Ο εμβληματικός ηγέτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός είναι ο μοναδικός Έλληνας δισεκατομμυριούχος που ο κόσμος τον φωνάζει με το μικρό του όνομα! Αδιανόητο για πολλούς εκπροσώπους της μπουρζουαζίας αφού μιλάμε για τον άνθρωπο που αν και ήλεγχε το 40% της εγχώριας παραγωγής και διακίνησης φαρμάκων αμέτρητες φορές εθεάθη να συνδιαλέγεται με ηγέτες πράσινων συνδέσμων λες κι επρόκειτο για συναδέλφους ή μεγαλοστελέχη του.
Το «πράσινο έθνος» (που λέει κι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους) χρωστά ευγνωμοσύνη στον μακαρίτη Σωτήρη Αγγελόπουλο, παλιό μπακ του τριφυλλιού, που έβαλε το μικρόβιο στο αίμα του! Ως την δεκαετία του ’60 δήλωνε φίλος του Απόλλωνα Αθηνών. Ο Αγγελόπουλος του ζήτησε να βοηθήσει οικονομικά σε μια μεταγραφή, ο πρόεδρος απάντησε θετικά και «κόλλησε», το 1972 αποφάσισε να γίνει μέλος του Α.Ο!
Αναμενόμενη κίνηση για ένα φιλόδοξο επιχειρηματία αφού στα 70ties το «brand» Παναθηναϊκός αποτελούσε ασύγκριτη δύναμη προβολής για όποιον εντρυφούσε στις τάξεις του. Στην Αθήνα τότε ζούσαν και βασίλευαν τα «τζάκια», με τους παράγοντες που συζητούσαν για την ομάδα στη πλατεία Κολωνακίου να προτιμούν να γίνουν…Ολυμπιακοί παρά να ξεχάσουν το «ν» στο τέλος της αιτιατικής των ουσιαστικών. Παραδοσιακά ο ΠΑΟ ήταν η αριστοκρατική ομάδα ΟΛΩΝ των σπορ, οι άλλοι αντίπαλοι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ τουλάχιστον ως την δεκαετία του 1980 όταν ο Ολυμπιακός με τα λεφτά του Γιώργου Κοσκωτά (της Τράπεζας Κρήτης, δηλαδή) έφτιαξε ανταγωνιστικές ομάδες σε πόλο, βόλεϊ, μπάσκετ!
Με το σωματείο να γνωρίζει τις πιο λαμπρές μέρες της ιστορίας του (με εγχώριους τίτλους, σωρεία σταρ και κυρίως την παρουσία σε τελικούς Πρωταθλητριών/Διηπειρωτικού κυπέλλου) ήταν σαφές ότι τα μέλη του αποτελούσαν ένα απ’ τα πιο «κλειστά» κλαμπ της πόλης. Ο φιλόδοξος παράγοντας πήρε το χρίσμα δια βοής όπως όριζε το αυστηρό καταστατικό του Ομίλου κι έτσι άρχισαν επίσημα να γράφονται οι πρώτες του σελίδες στο κεφάλαιο «ΠΑΟ». Η εξέλιξή του, ταχύτατη! Από απλό μέλος έγινε γραμματέας και κατόπιν αντιπρόεδρος της διοικούσας επιτροπής, ενώ το 1979 έχασε «στο τσακ» το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ αφού ο Γιώργος Κασιμάτης (δεξί χέρι του «πατριάρχη», Απόστολου Νικολαϊδη) εμφάνισε ξαφνικά τον Γιώργο Βαρδινογιάννη ισχυρότερο οικονομικά και με μεγαλύτερο δίκτυο πολιτικών γνωριμιών εκείνο τον καιρό.
Στις 10 Ιουνίου 1987, Παύλος –Θανάσης μπαίνουν στο μπάσκετ (αν και πάντα ασχολούνταν με τα ερασιτεχνικά τμήματα) με τον πρώτο να μην ξεχνά ποτέ πως η μεγάλη κρητική οικογένεια του πήρε το ποδόσφαιρο μέσα από τα χέρια. Η αντιπολίτευση, ωστόσο, δεν είχε νόημα εκείνα τα χρόνια αφού ο έτερος μεγάλος ηγέτης ήταν πανίσχυρος και με ρεύμα στις τάξεις των οπαδών αφού η ομάδα «πετούσε» κι οι παικταράδες έρχονταν ο ένας μετά τον άλλο στην Παιανία. Με το περιβόητο «κουμπούρι» ζωσμένο πάνω του ο «καπετάνιος» ενσάρκωνε το προφίλ του «μάγκα» προέδρου, με τον έτερο πόλο να πηγαίνει στο αντίθετο άκρο.
