Ηταν η μεγαλύτερη ψύχωση των περισσότερων πιτσιρικάδων στα μέσα των 90s. Tότε που οι 2 στους 3 15χρονους πίστευαν ότι θα γίνουν επαγγελματίες μπασκετμπολίστες και ο άλλος, ο τρίτος, προέβλεπε ότι θα αφήσει τελικά το μπάσκετ για να σπουδάσει. Όνειρα θερινής νυκτός και ανοιχτών γηπέδων μπάσκετ.
Το νέο ζευγάρι αθλητικά (το “παπούτσια” ήταν πάντα περιττό) ήταν ο λόγος που πήγαινες σχολείο, που προσπαθούσες να πάρεις καλούς βαθμούς, που όριζε το status σου στα μονά που έπαιζες στη γειτονιά σου. “Πωωω, αυτός πήρε τα καινούργια Shaq, μάλλον είναι καλός”. Ναι, γίνονταν και τέτοιοι αφελείς παραλληλισμοί πριν χωριστούν οι παρόντες σε 4άδες και αρχίσει η μάχη.
Να σου πω και κάτι άλλο; Το παπούτσι που διάλεγες τότε και το οποίο δεν έβγαινε ούτε με τρία χειρουργεία από το πόδι σου (τι, δεν θα το έβαζες και στο σχολείο να το δουν τα κορίτσια;) έδειχνε και τι άνθρωπος είσαι. Οι πιο σικάτοι ψώνιζαν τα Pippen, οι πιο δυναμικοί-πληθωρικοί φορούσαν τα Shaq, οι πιο “μυρωδιάδες” έπαιρναν τα Reebok με την πορτοκαλί μπάλα που (και καλά) φούσκωνε τις αερόσολες(;). Κοινωνιολογία των υποδημάτων, όχι αστεία.
Η πλάκα ήταν με τους έμπορους, γονείς, φίλους που μόλις έβλεπαν τα καινούργια σου sneakers σε δασκάλευαν να μην παίξεις ποδόσφαιρο με αυτά και τα χαλάσεις. Γιατί, κατά τ’ άλλα, εσύ έπαιζες μόνο σε κλειστά με παρκέ και αποδυτήρια με ζεστό νερό. Ρε, πλάκα μας κάνατε; Το πρόβλημα ξεκινούσε μόνο όταν κάτι/κάποιος/κάπως τρυπούσε την αερόσολα. Μόνο τότε.
Το ΟΝΕΜΑΝ με υπερηφάνεια και υπευθυνότητα παρουσιάζει τα καλύτερα αθλητικά της ιστορίας: