτρεψε ο κόσμος του Παναθηναϊκού, σε λίγο καιρό θ΄ αφήσει παρακαταθήκη την πιο βαριά «σκιά» της σύγχρονης εποχής του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ποτέ στη νεότερη ιστορία της καλαθοσφαίρισης ένας άνθρωπος δεν κατάφερε να προσφέρει τόσα στον σύλλογό του βασισμένος αποκλειστικά στη δουλειά του. Ο Διαμαντίδης ζει κι αναπνέει για το μπάσκετ, πόσες φορές δεν διαβάσαμε ότι στα ρεπό του πάει στο ΟΑΚΑ για σουτ; Ή στα πειράγματα των συμπαικτών του να γίνει περισσότερο κοινωνικός απαντά πως ούτε καν ξέρει που πέφτει η… Γλυφάδα!
Ενσάρκωσε ιδανικά τον παίκτη που αναζητά περισσότερα απ’ την πρόσκαιρη κι εφήμερη ικανοποίηση. Έγινε «ένα» με τον Ομπράντοβιτς εκφράζοντας στο παρκέ τον περφεξιονισμό του Σέρβου, την άρνηση προς την αποτυχία, την αναζήτηση ολοένα και περισσότερων προκλήσεων. Γι’ αυτόν η λέξη ικανοποίηση σήμαινε ΜΟΝΟ κορυφή, οτιδήποτε λιγότερο σήμαινε αποτυχία. Κάθε φορά που τον αντικρύζουμε νιώθουμε ότι ήρθε στον κόσμο με εντεταλμένη υπηρεσία απ’ τον Θεό να μεγαλουργήσει. Βρείτε μου άλλο γκαρντ με τόσες πρωτιές σε ριμπάουντ και μπλοκ!
Δεν υπάρχει πιο γκλαμουράτη θέση στο μπάσκετ απ’ αυτή του πόιντ γκαρντ που εύκολα κερδίζει τον θαυμασμό αν έχει έφεση στο θεαματικό παιχνίδι. Ο Διαμαντίδης δίχως να είναι athletic freak, χωρίς την ταχύτητα του Ντρου Νίκολας ή το γερό πρώτο βήμα του Σπανούλη έδειχνε πάντα υπερβολικά large στη θέση «1», τόσο που ο Ομπράντοβιτς δεν δίσταζε να τον «στήνει» σ’ όλα τα… τριπλ-τιμ που γινόταν στον Σχορτσιανίτη όταν ο Σοφοκλής έπαιζε με τα ερυθρόλευκα.
Αξιοθαύμαστος αφού μετέτρεψε ολοκληρωτικά το παιχνίδι του κι από καθαρός «άσος» στον Ηρακλή εξελίχθηκε σε αθλητή που στον ΠΑΟ έκανε τα ΠΑΝΤΑ. Ανεπιθύμητος αντίπαλος για όλους παρότι τα στατιστικά του δεν βαρούσαν και…κόκκινο! Τον καιρό της συνύπαρξής με Σπανούλη, Σάρας, Νίκολας, Χατζηβρέττα (ίσως η κορυφαία γραμμή κοντών στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ) δεν δίστασε να κάνει τον «χαμάλη», με τη μπάλα να περνά λίγες φορές από τα χέρια του.
Εξαιρετικός finisher και χειριστής, εκπληκτικά παραγωγικός παρότι ο λιγότερο προικισμένος αθλητικά σταρ της Ευρωλίγκας, από τους πιο εγκεφαλικούς αθλητές που πάτησαν παρκέ, άριστος πασέρ, καταπληκτικός αμυντικός, με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση που έχουμε δει. Το πιο απίθανο καλάθι να έβαζε, ο κόσμος να σειόταν γύρω του, η μπάλα να «ζεμάταγε», οι μυς του προσώπου του δεν πάλλονταν καθόλου, χώρια που πλην των πανηγυρισμών με τον Ζέλικο στη Βαρκελώνη ποτέ δεν θυμόμαστε να «ξεφεύγει» ούτε σε στιγμές ευδαιμονίας.
Γεννημένος ηγέτης, πήρε τα κλειδιά κάθε ομάδας σπίτι του από την πρώτη μέρα που φόρεσε την φανέλα της. «Καθηγητής» στο να στήνει «πικ εντ ρολ», καταλυτικός και στην άλλη πλευρά του παρκέ, διαθέτει το πλήρες πακέτο της θέσης του, ο floor manager των ονείρων κάθε προπονητή με εξασφαλισμένη θέση στο Ηall of Fame (όχι μόνο των Παναθηναϊκών) και σε 200 χρόνια από σήμερα! «Εξωγήινος»!
Άτιμε χρόνε…