Είχε γραφτεί ότι ο Παύλος απευθυνόμενος σε γραφείο Αμερικανών image makers συμβουλεύτηκε να βγάζει προς τα έξω το πρόσωπο του απλού οπαδού που είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για το μεγάλο του πάθος εδώ που τα λέμε τα παραπάνω δεν απέχουν από την πραγματική του ψυχοσύνθεση. Αναφερόταν ότι έπλενε ο ίδιος το αυτοκίνητό του, μια θεόρατη Mercedes 6.000 κυβικών (!), δίχως την παρουσία σωματοφυλάκων και σοφέρ, ίσα –ίσα που οδηγούσε μόνος με την βοήθεια ενός μαξιλαριού (κανονικού όχι…ενισχυμένου) όπως ανέφεραν συνωμοτικά οι κατά καιρούς συνεπιβάτες του.
Τη στιγμή που στο πλευρό του Γιώργου Βαρδινογιάννη κυκλοφορούσε «στρατός», ο Παύλος των 160 εκατοστών κατεβαίνει πολλές φορές στο ΣΕΦ έχοντας δίπλα τους ισοϋψείς του, Θανάση Γιαννακόπουλο, Τάκη Μπαλτάκο. Το 1992 με την ανάληψη της ΚΑΕ ΟΣΦΠ από τον Σωκράτη Κόκκαλη, βρίσκει τον παραδοσιακό αντίπαλο για να μετρήσει το παραγοντικό του ανάστημα. Στην αρχή, θύμα της «ιωαννιδικής μαφίας» χορταίνει «χαστούκια» αλλά επιμένει και ρίχνει διαρκώς πολλά χρήματα ώσπου ο τροχός γυρνά για τα καλά το 1998.
Η δημοτικότητά του ανεβαίνει στις τάξεις των φιλάθλων που μπαϊλντισμένοι από την τακτική της ΠΑΕ να μην κυνηγά πιασάρικες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών (Μιγιάτοβιτς, Χάτζι, Καραπιάλης, Στόιτσκοφ) ξεχωρίζουν το νέο τους ήρωα. Στις 20 Οκτώβρη 1993 γράφεται ιστορία αφού πρώτη φορά το ΟΑΚΑ δονείται από το σύνθημα «Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ», με την ομάδα να χάνει τ’ «αυγά και τα πασχάλια» από τη Μπάγερ Λεβερκούζεν (1-4) στο β΄ γύρο του κυπέλλου Κυπελλούχων.
Στις εταιρείες μάρκετινγκ λατρεύουν τα αποτελέσματα αλλά προσκυνούν και τη ΔΥΝΑΜΙΚΗ. Στο μπάσκετ η απόκτηση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ αθλητή φαινόταν φυσιολογική (Ράτζα, Σκοτ, Ντομινίκ μας έκαναν την τιμή να προβάρουν το τριφύλλι, ο Παύλος ενδιαφέρθηκε κατά καιρούς για τον Ρόνι Σεϊκέλι, τον Τόνι Κούκοτς, τον Πάτρικ Γιούιν, τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, φέρεται να ρώτησε μέχρι και ποιος εκπροσωπούσε τον… Μάικλ Τζόρνταν στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 1994) όταν στη μπάλα η απόκτηση των Νίκου Φρούσσου, Λούκα Αντρέολι απ’ τον Ιωνικό, του Λουκά Καραδήμου από την Καβάλα, των Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς- Στέλιου Γιαννακόπουλου απ’ τον Πανηλειακό, του Ντέμη Νικολαϊδη από τον Απόλλωνα, του Ζήση Βρύζα από την Ξάνθη, του Νίκου Μαχλά από τον ΟΦΗ μέχρι και του Σταύρου Τζιωρτζόπουλου απ’ το… Κερατσίνι (!!!) έμοιαζαν περιπτώσεις ακατόρθωτες!
Στις 10 Μαρτίου 1999 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης κάνει μια βαρυσήμαντη δήλωση: «Ο Παναθηναϊκός μοιάζει με το ΠΑΣΟΚ, έχει εσωτερική αντιπολίτευση αλλά θα μάθει να πορεύεται με αυτή. Θα δικαιωθούμε ακόμα κι αν χάσουμε τρία πρωταθλήματα!» Ο «αιώνιος» πήρες εφτά σερί, εγκαθίδρυσε δύο «παράγκες» εξωθώντας τον μακροβιότερο ποδοσφαιρικό παράγοντα σε «βουβή» έξοδο το καλοκαίρι του 2000 αφήνοντας στο πόδι του ανιψιούς και παρατρεχάμενους (Γόντικες, Κωνσταντόπουλους, Φιλιππίδηδες) να τρώνε τις «φάπες» πληγώνοντας βαρύτατα το πράσινο πρεστίζ!
