Έπεσε πρόσφατα το μάτι μας σ’ ένα θέμα που ανέφερε ότι Μπεργκ, Νίνης, Πέτριτς, Πράνιτς ήταν δυσαρεστημένοι απ’ τη μεθοδολογία του πρώην προπονητή τους. Για τους δύο πρώτους καιρό τώρα έχει αναλυθεί στον Τύπο ότι δεν είναι «καλά», ειδικά ο Σουηδός. Για τον Έλληνα χαφ όποια παράπονα είχε από τον «Ολλανδό» δεν μπορεί να είναι ρεαλιστικά, από τα περσινά πλέι-οφ ο Αναστασίου τον υπολόγιζε όποτε δεν είχε θέματα με τραυματισμούς.
Το ζήτημα είναι ο καινούργιος τεχνικός (όπως κι αν λέγεται) να εκμεταλλευτεί την παρουσία των ποδοσφαιριστών με προσωπικότητα/ποιότητα, άλλωστε τα τελευταία χρόνια ψάχνουμε να βρούμε αυτό τον συνδυασμό στο ρόστερ με το τουφέκι.
Ο Μπεργκ δίνει το πλεονέκτημα στον προπονητή ότι έχει δυνατότητα να σταθεί στην αντίπαλη περιοχή έχοντας την ευφυΐα να είναι χρήσιμος και στις αντεπιθέσεις σε αγώνες που ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να παίξει συντηρητικά. Παράλληλα η δύναμη κι ο τσαμπουκάς δεν του λείπουν για ν’ αγωνιστεί με πλάτη στην εστία προσφέροντας στήριγμα στους συμπαίκτες του ν’ ακουμπήσουν πάνω του.
Με την καλή τεχνική του κατάρτιση ο Σκανδιναβός μπορεί να συνδυαστεί με τους υπόλοιπους προωθημένους, να «σπάσει» τη μπάλα πλάγια, να παίξει σβέλτα το «1-2», όλοι θυμόμαστε πόσο αρμονικά ταίριαξε με τον Λουτσιάνο Φιγκερόα το διάστημα που ο λάτιν παικταράς βρέθηκε στα μέρη μας, αναγκάζοντας τον «ορκισμένο» του 4-3-3, κόουτς να μετατρέψει το σύστημα σε 4-4-2 για να δημιουργήσει χώρο στα «εννιάρια» του.
Τόσο ο Μάρκους όσο κι ο Σωτήρης είναι ποδοσφαιριστές που στην καλή τους μέρα κάνουν τους συμπαίκτες τους να μοιάζουν δύο φορές καλύτεροι, μάλιστα αν η μπάλα τους είχε κάνει το χατίρι στα ματς με Καμπάλα (εντός), ΑΕΚ και δεν κατέληγε στο δοκάρι, τώρα στο τριφύλλι θα επικρατούσε νηνεμία, το μοναδικό άγχος θα ήταν πότε επιτέλους θα δούμε στο χορτάρι τον Μίκαελ Εσιέν.
Ο Νίνης είναι ο μόνος παίκτης που μπορεί να οργανώσει αρμονικά το παιχνίδι. Το παιδί μπορεί να μην έχει δυνάμεις να βγάλει 90λεπτο αλλά στο τόπι «μιλά», αρκούν 3-4 επαφές με τη μπάλα για να ξεκλειδώσει άμυνες, συνεπώς με τόσα που τραβά το κλαμπ είναι αδιανόητο να βλέπουμε σε δημιουργικές θέσεις Πέτριτς, Ατζαγκούν ή Αμπέντ.
Τα τρία χρόνια-πισωγύρισμα στην καριέρα του που καλείται να ξεπεράσει ο Νίνης αποτελούν τη μεγαλύτερη τροχοπέδη για μονιμοποίηση στο βασικό σχήμα. Εκεί που θα ξεκινήσει φορτσάτος μπορεί στη συνέχεια να μην μπορεί να τρέξει μέτρα με τη μπάλα ή να κινηθεί στους κενούς χώρους. Έστω κι έτσι η διορατικότητά του θα τον κάνει να βγάλει 3-4 κάθετες που ο Μπεργκ αναζητά εναγωνίως. Το χειρότερο μ’ αυτόν είναι πως εκεί που τον βλέπεις κι ανοίγει η καρδιά σου, τραυματίζεται, χάνει τον ρυθμό του και το ξεπέταγμά δεν έρχεται ποτέ.
Ο Έλληνας μέσος έχει άριστα χτυπήματα μπάλας, «βλέπει» γήπεδο όμως για να μακροημερεύσει στο σωματείο ως ΣΤΑΡ επιβάλλεται να δουλέψει και σ’ άλλους τομείς (δύναμη, ταχύτητα) που θα του επιτρέψουν να βγάλει περισσότερη ενέργεια. Καλή ώρα όπως στα πλέι-οφ με τον ΠΑΟΚ που τον βλέπαμε και θυμόμασταν το αλάνι που το 2007 όργωνε το γήπεδο με την άγνοια κινδύνου ενός 17χρονου που δεν «μάσαγε» από ΑΕΚ, από Καραϊσκάκη (χειροκροτήθηκε την ώρα της αλλαγής του, μονάχα στον μέγα Μίμη Δομάζο έχει καταγραφεί παρόμοια κίνηση από τον πύρινο κόσμο), από Τούμπα (με τα ΠΑΟΚια να τον πικάρουν με εθνικιστικά συνθήματα και να τον σημαδεύουν με δεκάδες μπουκάλια όταν πήγαινε να εκτελέσει κόρνερ).
Ισχυρές ομάδες χωρίς μεγάλες προσωπικότητες ΔΕΝ υπάρχουν. Αν ο προπονητής έχει «από κοντά» τα «γέρικα σκυλιά» (που όταν πας να τους μάθεις καινούργια κόλπα, στραβομουτσουνιάζουν, έχουν άποψη και την εκφράζουν αδιαφορώντας αν η ομάδα «μπερδευτεί») και «λύσει» Μπεργκ-Νίνη ίσως κάπως σωθεί αυτή η εφιαλτική σεζόν που ακόμα είναι μόλις στην αρχή της.
