Συγκίνηση, νοσταλγία, αγάπη για τους ανθρώπους που μας χάρισαν τις καλύτερες στιγμές μας. Με αφορμή το χθεσινό event αισθανόμαστε πως το τμήμα μάρκετινγκ ακόμα κι αν «κάθεται» ΟΛΗ τη σεζόν ουδείς δικαιούται να του πει τίποτα! Η μεγαλύτερη αμαρτία του ελληνικού αθλητισμού είναι πως δεν τιμά τους πρωταγωνιστές του μα χρόνια τώρα ο Παναθηναϊκός πρωτοπορεί/πρωτοτυπεί ΚΑΙ σ’ αυτό τον τομέα. Η αφεντιά μας δεν θεωρεί ότι η ταλαιπωρία ή το καμάρι μιας ομάδας που δούλεψε για οποιονδήποτε σκοπό αφορά το κοινό, όμως για την συγκεκριμένη περίσταση νιώθουμε διαφορετικά. Η υπέροχη εκδήλωση που οργάνωσε η ΚΑΕ δικαιώνει όσους λένε πως αυτός ο Σύλλογος ΔΙΑΦΕΡΕΙ!
Ο αθλητισμός καιρό τώρα γράφει τα πιο όμορφα παραμύθια κι οι πρωταγωνιστές του τα ωραιότερα happy ends!Αμφιβάλλουμε αν την ώρα που ο Παύλος Γιαννακόπουλος τραγουδούσε τον ύμνο του σωματείου καθισμένος στην πολυθρόνα του ή όταν ο Θανάσης αναφερόταν στο τέλος αυτής της ζωής έμεινε έστω ένα μάτι στεγνό σε ΟΑΚΑ, τηλεοπτικούς δέκτες. Τα αδέλφια είναι το πιο αφοπλιστικό κράμα ήθους-προσφοράς που είδε ποτέ ο αθλητισμός μας και θ’ αποτελούν «φάρο» για γενιές παραγόντων που θα ζουν και σε 500 χρόνια από σήμερα!
Οι Γιαννακόπουλοι δεν έφτιαξαν απλώς μία δυναστεία στα χνάρια του Πανελληνίου του ’50, της ΑΕΚ του ’60, του Παναθηναϊκού των 70ties ή του μεγάλου Άρη (θα γράφαμε και για τον Ολυμπιακό αλλά ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης έκανε λόγο για «ιωαννιδική μαφία» όταν έτρεχε τον «ξανθό» στα δικαστήρια), μα εγκαθίδρυσαν ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. Αν ο Άρης έκανε τους Έλληνες ν’ αγαπήσουν το μπάσκετ ο Παναθηναϊκός έκανε τους φιλάθλους να το κατανοήσουν. Το τριφύλλι έγινε η πρώτη ομάδα στα χρονικά της πατρίδας μας που ξέφυγε απ’ τα στενά όρια της Λεωφόρου, της Γλυφάδας και του Αμαρουσίου μετατρεπόμενο σε διεθνές brand, ότι είναι στο ποδόσφαιρο Ρεάλ, Μάντσεστερ, Μπάρτσα και Γιουβέντους μαζί!!! Πείτε μας ΕΝΑ παράδειγμα στο συλλογικό αθλητισμό οποιουδήποτε σπορ που μία ομάδα ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ σταθερά εδώ και 1/5 του αιώνα!
Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ο σύλλογος όλης της Ελλάδας (όπως η παρέα Γκάλη-Γιαννάκη που ανάγκαζε κοτζάμ Μαρινέλλα να φεύγει διαρκώς από τον Αθήνα και ν’ ανεβαίνει στο «Ακρόαμα» τραγουδώντας για χάρη της κιτρινόμαυρης «συμμορίας» στους ρυθμούς του Λεωνίδα Βελλή), θα ήταν αδύνατον την εποχή που άρχισε να θεριεύει το οπαδικό πάθος! Έγινε όμως …παγκόσμιος, η χάρη του έφτασε ως τις ΗΠΑ και την Κίνα με τα plays του να χρησιμεύουν ακόμα και σήμερα ως σημείο αναφοράς. Πόσες φορές ο Μεσίνα, ο Πασκουάλ, ο Μπλατ δεν ανέφεραν ότι θέλουν οι παίκτες του να παίζουν σκληρά στην άμυνα και με έμφαση στο πικ εν ρολ «όπως τα παιδιά του Ομπράντοβιτς;»…
Κάθε σύνολο έχει δική του φυσιογνωμία που είναι αδύνατον ν’ αντιγραφεί ή να μεταβιβαστεί, μα το χειρότερο απ’ όλα είναι πως το προσεχές καλοκαίρι με την απόσυρση Διαμαντίδη-Φώτση το μπάσκετ μας θα μοιάζει να κηδεύει την πιο επαγγελματική και συνάμα οικογενειακή εποχή του.