Το ίδιο διάστημα ο Παύλος χόρταινε εκδηλώσεις λατρείας, θαυμασμού, παραδοχής (ακόμα κι από Ολυμπιακούς παρότι τους έκανε ν’ αποκτήσουν βαθιά συμπλέγματα). Το κλασικό δημοσιογραφικό ανέκδοτο που κυκλοφορούσε ήθελε τον πρόεδρο να παίρνει στα γραφεία της «Ηχούς» και να φωνάζει «παιδί μου, παιδί μου ανέφερε ότι μετά το τέλος του αγώνα αποθεώθηκε ο Παύλος Γιαννακόπουλος» με τον Θανάση ν’ ακολουθεί «καπάκι» …«γράψε ότι αποθεώθηκαν κι οι δύο αδελφοί Γιαννακόπουλοι».
Οι αστικοί μύθοι για τις σχέσεις με οπαδούς/παίκτες/ προπονητές γεμίζουν βιβλίο: Το «θα σας…απολύσω όλους» που ούρλιαζε στους παίκτες μετά τον αποκλεισμό απ’ την Τιμσίστεμ Μπολόνια άνοιξη του 1999, ήταν η μεγαλύτερη του έκρηξη που φυσικά ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Στον αμέσως επόμενο αγώνα για το ελληνικό πρωτάθλημα εναντίον του Σπόρτιγκ ο πρόεδρος ήταν τόσο σκασμένος απ’ την απροσδόκητη ευρωπαϊκή «σφαλιάρα» που είπε σε «πηγαδάκι» φιλάθλων ότι θα έφερνε στο σύλλογο τον… Φιλ Τζάκσον!
Τον Απρίλη του 1995 στο φάιναλ-φορ οπαδοί ΠΑΟ και Ολυμπιακού παίζουν ξύλο σ’ εστιατόριο στην περιοχή που συνδέει την Σαραγόσα με την Βαρκελώνη. Γίνονται συλλήψεις με το που μαθαίνει ο πρόεδρος τα καθέκαστα σπεύδει στο αστυνομικό τμήμα, συστήνεται, ανοίγει το μπλοκ επιταγών του, αποζημιώνει τον μαγαζάτορα κι απελευθερώνει τους φιλάθλους. Κάποτε στην Πάτρα μετά από μια ήττα από τον Απόλλωνα «υψηλοί» οπαδοί της ομάδας κάνουν γης μαδιάμ ένα φαρμακείο για να ξεσπάσουν τον θυμό τους με τον πρόεδρο να «καθαρίζει», πληρώνοντας της ζημιές στον ιδιοκτήτη. Η τσέπη του έγινε προέκταση του χεριού του όλα αυτά τα χρόνια, συνηθίζοντας να πληρώνει τα πάντα τους αθλητές του, από λογαριασμούς ΔΕΗ ως και τα…σαμπουάν.
«Ο Γκάλης μου έφερνε ακόμα και τον λογαριασμό του σαμπουάν» παραπονιόταν όταν οι δρόμοι του ΠΑΟ με τον μεγαλύτερο Έλληνα σταρ χώρισαν άδοξα, χειμώνα του 1994. Αγαπημένο του παιδί ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, λένε ότι τον κέντρισε το απόκοσμο του χαρακτήρα του Δαλματού που δεν ήθελε πολλές-πολλές συναναστροφές, ίδιος με τον εργοδότη του, δηλαδή, που ενώ καθημερινά λάμβανε προσκλήσεις για τα μεγαλύτερα event στη χώρα προτιμούσε να γευματίζει παρέα με την υπόλοιπη ομάδα στην ψαροταβέρνα της Γλυφάδας, «Δελφίνια».
Το όνειρό του ήταν πάντα ένας μπασκετικός Παναθηναϊκός «ασφαλής» όπως οι επιχειρήσεις του, πάντα σ’ αυτό τον δρόμο πορεύτηκε κι έκανε τον ΠΑΟ εφάμιλλο μέγεθος της Ρεάλ Μαδρίτης παρότι οι συγκυρίες ποτέ δεν τον βοήθησαν να πάρει στα χέρια του αυτό που πάντα ήθελε: Την ΠΑΕ! Ακόμα κι έτσι η Ιστορία τον ανέβασε σε δυσθεώρατα ύψη, αυτόν που με το ζόρι ακουμπά το 1.60! Πόσο (μα πόσο!) ευλογημένη είναι αλήθεια η γενιά μας που περπάτησε μαζί του βήμα προς βήμα την εγκαθίδρυση της παντοκρατορίας…
