Ο Αντώνης Φώτσης εύκολα θα κατακτούσε την πρωτιά στην κατηγορία του πιο «αθόρυβου» σταρ που έχει αγωνιστεί ποτέ στον σύλλογο! Ο Ιλισιώτης φόργουορντ (μεγάλη συμπάθεια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου που προ ετών- σ’ εποχές ισχνών αγελάδων- προθυμοποιήθηκε να πληρώσει ως και 500 χιλιάρικα στην Αρμάνι Μιλάνο για να φέρει στην Αθήνα τον ψηλό) έγινε ο πρώτος Έλληνας που αγωνίστηκε στο ΝΒΑ μιας κι απ’ την εφηβεία του έδειχνε «μεγάλος».
Με αυτόν να αποτελεί το κρυφό του χαρτί ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς πανηγύρισε το πρώτο ευρωπαϊκό με τον ΠΑΟ όταν ο 19χρονος «τα έδειξε» στον πολυδιαφημισμένο Νέιτ Χάφμαν. Ο αθλητής έχει ταυτιστεί με χρυσές σελίδες στην ιστορία του συλλόγου κι αυτό που πάντα εξίταρε τον κόσμο ήταν πως σε κάθε αγώνα έμοιαζε να παίζει σαν… αγουροξυπνημένος όσο «βαριά» κι αν ήταν η μπάλα! Πραγματικός καθηγητής στο να ξεμαρκάρεται μετακινούμενος στην αδύναμη πλευρά περιμένοντας να εκτελέσει μετά τις γνωστές –κατά μήκος- πάσες του Διαμαντίδη. Ο υπαρχηγός από τον Ηλυσιακό βρέθηκε σε άκρως ανταγωνιστικό επίπεδο όντας μόλις 18 ετών αλλά ήταν τυχερός που έπεσε πάνω στον Ομπράντοβιτς που τον ανέπτυξε μέσα από μια βιωματική εκπαίδευση συνθηκών μέγιστης πίεσης.
Ως γνωστόν ο Παναθηναϊκός είναι «δύσκολο» μετερίζι, ιδίως όταν βρίσκεσαι στο ξεκίνημα της αθλητικής ζωής σου. Σ’ αντίθεση με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη που ήταν καθαρά εκτελεστής όταν ανέβηκε στο «4», ο Φώτσης μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα όταν πατούσε γήπεδο. Έχοντας δουλέψει αρκετά στα πόδια μπορούσε να αμυνθεί ψηλά κόντρα σε πιο ογκώδεις αντιπάλους, ενώ ήταν απολαυστικός ο τρόπος που εκτελούσε από μακριά. Όταν ο Ομπραντοβιτς έφερε την άμυνα σε πρώτο πλάνο, ο Φώτσης έλαμψε περισσότερο παρότι επιθετικά αρνούνταν να σκοράρει από μέση, κοντινή απόσταση, το ποστ παιχνίδι δεν υπήρχε στο ρεπερτόριό του, ούτε η ντρίμπλα κι η άνεση στη μεταφορά μπάλας.
Η οξυδέρκεια του ,ωστόσο, (γαρνιρισμένη με πολύτιμες εμπειρίες από το αμερικάνικο πέρασμά του) ήταν το πιο σημαντικό εφόδιο για να μακροημερεύσει στα πράσινα. Το μπάσκετ του Ζοτς (πίεση στην άμυνα, έμφαση στο μακρινό σουτ) του ταίριαξε γι αυτό συνάντησε δυσκολίες όταν βγήκε να παίξει εκτός Ελλάδας. Ο Ζέλικο έχοντας αυτόν, τον Μπατίστ και τον Τσαρτσαρή στο ρόστερ διέθετε τρεις ψηλούς που μπορούσαν να εναλλαχθούν στο «4» -«5» και ταυτόχρονα να πονοκεφαλιάσουν τα αντίπαλα τιμ με την έφεση να τραβιούνται πίσω από το τρίποντο δοκιμάζοντας τον καρπό τους.
Αθλητής που έτρεχε σαν βέλος το γήπεδο, έπαιζε τέλεια άμυνα ψηλά και θα μπορούσε να πετύχει ακόμα πιο θαυμαστά πράγματα αν δεν άφηνε μερικώς αναξιοποίητη την πρώτη ύλη που του έδωσε ο Μεγαλοδύναμος. Με μπόι κοντά στο 2.10 ένας Θεός ξέρει τι θα «έγραφε» παραπάνω αν έβαζε όγκο στο κορμί που θα του επέτρεπε να πλησιάζει περισσότερο την αντίπαλη ρακέτα. Πάντως από μαχητικότητα, διάθεση, επιθετικές παγίδες, ο άνθρωπος ήταν πολύ μπροστά στις «καλές» του μέρες. Όταν δε έσμιξε με Γκιστ, Ματσιούλις, Λάσμε ο Αργύρης Πεδουλάκης ήταν ο πιο ευτυχισμένος κόουτς του πλανήτη αφού το παραπάνω καρέ σε άμυνες μισού γηπέδου «δάγκωνε». Ο κόουτς ανησυχούσε μόνο αν ο αντίπαλος είχε πιο πυραυλοκίνητους παίκτες που μπορούσαν να σε «τρυπήσουν» με κάθετες εφορμήσεις τρέχοντας στον αιφνιδιασμό.
Ο Φώτσης λογικά βιώνει την τελευταία σεζόν της καριέρας του, μετά την απόσυρσή αυτού και του Διαμαντίδη δεν θα υπάρχει παίκτης-συνδετικός κρίκος με την ολόχρυση εποχή του Εξάστερου. Την Τετάρτη το κοινό θα του χαρίσει το πιο ζεστό χειροκρότημα ενθυμούμενο αμέτρητα δικά του “ΣΟΥΤ” που χάρισαν νίκες, προκρίσεις, ψυχολογική τόνωση, καλάθια που μόνο αυτός μπορούσε να πετύχει με το απαράμιλλο «δεν τρέχει και τίποτα» στυλάκι του! Ψάξτε στο youtube την ραψωδία με τα 6/6 τρίποντα στον 4ο τελικό με τον Ολυμπιακό το 2011 όταν δεύτερα πριν τη λήξη «καθαρίζει» το πρωτάθλημα, στο παρκέ έχουν μπει ως κι οι τύποι από τις «πολυθρόνες» κι ο αθεόφοβος πάει με απλανές βλέμμα και πλήρως αδιάφορη έκφραση στον πάγκο ν’ ακούσει από τους προπονητές πως θα στηθεί η ομάδα στις τελευταίες άμυνες! ΜΟΡΦΑΡΑ ασύγκριτη…