Την εποχή που ακόμα και ακραιφνείς Ολυμπιακοί έτειναν χείρα παραδοχής στον «αιώνιο» (συνέβη το 2011 στον τελικό κυπέλλου στο Ελληνικό όταν ουδείς γιούχαρε την ώρα που ο Ομπράντοβιτς πήγαινε στον πάγκο του). Την εποχή που ο Μανού Τζινόμπιλι έμενε με ανοιχτό το στόμα χάνοντας το στέμμα του πρωταθλητή Ευρώπης σπίτι του από τον Λάζαρο Παπαδόπουλο και τον Πέπε Σάντσεζ τους οποίους η κάμερα «πιάνει» να δέχονται πατρικά χαστούκια πώρωσης από τον κόουτς πριν ορμήξουν στο παρκέ! Την εποχή που η κραταιά Μπαρτσελόνα έχανε την πρόκριση για το φάιναλ-φορ της πόλης της από ένα σύνολο με «άσο» τον άγουρο Καλάθι και στο «5» τον Βουγιούκα! Την εποχή που οι ρεπόρτερ ρωτούσαν τον Κώστα Τσαρτσαρή πως ένιωσε όταν ο αρχηγός του τον κάλεσε να σηκώσουν μαζί με τον Μπατίστ την κούπα της Ευρωλίγκας κι εκείνος απαντούσε… «αυτά αφορούν πράγματα που γίνονται στα αποδυτήρια κι άμα τα αποκαλύψω θα με πιάσουν τα κλάματα». Την εποχή που ο Ντέγιαν κι ο Μπατίστ δάκρυζαν νιώθωντας τι πάει να πει κόσμος με μνήμη και σπάνιο κριτήριο. Την εποχή που ένα ντροπιαστικό πρωτοσέλιδο της «ΠΡΑΣΙΝΗΣ» έφερνε σε χρόνο dt 1.500 νοματαίους στο ΟΑΚΑ να δηλώνουν την συμπαράστασή τους. Μια εποχή που μετά την απόσυρση του Δημήτρη και του Αντώνη θα περάσει ανεπιστρεπτί στη μυθολογία.
Αυτό δημιούργησαν οι Γιαννακόπουλοι που από εδώ και στο εξής απαγορεύεται να κάθονται σε πολυθρόνες ή στα επίσημα μα σε ΘΡΟΝΟ μπροστά από την φυσούνα! Κάποτε οι ομάδες είχαν αξία επειδή ήταν τεράστιες οντότητες οι αθλητές τους. Οι αδελφοί θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στη μνήμη γιατί επέλεγαν (πάντα) τους καλύτερους! Ο άγραφος νόμος που φέρνει τις αξίες να έλκουν η μία την άλλη, να συνυπάρχουν αρμονικά, να εκπέμπουν μεγαλείο βρήκε τέλεια εφαρμογή στον Παναθηναϊκό τους. Μπορεί κάποια στιγμή τα μέλη της φαμίλιας να τσακώνονταν αλλά γι αυτό υπήρξαν αληθινοί κολοσσοί, επειδή συνυπήρξαν σεβόμενοι ο ένας την αξία και τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Δεν θα ξαναβγάλει η Ελλάδα ποτέ τέτοια οικογένεια.
Το story τους οι ιδιοκτήτες το προσυπέγραψαν με κόπο, ξενύχτια, θυσίες, αμέτρητα χρήματα, κάτι που μπορεί ν’ αποδοθεί μόνο στο σινεμά και…αν! Ευλογημένοι που πέρασαν από την καθημερινότητά μας, άφησαν φαρδύ πλατύ το προσωπικό στίγμα της διαδρομής τους όχι μόνο στα σπορ μα και στη ζωή την ίδια: Σκληρή δουλειά, θέληση, εγωισμός, οράματα!
Έχουμε ξεχάσει ν’ αναφέρουμε πολλά που αφορούν την ανιδιοτελή προσφορά τους στον Α.Ο. Ευτυχώς μας παρηγορεί η σκέψη πως η Ιστορία έχει καλύτερη μνήμη και θα τους μνημονεύει για αμέτρητες γενιές…
