Το ματς του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού με τον Λεβαδειακό, στη Λεωφόρο, έχει τελειώσει. Η μετάδοση για λογαριασμό του ΣΠΟΡ FM ολοκληρώνεται και η σκέψη βρίσκεται, ήδη, στο ΟΑΚΑ. Στο αυτοκίνητο κι ενώ μαζί με τον Βάιο και τον Αποστόλη βρισκόμαστε καθ’ οδόν για το κλειστό, το μυαλό ταξιδεύει. Γυρίζει στα παλιά…
Τότε που ο Στόγιαν σκαρφάλωνε στην κερκίδα του Σπόρτινγκ έπειτα από μία νίκη επί του Ολυμπιακού για το Κύπελλο Ελλάδας. Τότε που αυτός ο «αγαθός γίγαντας» έκανε το σπριντ του αιώνα και την τάπα στο Μοντέρο για να σηκώσει η κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο. Τότε που ο Ντέγιαν και η παρέα του έκαναν την απόλυτη ανατροπή στην Μπολόνια για να χαρίσουν έναν ακόμη τίτλο στην ομάδα. Τότε που ο ίδιος έδινε το σύνθημα στη «Θύρα 13» στο ΣΕΦ, μετά το πρώτο ιστορικό «σπάσιμο» της έδρας και το πρωτάθλημα μέσα στο «σπίτι» του αιωνίου αντιπάλου το 1999.
Τότε που ο Φραγκίσκος «βομβάρδιζε» τον Ολυμπιακό στους τελικούς του 2001 και σήκωνε από το 1996 αμέτρητες κούπες μ’ αυτή την ομάδα. Τότε που ο Αντώνης «κολλούσε» τα τρίποντα στον τελικό του 2011 με τον Ολυμπιακό ή ισοφάριζε την ΤΣΣΚΑ με «βόμβα» από τα 8,30. Τότε που ο Δημήτρης έκλεβε την μπάλα από τον Μουλαομέροβιτς για την ανατροπή του αιώνα στο ΣΕΦ. Τότε που έκανε την απίστευτη τάπα στον Ακερ για να χαρίσει, επί της ουσίας, άλλο ένα πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Τότε, που με μαγικές εμφανίσεις στη Βαρκελώνη οδήγησε σ’ ένα ακόμη ευρωπαϊκό. Και να ταν μόνο αυτά… Πόσο φτωχοί μπορούμε να αισθανθούμε όταν προσπαθούμε να αποτυπώσουμε στο γραπτό κάποιες από τις σκέψεις μας γι’ αυτούς τους τεράστιους αθλητές…
Η παράσταση αρχίζει. Κατά τη βράβευση αυτών των σπουδαίων ανθρώπων του μπάσκετ, μέσα σε κλίμα συγκίνησης και αποθέωσης, ο Πάνος που κάθεται δίπλα μου στα δημοσιογραφικά γυρίζει και μου λέει με σπασμένη φωνή: «δώσε μου φωτιά, σε παρακαλώ…». Ηταν η πρώτη συγκίνηση. Τα πρώτα δάκρυα γι’ αυτά τα σύμβολα μιας ομάδας που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη στην Ελλάδα και πιθανώς στην Ευρώπη, με όλα όσα κατάφερε από το 1996 και μετά…
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος λέει, δακρυσμένος και συνεπαρμένος από τη βραδιά, «όταν πεθάνω θέλω να με θάψετε με τη σημαία του Παναθηναϊκού». Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω παντού δακρυσμένους ανθρώπους. Μεγάλους, νεαρούς, μικρά παιδιά. «Διάολε», λέω «τι μεγαλείο έχει αυτός ο σύλλογος. Αυτά δεν γίνονται…».
Στην κορύφωση της βραδιάς και στη βράβευση του μεγαλύτερου παράγοντα του ελληνικού αθλητισμού, του αξεπέραστου Παύλου Γιαννακόπουλου, δάκρυσαν και τα τσιμέντα. Στο πρόσωπο του βουρκωμένου κ. Παύλου είναι σαν να «είδαμε» όλοι μας τις αναμνήσεις που μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα, με μπροστάρη αυτόν τον ένα που έδωσε και την ψυχή του για το τμήμα και όλο τον σύλλογο. Αυτόν τον πάντα ευγενικό κύριο που αφιέρωσε, μαζί με τον αδερφό του Θανάση, όλη του τη ζωή στη μεγάλη του αγάπη, τον Παναθηναϊκό…
Μείναμε ζωντανοί γιατί ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν εκεί, στα δύσκολα και τα εύκολα, στις χαρές και τις λύπες. Μείναμε ζωντανοί γιατί ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε ένα όραμα. Και σιγά σιγά μεγαλώσαμε. Σιγά σιγά ψηλώσαμε. Και γιγαντώσαμε. Γίναμε η μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης, το κλαμπ μοντέλο σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ομάδα με τις περισσότερες επιτυχίες και μια οικογένεια που κάθε αθλητής θα ήθελε να ήταν μέλος της.
Και χθες, το βράδυ της 23ης Σεπτεμβρίου, υποκλιθήκαμε στον ευεργέτη και τα σύμβολα αυτής της Παναθηναϊκής ιστορίας. Είπαμε ένα «ευχαριστώ», με έναν τρόπο που κατέδειξε το μεγαλείο αυτού του συλλόγου. Και απέδειξε ότι μια ομάδα δεν είναι μεγάλη μόνο για όλα όσα κάνει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αλλά και έξω απ’ αυτές. Οι μεγάλες ομάδες ξέρουν να τιμούν, να ευχαριστούν και να συνεχίζουν.
Και ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ…
