Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, που περιλαμβάνει κάθε πράξη αναζήτησης, παραβολής, μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών ανεξάρτητα από το μέσο που χρησιμοποιείται, αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα με το Άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και προβλέπει ότι ο καθένας μπορεί να αναζητάει, να λαμβάνει και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες, ανεξαρτήτως συνόρων, προφορικά, εγγράφως ή σε έντυπη μορφή, ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο επιθυμεί.
Το Άρθρο 19 ωστόσο συνεχίζει… λέγοντας ότι η άσκηση των εν λόγω δικαιωμάτων φέρει «ειδικά καθήκοντα και ευθύνες» και μπορεί «ως εκ τούτου να υπόκειται σε ορισμένους περιορισμούς», όταν χρειάζεται, «για την προστασία της φήμης, της εθνικής ασφάλειας, της δημόσιας τάξης, υγείας και ηθικής».
Εύλογα, επομένως, κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει, ότι τα ΜΜΕ -αθλητικά, πολιτικά, κοινωνικά- ως κύριοι εκφραστές του δικαιώματος της ελευθερία της έκφρασης ελέγχονται και κατ’ επέκταση λογοκρίνονται και με τη βούλα του νόμου.
Και όμως, ο νόμος προβλέπει την ελευθερία του Τύπου και απαγορεύει τη λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέσο, σύμφωνα με το Άρθρο 14/2 του Συντάγματος, για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Βέβαια, παραδείγματα λογοκρισίας σε Μέσα αλλά και σε δημοσιογράφους του κοινωνικο/πολιτικού χώρου, από διάφορους παράγοντες (κυβερνητικούς και μη) και με διάφορα μέσα, όπως μηνύσεις, αγωγές, αλλά και ευθείες απειλές και «απαγορεύσεις» από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, υπάρχουν και τα αναζητήσαμε στο πρώτο μέρος της έρευνάς μας: Η «μάχη» της ενημέρωσης
Στο χώρο του αθλητισμού, όμως, η κατάσταση υπερβαίνει τα όρια. Εκεί, τις περισσότερες φορές, οι απειλές γίνονται πράξεις και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αθλητικοί δημοσιογράφοι έχουν δεχτεί επιθέσεις, όχι φραστικές. Ο φανατισμός, το «οπαδιλίκι», υπερτερεί της λογικής με αποτέλεσμα ένας δημοσιογράφος στον τομέα αυτό, να είναι σε χειρότερη μοίρα απ’ ότι κάποιος του πολιτικού/ κοινωνικού/ αστυνομικού ρεπορτάζ.
