Στην Τούμπα η διαιτησία ήταν για μια ακόμα φορά εχθρική (πρωτότυπο!) αλλά μετά το σφύριγμα της λήξης οι περισσότεροι είπαν να περιλάβουν τον προπονητή γιατί «εμείς είμαστε Παναθηναϊκοί, έχουμε κριτική σκέψη και δεν θα γίνουμε ποτέ σαν αυτούς που καταπίνουν αμάσητο ότι τους σερβίρουν».
Στη Θεσσαλονίκη ,λοιπόν, οι περισσότεροι από εμάς θα βάζαμε ένα επιπλέον χαφ αντί του Καρέλη, δεν θα χαραμίζαμε τον Αμπέιντ στα άκρα, θα χρησιμοποιούσαμε νωρίτερα τον Κλωναρίδη κι έναν εκ των Καλτσά, Νίνη, Λουντ στη θέση του Ατζαγκούν που αν πάει να δώσει πάσα από το δεξί στο αριστερό μάλλον θ΄ αυτοτραυματιστεί στον αστράγαλο. Δεκαετίες τώρα διακριθέντες στην ήττα είναι πάντα όσοι δεν έπαιξαν μιας κι υποτίθεται πως αν ήταν στο χορτάρι τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Το φαινόμενο δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να εκλείψει, στον Παναθηναϊκό από το 1997 κι έπειτα το έχουμε σπουδάσει! Πολύ βολικό στα αυτιά μιας και στον αιώνα τον άπαντα δεν θα διαψευστεί όποιος πει πως ο παγκίτης θ’ αγωνιζόταν καλύτερα από αυτόν που ο προσωπικός του αντίπαλος τον έκανε «ρόμπα».
Μην γελιόμαστε, η ρίζα του προβλήματος συναντάται στα απόνερα της Καμπάλα. Ο ΠΑΟ εκτός από το ότι είναι ανοχύρωτος επικοινωνιακά, παρασκηνιακά δεν διαθέτει (πλην Μπεργκ) την ξεχωριστή προσωπικότητα που θ’ ατσαλώσει τους συμπαίκτες του, θέτοντάς τους προ των ευθυνών τους. Ακόμα και οι Φύσσας, Βόκολος, Σαραβάκος που κινούνται γύρω από το τμήμα ήταν υπερβολικά light ως χαρακτήρες όταν κλωτσούσαν το τόπι, ασχέτως αν στο γήπεδο ο διεθνής μπακ ήταν θηρίο ανήμερο και ο «μίστερ 7» παγκόσμια κλάση!
Στο προπονητικό κέντρο οι Κροάτες είναι στον κόσμο τους, ο Ζέκα ένας καλός «εργάτης», τίποτα παραπάνω, ο Σάντσεθ προσπαθεί να καταλάβει που ήρθε κι ο Εσιέν τριγυρνά περισσότερο στα ιατρεία παρά στο «Καλαφάτης». Επιπλέον από την ελληνική φουρνιά περισσεύει η αδυναμία χαρακτήρα για σκληρό εσωτερικό ανταγωνισμό. Ο Τριανταφυλλόπουλος είναι ντεφορμέ μια διετία τώρα, ο Λαγός αντιμιλά στον Στιβ Ρούτερ στη προπόνηση, ο Δώνης ήταν «στραβωμένος» που δεν έπαιζε στα φιλικά και το καλοκαίρι ζητούσε να παίξει μπάλα στα…Εμιράτα!
Άμαθοι οι περισσότεροι στον επίπονο πρωταθλητισμό, με την διοίκηση ανίκανη να εκμεταλλευτεί την δυναμική του συλλόγου τρίζοντας τα δόντια στους «θεσμούς», δεν ήθελε και πολύ να καταρρεύσουν στις πρώτες δόσεις έντονης πίεσης από το κοινό που θα κάνει χρόνια να ξεχάσει το κάζο με τους Αζέρους.
Πολλές μεγάλες πορείες στην ιστορία του ποδοσφαίρου είχαν αφετηρία τον πάτο του βαρελιού. Ο Παναθηναϊκός επί Φάμπρι όχι μόνο τον έφτασε μα…έξυσε και πέρασε από κάτω! Πρόπερσι πιστέψαμε πως κάτι καλό μπορεί να γεννηθεί, στο προηγούμενο πρωτάθλημα η ομάδα δικαιούνταν τον τίτλο 100%, φέτος παρότι η μόνη της αχώνευτη απώλεια είναι εκείνη της Ν.Σμύρνης άπαντες συμφωνούν πως η σεζόν τέλειωσε πριν καν βγει ο Οκτώβρης όταν σε λίγες εβδομάδες ο ΟΗΕ του Σίλβα έρχεται στη Λεωφόρο. Το να κάνεις restart και να ξεκινάς από το -1 (ούτε καν απ’ το μηδέν) παρατημένος στις τύχες σου, μισό βήμα πριν τη χρεωκοπία, προϋποθέτει δύναμη, ατσάλινο στομάχι, αντοχή στο κόστος του ανελέητου κυνηγητού του «συστήματος».
Η πλειοψηφία, ωστόσο, ωρύεται να «πάρει πόδι» ο προπονητής παρότι όλοι παραδέχονται πως και τη μισή Ρεάλ Μαδρίτης να φέρεις, πρωτάθλημα δεν κατακτάς όπως είναι δομημένο. Μύλος…
