Η ανάδειξη του Στόγιαν Βράνκοβιτς ως κορυφαίου σέντερ της σύγχρονης εποχής του Εξάστερου μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας ανάμεσα στους οπαδούς φανερώνει πως σε πολλές περιπτώσεις το συναίσθημα υπερκαλύπτει τη λογική. Πέρασαν από το ΟΑΚΑ πολύ πιο ταλαντούχοι φορ απ’ τον Δαλματό μα «η πρώτη μας φορά» στο Παρίσι ουδέποτε θα ξεχαστεί αφήνοντας στο Στόικο ανάλογες «δάφνες»! Δεν έχει περάσει άλλος αθλητής απ’ τον Σύλλογο χωρίς να έχει κατακτήσει ούτε ένα πρωτάθλημα (!) που παρόλα αυτά απολαμβάνει της καθολικής εκτίμησης των φιλάθλων.
Ο Βράνκοβιτς ήταν ο «νεροκουβαλητής» Γκάλη, Γιαννάκη, Πάσπαλι, Σοκ, Κόμαζετς, Βολκόφ σ’ εποχές που οι περισσότεροι εξ ημών διέκριναν τους σταρ αναλόγως των πόντων που είχαν πετύχει. Ιδανικός συμπαίκτης και άνθρωπος χαμηλών τόνων (ιστορία είχαν γράψει τα πειράγματα του Μηνά Γκέκου στα ταξίδια της πράσινης αποστολής για την… «παντόφλα» που έτρωγε ο ψηλός από την σύζυγό του, Λόλα) ο Στόικο δημιούργησε σχολή, αλλάζοντας μία για πάντα το status quo στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Παρότι δεν διέθετε το «πακέτο» άλλων «πενταριών» (Ντίβατς, Σαμπόνις, Τάμπακ, Ράτζα, Τάρπλεϊ) που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή ήταν Ο ΠΡΩΤΟΣ που παρουσίασε στο κοινό ένα διαφορετικό τύπο φορ που πρωτίστως θέλει να «οχυρώσει» την ρακέτα της ομάδας του. Χάρις αυτόν ριμπάουντ/τάπες απέκτησαν διαφορετικό νόημα όντας πλέον άρρηκτα συνδεμένα με ουσία και θέαμα. Ένα «βουνό» 217 εκατοστών με μοναδική ικανότητα να κολλά στο κορμί του αντιπάλου όπως, όπου κι αν έπαιρνε μπάλα, περιμένοντάς τον ψηλά!
Ο Παναγιώτης Φασούλας τον καιρό των επικών μονομαχιών τους στα ντέρμπι Άρη-ΠΑΟΚ τον είχε βαφτίσει «δέντρο με κλαδιά». Οι αλτικές του ικανότητες; Το κάτι άλλο! Τη σεζόν 1992-1993 στη Γλυφάδα ο Παναθηναϊκός νικά τον Ολυμπιακό για τη regular season με τον Στόγιαν να μετρά 10 τάπες (!) οι περισσότερες πάνω στον παικταρά Γουόλτερ Μπέρι που με τον ιδιαίτερο τρόπο εκτέλεσης που είχε ήταν δύσκολο ν΄ ανακοπεί! Το «Τρίποντο» εκείνης της εβδομάδας κυκλοφορεί στις εσωτερικές σελίδες με φωτό του Κροάτη να πηδά και να μπλοκάρει τον Αμερικανό με το αριστερό του χέρι να φτάνει περίπου ως το…πάνω μέρος του ταμπλό!
Το timing που είχε για την συγκομιδή των ριμπάουντ ανεπανάληπτο (αν είχε πιο «σκληρούς» παίκτες από Μυριούνη, Οικονόμου, Αλβέρτη, Πετσάρσκι, Βολκόφ στα αμυντικά μπλοκ-άουτ θα μάζευε ακόμα περισσότερα). Αγωνιζόμενος με συμπαίκτες που ο καθένας ήθελε μια μπάλα δική του στην επίθεση έπρεπε να τρέχει-πάνω ελπίζοντας να περισσέψουν «ψίχουλα» ώστε να σουτάρει κι αυτός, παρότι το απίστευτο άλμα και τα μακριά του άκρα έκαναν το χουκ του unblockable. Κορυφαίος (εννοείται) μπλοκέρ της Α1 όσες σεζόν αγωνίστηκε στα μέρη μας, μπορούσε ν’ αλλοιώσει δίποντο ακόμα και χωρίς να πηδήξει!
Το μόνιμο αμυντικό πλάνο Παβλίσεβιτς, Πολίτη, Κιουμουρτζόγλου, Μάλκοβιτς ήταν να στέλνουν τους αντιπάλους πάνω του, τότε ήταν που αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε ότι το να «κρύβεις» τη στεφάνη από τον «εχθρό» είναι εξίσου σημαντικό με το να είσαι καλαθομηχανή! «Στεγνός» και νευρώδης, πάθαμε πλάκα βλέποντάς τον ημίγυμνο στο Σπόρτιγκ να «χυμά» στους φανατικούς, μετά από ένα κερδισμένο ματς κυπέλλου με τον Ολυμπιακό.
Σοκαριστικοί τρικέφαλοι, ώμοι και δελτοειδείς, κορμί καλοδουλεμένο με ταχύτητα/ευκινησία ασυνήθιστα για τόσο μεγάλο μπόι. Τα δύο τελευταία μαζί μ’ ένα ζευγάρι ατσάλινων «καρυδιών» έδωσαν στο Σύλλογο το πρώτο του αστέρι, δημιουργώντας ψυχολογικά σύνδρομα σε Ιταλούς (Μπενετόν), Καταλανούς και… Ολυμπιακούς. Ο πιο κυριαρχικός αμυντικός σέντερ στην Ευρώπη ever χωρίς τοπ ταλέντο που έφτασε ψηλά με αγώνα, ιδρώτα κι αίμα, επιβάλλοντας με «ωμό» τρόπο το νόμο του στο «ζωγραφιστό».
Την ώρα που ο Στόγιαν σπριντάρει στη τελευταία φάση του «Μπερσί» θαρρείς ότι έχει τέσσερα πνευμόνια! Ξεπερνά τ’ ανθρώπινα όρια προλαβαίνοντας να ταπώσει τον Μοντέρο που έχει ξεφύγει 3-4 μέτρα μπροστά του έχοντας στο μεσοδιάστημα ν’ αποφύγει το πεσμένο κορμί του Τζον Κόρφα. Ασχέτως αν ποτέ δεν είχε την ποιότητα του Μπατίστ, του Πέκοβιτς, του Ράτζα, του Ρέμπρατσα, για τους Παναθηναϊκούς θα είναι ΠΑΝΤΑ ο πιο καρυδάτος μπασκετμπολίστας που φόρεσε το τριφύλλι!
